Van warm naar koud

De bus Villahermosa was niet zo groot als gebruikelijk en ik had dan ook niet door dat de bus er al een tijdje stond. Ik werd uiteindelijk geroepen door de buschauffeur, die wel doorhad dat ik op deze bus hoorde te stappen. Het was een relatief korte rit van drie uurtjes. Ik was er nog steeds niet over uit of ik meteen naar Xalapa zou gaan of toch naar Sant Andres Tuxtla. Ik keek naar de bustijden en zag dat de bus naar Sant Andres al gevaren was, dus dan maar wachten op de bus naar Xalapa. dit betekende wel zes uurtjes wachten, dus ik besloot maar gewoon even de stad te verkennen.

Er was niet heel veel te doen, maar op de markten vermaak ik mij altijd prima. Daarom liep ik door de drukke straten van Villahermosa, die om een of andere reden toch iets minder veilig aanvoelden dan andere steden waar ik ben geweest. Het eten in een overdekte markt rook heerlijk en de honger begon mijn maag te bekruipen. Er was een leuk druk tentje waar ze kippensoep hadden met tortilla's. Het eettentje heette de drie gebroeders en zij waren allen aanwezig. Naast mij zaten twee pittige Mexicaanse tantes die drukker waren met kletsen dan met eten. Zij waren zeer behulpzaam en waarschuwde mij voor de dieven in de markt. Ik hield mijn rugzak maar dichtbij. De vriendelijke gebroeders letten ook goed op! Ik was de enige blanke op de markt en dat was duidelijk. Na mijn heerlijke soep liep ik weer terug richting het busstation. De sfeer was mij toch iets te gespannen hier. Onderweg reed er een politiejeep voorbij met een groot machinegeweer op de achterbak. Met een dreigende blik keken zij naar een paar dubieus uitziende Mexicanen. Waarom de dreigende blik vroeg ik mij af? Toen zij net de hoek om waren werd het mij duidelijk. De vrouw raakte mijn borst aan en ik kon wel raden wat ze zei. Wegwezen hier dacht ik!

Mijn tijd in het busstation zat er nog niet op. Het was heet, vochtig en een boel jankende babies. Ik las maar een beetje en at mijn fruit en groenten. De bus was vanzelfsprekend te laat, veel te laat. Dit zou een lange rit worden, klokje rond zeg maar! De lange weg was erg dreigend zo gauw de staat Veracruz was bereikt. De rood blauwe lampen van de politiecontroles domineren de snelwegen. Zo ver noord was het toch niet?

Ik kwam aan in Xalapa rond 3.30 in de vroege ochtend. Prettig tijdstip niet? De temperaturen waren meteen een stuk lager en ik kon mijn warme kleding uit de bagpack toveren. Ik had geen idee waar ik heen moest, dus nam ik maar een taxi. Eenmaal bij het hostel zag ik dat de lichten uit waren. O nee he! Wat nu? Ik klopte, maar niemand deed open. Ik gokte maar dat het hostel rond 6 wel open zou gaan. Dit betekende dat ik tot die tijd iets mijzelf maar warm moest houden. vlakbij zag ik een bankje en daar besloot ik maar wat te gaan lezen. Man wat verlangde ik naar een lekker warm bed. Toen het 6 uur was zag ik nog steeds geen lampen. Ik begon te zoeken naar een telefoonnummer of iets anders waarmee ik iemand kon bereiken. Niks. Of toch, linksboven zag ik een klein knopje! Het zou toch niet he! Maar jawel, er was een bel en er was iemand aanwezig. Twee uur voor niks gewacht.
De deur werd geopend door een ventje die geen Engels sprak en ook niks van mij Spaans begreep. Dat kon ik hem niet kwalijk nemen, maar jesus wat was ik moe! Uiteindelijk probeerden wij via goole-translate te communiceren, maar zelfs dat begreep hij allemaal niet. Gelukkig kwam er hulp van iemand die wel beter Engels kon volgens hem. Ik was hoopvol, maar dit eindigde meteen in teleurstelling toen deze jongen drie woordjes meer bleek te kennen. Het probleem was niet zozeer dat ik hun niet kon verstaan, maar dat zei niks begrepen van wat ik zei. Ik was dan ook zeer gelukkig toen ik met veel moeite de sleutel overhandigd kreeg en eindelijk de weg naar mijn bed vond.

Het hostel was compleet verlaten. Alleen ik en een oude rasta Zuid-Afrikaan sliepen in dit hostel. Eerlijk gezegd wist ik ook niet zo goed wat ik in Xalapa kon doen. Ik besloot het maar lekker rustig aan te doen en even bij te komen van de wilde weken. Lekker zelf koken en wachten tot ik naar Coatepec kon gaan voor mijn vrijwilligers baantje. Ik struinde door de straten van Xalapa op zoek naar een goede supermarkt om daar een boel eieren, fruit en groenten te kopen. Ik kon maar niks vinden en alsof het van mijn gezicht was af te lezen, werd ik aangesproken door een Mexicaanse genaamd Marbella. Zij was zo vriendelijk mij naar een supermarkt te begeleiden en in gebrekkig Spaans kon ik zowaar een beetje communiceren. Ze dirigeerde mij helemaal tot aan de supermarkt en eindelijk kon ik dan mijn aan de slag. Ik liep terug met mijn boodschappen en zag wederom Marbella daar staan. Deze keer wisselden wij maar even onze mail uit om de dag erna iets te gaan drinken.

Met Marbella ging ik naar een klein cafeetje om daar wat te drinken. Helaas is mijn Spaans te slecht voor een gesprek. Ik kan vaak gewoonweg niet horen wat ze zeggen omdat articuleren niet echt gebruikelijk is. Daardoor pik ik vaak alleen het laatste woordje op en dan is het gokken wat er gezegd is. Meer oefenen dus! Wij liepen naar het meer in het lagere gedeelte van de stad en in de verte spotte ik al donkere wolken. Dit kan niet goed gaan dacht ik! De tropische stortbuien in het zuiden leken op motregen in vergelijking tot deze stortbui. Het water kwam nu echt tot de enkels, het water spoot zelfs uit de riolering! De Mexicanen zijn op hun best onder dit soort omstandigheden. Een was zo slim om een parasol op zijn scooter te zetten en reed simpelweg zo door de regen. Only in Mexico! Toen de regen na een uur eindelijk was gestopt liepen wij terug naar de Zocalo. Daar was een boom omgevallen en die blokkeerde de hele straat, gekkenhuis. Ik zei gedag tegen Marbella die naar huis moest en besloot weer heerlijk niks te doen.

De vrouw in Coatepec, genaamd Shayla, vroeg mij of ik misschien wat eerder kon komen voor de start van het vrijwilligerswerk. Ik besloot de dag erna maar vroeg te vertrekken, want de zaterdag was een drukke dag volgens haar!