Cooling down in San Cristobal de las Casas

In de bus kwam er een Argentijn naast mij zitten die al gauw begon over de situatie in zijn land. Natuurlijk kwam Isla de Malvinas, oftewel de Falkland Islands meteen aan bod en het leek mij beter het daarbij te laten. Niet dat mijn Spaans goed genoeg is om een waardige discussie te voeren. De man was niet het beste reisgezelschap, in zijn slaap liet hij nog wel is wat vieze geurtjes los. Dit belemmerde mij vanzelfsprekend van een fijn busdutje en in plaats daarvan moest ik mijn best doen genoeg zuurstof binnen te krijgen. Na het hete en kleffe weer van Puerto Escondido, wachtte mij een heerlijk koel temperatuurtje en frisse lucht in de bergen van San Cristobal de Las Casas. Met een verfrissend gevoel struinde ik in de vroege ochtend naar mijn hostel door de verlaten straten. Eenmaal in het hostel kon ik dan eindelijk genieten van een warme douche! Wat kan het toch fijn zijn om je echt schoon te voelen. Vervolgens wachtte mij een heerlijk ontbijtje bestaande uit mango, meloen, toasted bread, marmelade en een bakje koffie. Puerto Escondido was echter nog niet uit mijn bloed en de muggenbulten jeukten genadeloos door! In de middag werd ik weer herendigd met met Pete en Verity, die gezellig een kopje koffie in de Zocalo aan het drinken waren. Het leek ons wel leuk om de markt van de stad op te zoeken. Daar vind je toch altijd het beste, goedkoopste en het meeste eten. Het straatvoedsel blijft favoriet en de taco`s en soep smaakten weer bijzonder goed. Het voedsel werd wel wat pittiger, dat merkten wij ook aan de grote hoeveelheid aan chillipepers op de markt.

De stad is opvallend traditioneel. De mensen hier dragen kleding uit het tijdperk voor de Spanjaarden. Vooral veel kleuren en veel baby`s op de rug. De situatie van kinderen is hier behoorlijk treurig. Ze werken de hele dag om iets te verkopen en de truc is dan ook om niet in de ogen van de kindjes te kijken. Als je wel die fout begaat dan ben je al gauw geneigd je hele hebben en houwen af te dragen. Wat mij persoonlijk vooral raakt is wanneer de kinderen om eten vragen. Wij slurpten in een restaurant een heerlijke soep weg, met taco`s en advocados ernaast. Toen een jochie van 8 naar binnen kwam en mij vroeg of hij mijn advocado mocht twijfelde ik geen seconde. Toen kwam zijn broer die niet veel ouder was en die wilde ook wel wat eten, dus deelde ik wat taco`s met ze en ze vroegen niets meer. Als ze een soep hadden gewild had ik die ook wel willen geven, het idee dat mensen geen eten hebben blijft toch pijnlijk. Ook de uderen hebben het niet makkelijk. Veel bedelaars zijn hoogbejaard en lijken ook niet echt doorvoed. Verity vond deelde haar pesos dan ook met een van deze oudjes.

Wat ik wel fijn vond, was het feit dat ik eindelijk zelf weer is kon koken. Lekker pastaatje carbonara voor meneer, alstublieft, dank u wel. In de avond nog een kampvuurtje bij Pete en Verity en lekker op tijd naar bed, want de dag erna gingen wij weer is touren. In de bus zat een Nederlander waar wij ons die avond bij het kampvuur goed aan hadden geergerd. Hij had dit wel door denk ik gaandeweg. Om je een idee te geven, volgens hem lijken de bergen van Mexico erg op die van Frankrijk. Vooral al die mensen met sombreros, de slechte wegen en de kleurijke bevolking waren erg Frans! In ieder geval begonnen wij bij wat grotten. Niet veel boeiends eigenlijk, daar heb ik er al meer van gezien en ervaren. Onze favoriet werd dan ook El Chiflon. Een serie aan watervallen, waarbij de grootste zich aan het einde bevond. Het mooiste aan deze waterval was het feit dat je er vlakbij op een plateau kon staan. Wat een machtige ervaring. Druipnat kun je het donderende geluid van de waterval waarnemen terwijl je ogen miljoenen liters water naar beneden zien vallen. Kleddernat en vooral tevreden met deze ervaring liepen wij weer terug in de brandende zon naar het busje. Mijn liefde voor mangos neemt met de dag toe en ik besloot daarom de hitte te koelen met een heerlijk mango ijsje. Pete en Verity keken met jaloerse ogen naar dit heerlijke stokje ijs, maar deze was lekker van mij. De laatste bezoekjes bestonden uit een reeks van meren die de lagunas 5 colores worden genoemd. Doch de kleur van het water heel mooi was, bleven de vijf kleuren uit. Tenzij je natuurlijk de bomen en de rotsen meetelt. Op een gegeven moment stonden wij aan de grens met Guatemala, dat aan de andere kant van het water lag. Daar ga ik ook heen dacht ik bij mijzelf!

