Op naar de Yucatan

Mijn laatste dagen in Coatepec waren geteld. Mijn opvolger, een Quebecoise, zou het van mij overnemen. Dit gaf mij wel lekker de tijd om wat andere dingen te doen. Zo kon ik de prachtige watervallen in de omgeving bezoeken. Een van de mooiste van die watervallen was Cascada de Granada. Het bijzondere aan deze waterval was dat er simpelweg geen toerist te bekennen was. Ik had dan ook de waterval helemaal voor mijzelf en dat maakt het allemaal wat echter. De laatste avond maakte ik een vegetarische hutspot voor ons allemaal en wij keken gezamenlijk nog een filmpje met wat gember chocolade brownies en frambozen. Tot vier uur s'middags had ik de tijd om mijn bustrip naar Merida voor te bereiden. Volgens de website zou dit ongeveer een rit van vijftien uur worden, dus kocht ik een boel taco's, advocaten, kaas, bonen en natuurlijk een pikante saus.

Het afscheid na een maand intens met iemand te hebben doorgebracht viel mij niet echt zwaar. Het voelde goed zo en ik was blij dat ik deze maand hier had doorgebracht met Shayla, Choco en alle andere nieuwe mensen die ik hier heb leren kennen. Ik liep nog een keer door de straten van Coatepec en keek naar de witte bergtop die ik in de hele maand alleen op dag een gezien had. Choco had ik stiekem wel mee willen nemen, dacht ik bij mijzelf. Ik wachtte geduldig op de bus naar Xalapa, vanwaar ik verder kon reizen naar Merida. Op de heenweg duurde het maar een kleine 20 minuten, maar om een of andere reden nam de bus een omweg waardoor ik een uur later aankwam in Xalapa. Ik had nog maar een halfuur, dus ik nam een taxi naar het station en at snel mijn taco diner.

Vijftien uur leek mij al een lange tijd. Maar drieentwintig uur in de bus is gewoon gestoord lang en dat is nou net precies wat mij overkwam. Ik weet niet of het met de orkaan te maken had of iets anders maar acht uur vertraging is toch echt niet waar ik op zat te wachten. Vanzelfsprekend had ik een ontzettend irritant kind naast mij zitten, het zou is een keer een mooie dame zijn, die constant liep te draaien en zeuren om vreten. Hij leek al op een varkentje, maar zijn ouders vonden het nodig om het jongske nog meer suiker in zijn reet te stoppen. Onderweg zag ik de schade die de orkaan had aangericht. De wegrestaurants waren grotendeels gesloten en de orkaan had verschillende huizen onder water gezet.

Uiteindelijk kwam ik dan laat in de middag aan in Merida. Ik was niet van plan heel lang hier te blijven, maar het leek mij het wel waard om deze stad toch twee daagjes te verkennen. Ik begon weer met couchsurfen en surfde met een op het eerste oog aardige Mexicaanse. Eenmaal bij haar thuis maakte ik kennis met haar honden. Een grote Danish en een piepkleine chiuhuahua. Het was een groot vervallen koloniaal huis en ze had leuke kamergenoten. Al meteen moest ik mee de honden uitlaten terwijl wij op die manier een stukje van de stad konden zien. Niet iets waar ik echt op zat te wachten na deze busrit, maar ok. De hitte kwam een beetje als een klap, toch wel wat anders als de wat koelere bergtemperaturen. Ik kon alleen maar een een koel strand denken en een lekker koud ijsje.

Toen het eenmaal donker was werd ik weer meegesleurd naar het huis van haar baas. Ik dacht kort bezoekje, maar uiteindelijk zat ik daar een uur lang naar een advocatengesprek in het Spaans te luisteren. Daar begreep ik dus helemaal geen reet van. De man leek mij meer op een maffiabaas met al dat goud en ontroerend goed dat hij bezat. Wat corruptie al niet mogelijk maakt. Ik staarde voornamelijk naar de vuurvliegjes in de lucht tijdens het bezoek die veel interresanter waren dan ik eerder dacht. Toen we weggingen was ik daar erg blij mee, ik had honger en begon mij toch wel te ergeren aan mijn gastvrouw die alleen maar met haar eigen wensen bezig leek. Gelukkig was de Mexicaanse sushi buitengewoon lekker en kon ik het nog even voor mezelf houden.

Rond middernacht was het tijd voor een Bob Marley coverband optreden. Superleuke sfeer en voor het eerst maakte ik kennis met de coronita, een kleine versie van de corona. Ook sprak ik met alle huisgenoten en bleken superleuke mensen te zijn. Zij haalden mij over om wat langer te blijven en de Cenotes te bezoeken. Ook een dagje aan het strand Progresso konden zij wel regelen. Ik maakte ook kennis met allemaal nieuw fruit de dag erna. Nog steeds weet ik de moeilijke namen niet, maar genieten is het wel. Ik dook de stad weer in met de gastvrouw en het was zowaar best gezellig. Helaas bleek ze toch wat geestelijke probleempjes te hebben, wat beaamd werd door haar kamergenoten, waardoor ik een andere plek moest zoeken om twee extra nachten te besteden. Ik sliep inmiddels ook al in de hangmat, omdat het bed onder de bedbugs zat.

