In the Jungle

De bus speelt een grote rol als je wilt reizen in Mexico. Dit was de eerste tweedeklas bus die wij namen en het beviel niet heel slecht. Ik sloeg wel stijl achterover wanneer de wc deur weer is open ging en de wegen zijn zoals gewoonlijk kronkelig. Dit is nou eenmaal hoe het is. De rit was gevoelsmatig erg lang. In de realiteit was die dat ook. Gelukkig hadden wij allerlei vormen van vermaak, waaronder een spectaculaire zonsondergang in de bergen. Ergens in de bergen stonden wij nog een lange tijd stil door een ongeluk, tot grote ergenis van Pete. Je schiet er helaas niks mee op, dus die pijn in je reet moet je maar mee leven. Het wordt vanzelf gevoelloos. Eenmaal in Palenque besloten wij niet meteen de jungle in te duiken. Verity was nog ziek en aangezien ik wilde gaan kamperen vond ik het wel fijn mijn tent in het licht op te kunnen zetten. Na het gebruikelijke overleg tussen het mijn goede besluitloze Engelse vrienden vonden ik en Pete dat wij wel een biertje hadden verdiend. Een lekker koud pilsje was nou net wat wij nodig hadden in dit hete en vochtige klimaat waar wij in waren beland. Wat helpt nou beter bij het wennen aan temperatuurverschillen als een coronaatje en wat patatjes.

Redelijk uitgerust namen wij de taxi naar het beruchte El Panchan. Voor je echte jungle ervaring moest je hier zijn en ja hoor ze hadden gelijk. Binnen een paar minuten zaten de muggen overal en ze kregen ondersteuning van de grondtroepen in de vorm van mieren. Ik kan je vertellen dat ik erg blij was dat er geen kampeerplekken waren en dat ik een mooie cabana aan het water kreeg in een groene omgeving. Aan het water betekend natuurlijk wel veel muggen, en malaria komt ook hier voor. In San Cristobal had ik een tip gekregen van een Amerikaan die een tijdje door centraal Amerika had gereisd. De oplossing is babyolie! Ja echt, babyolie. Stuk goedkoper en beter voor de huid, ik dacht gaan we doen. tot mijn stomme verbazing bleek het daadwerkelijk te helpen, de muggen zweefden om mij heen maar vielen niet aan. Ik kreeg versterking in de vorm van gekko's die mijn cabana omringden als ware het bodyguards. Ik voelde mij wel in mijn element. Toen ik een grote hagedis in het vizier kreeg had ik het helemaal naar mijn zin. Ook de mieren volgden boeiende patronen door de jungle met de bladeren die zij perfect gesneden over de paden droegen naar de basis. Ik zag een insect ter grote van twee duimen in de lucht zweven en ook een kleurrijke slang in de ruines van Palenque. Wat een beestenboel zul je denken.

Pete en ik gingen de omgeving een beetje verkennen. Zo vonden wij twee restaurantjes en zelfs een boekwinkel. Daar wilden wij wel naartoe. Bij een bruggetje stond een bordje dat waarschuwde voor Obi Juan Kenobi, een hond die geen vlieg kwaad doet maar wel veel blaft. Eenmaal bij het huisje deed een oude Amerikaanse vrouw open en die had wel wat verhalen te vertellen. Al elf jaren woonde zij hier, tot ongeloof van mij en Pete. Wat doe je hier elf jaar? Het antwoord vonden wij op een bordje op de boekenkast. Een wietplant al drinkend en rokend, met daaronder alle pschygologische drugs die je maar kon wensen. Dat deed ze dus al elf jaar. Na een mooi boek te hebben gekocht vermaakten wij ons de komende uren prima. Wij kregen echter rampzalig nieuws te verwerken, er was een ware drooglegging gaande vanwege de verkiezingen! Het hele weekend geen drank, wat moesten wij dan doen in de jungle! Om te zorgen dat er geen paniek uitbrak gingen wij maar wat eten en hoopten wij stiekem nog een biertje te kunnen kopen. Helaas zonder succes.