Met onze eikelige chauffeur reden wij terug naar de stad. Onderweg werden wij aangehouden door het leger. Die vonden het nodig dat wij ons identificeerden, wij konden wel is illegale immigranten zijn. Vanzelfsprekend had niemand in het busje zijn paspoort mee en de buschauffeur vond het nodig om ons de schuld te geven. Totaal niet te verantwoordelijkheid van de tourmaatschappij natuurlijk om dit te melden. Uiteindelijk konden wij gaan en dat was maar goed ook, want Pete begon zich behoorlijk op te winden. De lange busrit was vermoeiend geweest en eenmaal terug in de zocalo aten wij wat en keken naar de dansende mensen op het plein. De verkiezingen waren in volle gang en het enthousiasme waarmee dit gepaard gaat is in Nederland ongekend. De poster zijn hilarisch, heel Amerikaans en soms totaal niet passend. Een van de lokale kanidaten had zijn ogen blauw gefotoshopt en stond altijd breed lachend met een typische traditionele local op de foto. Ik heb geen blanke gezien in de regio op wat Fransen na en vraag mij dan ook af waar deze man vandaan komt?

De laatste dag in San Cristobal bestond uit het regelen van bepaalde zaken. Mijn dierbare hoed uit Texas begon wat schade op te lopen en er verder mee reizen zou waarschijnlijk uitlopen op het verlies van de hoed. Dus leek het mij handig deze op te sturen naar Nederland. Appeltje eitje toch? Nou, niet hier! Toen ik het eindelijk voor elkaar kreeg een doos te bouwen die mijn hoed zou beschermen, kwam ik er bij het postkantoor achter dat er toch wel wat regeltjes voor verzenden bestonden. Overigens het vinden van het postkantoor duurde ook minstens een uur. Naja eenmaal daar wachtte een dikke onvriendelijke lul de behanger die mij vertelde op de meest onvriendelijke manier mogelijk dat ik manilla papier moest halen, tape en touw. De papeleria zat om de hoek, maar die verkocht het natuurlijk niet. Dus ik hopeloos door de stad aan het struinen en enigszins bezorg om de tijd vanwege de bus die ik moest halen. Gelukkig vond ik de juiste plek en kon ik in het postkantoor mij pakketje inpakken. Net met mijn eigen tape, die was blijkbaar niet goed genoeg. Toen vond een mevrouw het nodig mij 900 pesos te vragen en mijn tong rolde zowat over de grond van verbazing! Gelukkig was er een aardige medewerker die tevens kaal was en mij gelukkig wel een redelijke prijs kon geven. Wij kalen moeten elkaar blijven steunen, wereldwijd. Ik had niet veel tijd over, dus snel mijn was in de droger, uitchecken en gaan met die banaan. Tenminste, ware het niet dat alles wat langzamer gaat in dit land. Op het busstation wachtte Pete en Verity en er leek enige spanning te zijn. Verity was ziek en arme Pete kreeg het zwaar te verduren. Daarbij was het geen fijne busrit volgens kenners en dit deed het humeur geen goed. Pete sloot zich af met zijn gebruikelijke spelletjes en Verity klaagde steen en been. Gelukkig kon ik wat glimlachjes brengen en toen de bus eindelijk een uur later aankwam kakken was het weer tijd om de natte hitte van de jungle op te zoeken.