Daardoor kwam ik echter wel terecht bij een hele relaxte Mexicaan die mij mijn eigen gang liet gaan. Dus ik ging met de kamergenootjes en hun vrienden naar het strand. Lekker een dagje chillen met een biertje en een heleboel eten. Niet slecht, maar de dag erna werd het echt mooi toen wij naar de Cenotes gingen. Cenotes zijn ondergrondse waterkanalen of holen die het helderste water voorstelbaar herbergen. Deze waterholen komen vooral voor in de Yucatan en Quitana Roo, waar veel door toeristen worden bezocht. Er is mij verteld, dat ze zijn ontstaan door de meteorietinslag 65 miljoen jaar gelden in de golf van Mexico. Dezelfde die de dino's van de aarde veegde.

Om daar te komen moesten wij een zeer krappe bus nemen, waar ik met mijn Hollandse afmetingen nauwlijks inpaste. Wij gingen op pad met zijn vieren en na een lange wilde busrit kwamen wij dan eindelijk aan in een piepklein dorpje in het nergens. Daar waren de locals maar al te enthousiast om ons de weg te wijzen. Uiteindelijk begonnen zij dan ineens over een entree te praten, maar dat verhaal was erg ongeloofwaardig. Wij wilden toch echt wel een officiele ticket hebben dan, maar die had hij niet. Later, kwam er weer een andere man die hetzelfde geintje probeerde. Leuke jongens die Maya's!

Wij daalde langzaam af in de Cenote en het water in deze grot zag er magisch uit wanneer de zon het water aanraakte. Lichtgroen en blauw licht leek er vanaf de bodem te komen, terwijl de visjes rondzwommen. Tenminste, tot wij besloten te gaan zwemmen in het heerlijke frisse water. Wederom had ik een prachtig momentje, waarin er geen toerist in heinde en verre te bekennen was. Behalve ons dan. Dit was genieten, maar wij moesten op een gegeven moment toch echt terug. Het geintje betreffende entree ging maar door. Wij werkten er niet aan mee, maar de man had het inmiddels wel door en wij bezochten nog gauw een andere cenote met zijn hulp. Op een kinderfiets, of een fiets voor Mexicaanse volwassenen, fietsen wij naar een andere cenote die toch echt wat minder indrukwekkend was. Ik vond het wel weer mooi geweest en al gauw kropen wij weer in de veels te krappe bus. In Merida was de regen inmiddels losgebarsten en na een gezellige barbeque kon ik mij voorbereiden op een zware trip naar Chitzen Itza, Valladolid en dan Isla Holbox.

Chitzen Itza

Ik had al gehoord hoe toeristisch Chitzen Itza was, maar ik had nooit kunnen dromen dat het zo erg was. Inmiddels leek het meer op een pretpark dan een ruine. Ik betaalde een boel geld om er binnen te komen en achteraf weet ik nog steeds niet zo goed waarom. Het is zeker een indrukwekkende stad geweest, maar de drommen aan toeristen breken de charme compleet af. Er zijn zoveel winkeltjes, dat het lijkt op een Amerikaans winkelcentrum in Las Vegas. Ik liep een tijdje rond en was uiteindelijk het meest gefascineerd door de leguanen die het terrein domineren. Geweldige beesten en echt bang voor mensen zijn ze hier natuurlijk ook niet meer. Eentje kroop zelfs op mijn voet tot een enthousiaste Amerikaan teveel geluid maakte en het beestje wegjoeg. Ik had het al snel gezien en pakte de bus naar Valladolid.

Deze bus zat overvol en ik kon met een heleboel anderen in het gangpad gaan staan. In Valladolid kon ik tot drie uur s'ochtends gaan wachten tot mijn bus naar Chilaquila zou gaan. Het was pas half vijf, dus ik dumpte mijn test bij de bagage bewakers en verkende het stadje. Blijkbaar hadden ze hier ook een cenote, die ik even bezocht. Aangezien het een echte Maya regio is, besloot ik een traditioneel gerecht nemen al ben ik de naam vanzelfsprekend alweer kwijt. Varken in bananenbladeren en dan lekker pitting. Niet slecht! Ik had niet al te lang, want de bagagebewaking zou op een gegeven moment sluiten en vanaf dat moment bleef ik dan maar rustig zitten op het station. Ik probeerde wakker te blijven las mijn boek tot het drie uur was! Het is een lange tijd om te wachten, maar ik wilde niet voor een paar uurtjes accomodatie gaan betalen. De volgende destinatie: Isla Holbox!