Vlakbij El Panchan liggen de ruines van Palenque. Met een collectivo gingen wij het park in waar we al voor moesten betalen, vervolgens mochten wij nog een keer betalen bij de ingang van de ruines. Wat een afzetters. Voor ons openenden zich prachtige ruines in de jungle. Wij bevonden ons in het gedeelte dat uitgegraven was en je vraagt je toch af hoe ze in deze ongelofelijk intense hitte zulke immense gebouwen wisten te bouwen. Man de zon brandde, die kale bol moest goed ingesmeerd worden. Alleen al zo'n trap opgaan is een hele opgave, laat staan als je een zware steen met je meedraagt. Het was beter in de jungle onder de schaduw van de bomen. Daar lagen de ruines die nog niet zijn opgegraven. Net de wereld die je ziet in het spel Tomb Raider of Indiana Jones. Mysterieus en volgegroeid. De geluiden van de insecten en vogels droegen bij aan de bijzondere sfeer. Op de weg terug kwamen wij nog langs een serie aan watervallen, een daarvan hadden wij voor onzelf. Een heerlijke koude stroom water wist de afkoeling te brengen die wij zochten. In de verte begon het te donderen en donkere wolken pakten samen boven ons. Het regenseizoen komt eraan, tijd om te terug gaan naar de veiligheid van de cabanas.

De drooglegging was nog steeds niet voorbij. Wat moesten wij nu doen? Wij leerden gaandeweg allemaal mensen kennen en wie anders dan twee Ierse meiden wisten een geheime plek voor een biertje. Met een grote groep van mensen uit Westerse landen begaven wij ons naar een receptie van... ik weet niet wat. In ieder geval hadden zij bier en dirigeerden zij ons naar een geheime afgelegen plek. Daar zaten wij dan met een grote groep en allemaal gezellig aan de bier. De voorraad droogde echter snel op en wij besloten maar iets te gaan eten. Toch raar naar live muziek kijken en geen biertje te kunnen drinken. Zat van de slechte muziek, ging ik met een Canadese en de twee Ierse meiden op pad, ver in het nationale park om daar wat bier te verkijgen tot het twaalf was. Vier coronas verdwenen in een lege waterfles. Tegen die tijd dat wij terug waren in El Panchan was de tap al opengegooid! De Mexicanen zelf waren vooral blij, wat hadden zij een dorst! De bar bleef wat langer open die dag, maar arme Pete kon er niet van genieten. Verity lag al ziek op bed en nu was Pete ook aan de beurt. Na vele toiletsessies besloot hij maar te gaan liggen, arme jong, hele dag op een koud pilsje gewacht, kon hij er nog niet van genieten.

In de vroege ochtend at ik mijn gebruikelijke Huevos de gusto Mexicana met een bakje koffie. Mijn zieke kinderen moest ik ook nog wakker maken, want wij gingen weer touren. Ze waren niet vooruit te branden, maar moesten er uiteindelijk toch aan geloven. hup de bus in! De eerste destinatie was Misol-Ha, een prachtige waterval waar je onderdoor kon lopen. Niet zo machtig als el Chiflon, maar toch bijzonder. Aan de andere kant van de waterval kon je een grot inlopen waar nog meer kleine watervalletjes liepen. De omgeving deed mij een beetje denken aan een goed piratenverhaal. Een sterker verhaal kreeg ik van een Zweed, hij was de dag ervoor op een tour gegaan om te zoeken naar howler monkeys. Hoe hij ze vond? Het leek te regenen, maar het bleek alleen op hem te vallen. Was een van die baldadige howler monkeys over hem heen aan het zeiken. Lekker tropisch regenbuitje. De volgende destinatie was Agua Azul. Tot de teleurstelling van velen was het water echter niet azul, maar wederom erg morron. Ik had hier geen moeite mee, vind het allemaal prachtig. De zon brandde weer fel en ik boven aan de waterval vond ik een goed excuus om het water in de duiken. Wederom hing er een touw, evenals in Austin, om lekker aan te bungelen. Alsof ik in een howlermonkey veranderde swingde ik keer op keer het koele water in. Genieten dit! Toen wij nog verder omhoog klommen deed zich nog een mogelijkheid aan om te springen. Ik zag een paar Mexicanen in een boom klimmen en vandaaruit naar beneden duiken. Dat wil ik ook dacht ik! Dus in navolging van deze ervaren rotten klom ik de boom in en dook de rivier in. De eerste keer liet ik me vallen en de tweede keer was het duiken geblazen. Ik maakte een goede smak met mijn benen, auw, maar daar had ik nauwelijks last van. Ik was veel te druk met lol hebben.

