Rennen met stieren in Xico

Jaarlijk vind er in het kleine plaatsje Xico een speciale gebeurtenis plaats. Voor zover ik wist bestond het dit alleen in Pamplona, maar blijkbaar heeft Mexico zijn eigen versie van het rennen met de stieren ofwel ' encierro'. Wie had dat gedacht! Wat een unieke kans om dit mee te maken in Mexico.

Toevallig verbleef ik op dat moment bij de buren in Coatepec en kon ik dit allemaal live meemaken. Met een vriend van Shayla genaamd Fernando en zijn zoon & co ging ik op pad. Wij spraken rond 9 uur in de vroege ochtend af, maar vanzelfsprekend arriveerden de heren rond Mexicaanse tijden. Ik hou er altijd rekening met dat mensen hier te laat komen, maar deze keer kwamen de mannen wel erg laat aankakken! Er is echter niks tegen te doen en je kunt je er alleen maar bij neerleggen. Volgende keer sta ik wat later op.

In ieder geval gingen wij op weg. De bussen naar Xico zaten propvol. De mensen klommen nog net het dak niet op en daarom namen wij maar een andere bus naar een ander dorpje dichterbij. Eenmaal kon ik eindelijk dan liften! Het duurde nog geen vijf minuten voordat wij achterin de bak van een pick-up truck konden klimmen. Deze truck deed daarmee zijn naam eer aan. Achterin een truck staan heeft zijn charme. Je hebt een mooi uitzicht op de omgeving en rijd als een ware toreador de stad binnen.

De kleurrijke slingers versierden het dorpje, waar wij als een stoet aan wagens doorheen reden. De chauffeur dropte ons in het centrum en wij gingen op weg naar het hart van de actie. De straten waren gevuld met mensen. Caballeros met hun sombreros, vaders en moeders met de kinderen, jonge geliefden en heel zelden zelfs een toerist zoals ik. Elk cafeetje en huis had zijn eigen houten constructie die de mensen bescherming moesten bieden tegen het stieren geweld. Deze houten installaties zaten al goed vol en het kon nog wel is moeilijk worden om een plekje te bemachtigen. Mensen zaten op de daken, kooien en zelfs op lantarenpalen om de stieren goed te kunnen zien.

Mijn idee van het rennen met de stieren zou gauw veranderen. Terwijl wij op zoek waren naar een plekje veilig achter de houten borden, zag ik zo'n kooi met een paar stieren erin. Een daarvan stak zijn kop eruit en tot mijn ontzetting zag het arme beest er zwaar gedrogeerd uit. Met het schuim op de bek en bloeddoorlopen ogen keek het naar mij en ik voelde alleen maar sympathie voor dit arme beest. Misschien zou ik hier een ander gevoel aan over houden dan ik dacht.

Helemaal aan het einde vonden wij eindelijk een houten muur waar wij achter konden schuilen. Er was nog geen minuut voorbij of ik kreeg een koude cerveza in de hand gedrukt en dan weet je hoelaat het is! Ik had nog steeds niet echt een goed uitzicht en de houten constructie was vanzelfsprekend op zijn Mexicaans gebouwd. Oftewel, niet echt logisch. Gelukkig heb ik hier een aardig lengte voordeel en kon ik redelijk wat zien.

Toen de stieren werden losgelaten begon het gejengel, gejuich en gepest. Binnen vijf minuten werd een man geschept door een van de stieren en ik kan je vertellen dat hij er slecht aan toe was. Een bloeddoorlopen gezicht en t-shirt waren daar getuige van. Naarmate het drankgebruik toenam, werden de jonge Mexicanen ook steeds dapperder. Een paar sprongen in de ring en ontweken behendig te stieren. Als dit niet slaagde renden ze voor hun leven naar de houten muren en klommen daar, soms met hulp van de stier, net op tijd overheen. Dit kwam de jonge mannen op een universeel boegeluid te staan, naar ook verwijzingen naar vrouwelijkheid waren populair.

Natuurlijk stonden wij in de tent waar de licores werden verkocht. Een aardige Mexicaan besloot mij te enthousiasmeren door grote hoeveelheden Mora aan mij te geven. Mora is vergelijkbaar met port, zoet en sterk. Voor ik het wist steeg het spul naar mijn hoofd en speelde ik toreador met de kinderen. Inmiddels hoefde ik het toch niet neer te zien.

Het gepest van de stier was gewoon sneu en getuigt van weinig beschaving. Mensen gooiden zelfs lege bierblikjes en bekers naar de stieren. Ik zag hier de lol toch echt niet van in. Gelukkig stortte de houten constructie naast de onze in en viel een hele meute aan Mexicanen achterover. Hier zag ik dan weer wel de humor van in. De houten constructies waren niet in staat de dikke diabetesreten van die mensen te ondersteunen. Man, wat zullen die stieren zich rotgelachen hebben.

Ik moet wel zeggen dat ik die jonge gasten erg dapper vond. Ondanks dat het zielig was voor de stieren, waagden deze jonge gasten die gewoon uit het publiek kwamen hun leven voor de adrenaline kick. Ik dacht er even over na om in de ring te springen na al die Mora, maar gelukkig waarschuwde het engeltje op mijn schouder mij om dit gewoon niet te doen. Toen al het geweld was afgelopen gingen Fernando en ik op pad. En daarmee bedoel ik dat wij de kroegen in doken.

Ik zag nog wat ceremoniële dingen, al weet ik niet precies wat dit was. Inmiddels sprak ik vloeiend Spaans. Het enige wat ik daarvoor nodig had was een boel bier en mora. Ik herinner mij alleen nog de mariachis, mensen in kostuums, mannen in coma op de grond en.... Nou, daar houdt het op. Goeie avond dus!