Mijn zieke Engelse vrienden waren inmiddels aan het opknappen door het koele water, dus onze laatste avond samen konden wij gezellig wat eten en drinken. Tussendoor brak er nog een tropischeregenbui uit. Deze keer waren het niet de howlermonkeys, maar was het simpelweg een gigantische wolkbreuk. Wat voelt een cabana dan lekker aan. Vooral omdat ik helemaal verdiept was in mijn nieuwe geschiedenis boek. Met zijn drieeen aten wij wat en de Ierse meiden Ruth en Anne vergezelden ons later op de avond. Daar lachten wij om de geweldige vuurshow en de stoicijnse muziek. Uiteindelijk kwam dan toch het moment om gedag te zeggen tegen mijn Engelse vrienden met wie ik drie weken had gereisd. Een groepsknuffel en de belofte elkaar in Europa weer te treffen volstaat.

Ik werd de dag erna al vroeg wakker en at mijn vaste ontbijtje alleen. Dit zal wel weer even wennen worden. Ik betaalde het hostel voor nog een avondje met een 500 pesos biljet, wat altijd en dan ook echt altijd problemen oplevert. Nooit heeft iemand wisselgeld, zelfs de hostels niet. Pas toen ik duidelijk maakte dat het toch echt haar verantwoordelijk was om wisselgeld te hebben nam ze de moeite om dit te halen. Zucht.. Gelukkig had ik Ruth en Anne die met mij Palenque indoken. De dagen lijken steeds meer een vast patroon te volgen qua weersomstandigheden, de dag begint bloedheet en later regent het keihard. Het was een gezellige dag. Ik dook tussendoor even het internetcafe in voor mijn blog en de foto's en toen ik Ruth en Anne in het restaurantje vond waren zij al aardig lam. Nadat zij de tequilla en sangria op hadden was het tijd voor de pittige straattaco's. Eerder had ik met Pete een paar taco's genuttigd die je mond in vuur en vlam zetten. Ik vond dit voor herhaling vatbaar. Die avond was het echter moeilijk door de stromende regen en moesten wij het met mindere taco's doen. Ter compensatie haalden wij een grote Sol bier (1,2liter) en nuttigden deze met toestemming van de politie in de zocalo. Terwijl wij gezellig aan het kletsen waren, werd ik ondergescheten door een vogel. Volgens de Ierse meiden zou ik nu de loterij winnen. Een van hen wenste zelfs dat zij de vogelkak op zich had gekregen. Toch wel raar dat onderscheten worden als iets positiefs word gezien in de Ierse cultuur. De meiden gingen ook weg en waren zo aardig mijn taxi te betalen! Nu was ik als enige over met mijn boek. Lekker rustig.

De laatste ochtend in El Panchan werd ik gewekt door de howlermonkeys, eindelijk, die had ik nog niet eens gehoord. Ik bestelde weer mijn vaste ontbijtje en werd heftog gestalked door een groep muggen. shit, de babyolie vergeten. Ik bracht nog een kort bezoekje aan de oude tante met de boekwinkel, omdat ik haar nog wat geld schuldig was en vetrok met een collectivo naar het station. Daar moest ik een maar is na gaan denken over waar ik nu naartoe wilde. Ik moest omhoog, want daar begin ik binnenkort met vrijwilligerswerk. Een ticket voor Villahermosa, por favor! We zien het wel als we daar zijn.