Puerto Escondido y la buena onda

In het vorige verhaal sprak ik over de beruchte Vomit Truck. Zou deze bus zijn naam waar kunnen maken? Verity had gelukkig reispillen bij zich dus ik nam het zekere voor het onzekere. Onze Aussie Sholto had een kitesurfpakket bij zich en dat paste natuurlijk nauwelijks in het busje! Gelukkig zijn de Mexicanen wel gewend aan een busje volproppen. Tijdens de rit begon ik langzaamaan te begrijpen waarom de bus zijn bijnaam verdiende. De weg was een grote slingerweg door de bergen. Het feit dat er net een hurricane in het gebied vertoeft maakte het er niet makkelijker op. De weg lag vol met stenen en omgevallen bomen, waar we meestal net omheen konden. Het voelde net als ik zijwaarts aan het headbangen was en ik keek dan ook met enige jaloezie naar onze uberslaper Sholto die al headbangend zich in dromenland bevond. Katie, Pete, Verity en ik hadden het er wat moeilijker mee. Het was een buitengewoon vermoeiende rit, maar achteraf gezien maakt dat het memorabel. Ik verkeerde in goed gezelschap en dat is toch het belangrijkste.De lange busritten beginnen hun tol te eisen. Vooral de billen moeten afzien. Eenmal in Puerto Escondido waren mijn hersenen behoorlijk in de kluts. Met de taxi vertrokken wij naar Buena Onda en wij hoopten dat de hurricane alles intact had gelaten. Tot ontzetting van de dames bleek er nog geen stroom te zijn in het hostel en de rest van de straat. Wij mannen vonden het wel prachtig, leuke ervaring toch? Uiteindelijk konden we ze overtuigen en namen wij plaats in onze kamers. Helaas waren de cabanas aan het strand nog bezet, wachten dus! Het werd al gauw donker en de meiden werden nog chagerijniger toen bleek dat de kamers regelmatig bezoekjes kregen van krabben. Ik kon er wel mee leven en verwijderde de krabben uit onze kamers met de hand. Dit stemde de dames wat beter al droegen de koude douches niet bij aan het humeur. Er was maar een manier om dit op te lossen, alcohol. Dit bleek een magisch middel en de sfeer sloeg al snel om naar een boel gezelligheid in het donker. Pete had zijn hoofdlamp op en ik scheen met mijn zaklamp regelmatig in het rond, terwijl wij Katie de stuipen op het lijf jaagden met de constante dreiging van krabben. Het begon ook nog is te regenen, maar niet lang daarna was er licht! Hallelujah, naja voor een paar minuten, want het licht happerde om de haverklap. Natuurlijk was het lachen gieren, brullen en alle Mexicaanse hostelgangers deden gezellig mee. Binnen een avond hadden wij een gezellige hechte groep voor de rest van de week. De drank die de week overnam was de Castillo rum, lekker goedkoop (63 pesos) en zowaar drinkbaar. De kamer van mij en Katie en die van Pete en Verity lagen naast elkaar wat heel wat hilarische coversaties opleverde en vanzelfsprekend allerlei geluiden. Ik moest natuurlijk als eerste de kamer in om de krabben te verwijderen, zowel in mijn kamer als in de kamer van Pete en Verity. Pete was niet bang, maar aanraken ging dan weer te ver.

De hosteleigenaar is een lollige Fransoos die veel teveel geblowed heeft in zijn leven. Het moet hem echter wel gegeven worden dat hij een geweldig hostel weet te runnen. Alles gaat rustig, je hoeft niet meteen te betalen. Als je biertjes wilde kon je deze gewoon pakken, maar schrijf het gewoon even op. Verder is er niet echt een uitchecktijd of inchecktijd, gewoon wanneer de kamer vrij is kun je gewoon naar binnen en je gang gaan. Een systeem op basis van vertrouwen en het werkt! Dit droeg natuurlijk bij aan de hakuna matata sfeer evenals de grote hoeveelheden wiet die hier de lucht groen doen kleuren. Het gros van de mensen hier waren Mexicanen uit DF, maar er was ook een grote Rus die deel van de groep uitmaakte.

De eerste dagen hadden wij lekker zonnig weer, de stranden waren echter behoorlijk beschadigd door de hurricane. Overal ligt troep van de bomen en er zijn enorme geulen in het strand ontstaan die het totaalplaatje enigszins verpeste. De straten liggen vol met zand, wat het redelijk modderig maakte. Toen ik op een dag met Pete langs het strand wandelde zagen wij hoe ernstig de schade was. Bijna alle strandtenten waren vernield! Blijkbaar was er normaliter een bruisende strandgemeenschap aanwezig die er nu niet meer is. Volgens de locals zijn Zipolite en Masunte nog erger getroffen, twee locaties waar wij eigenlijk naartoe wilden gaan. Gelukkig was ons hostel Buena Onda niet zwaar getroffen. Er was wel wat schade, maar het viel relatief mee. Buena Onda ligt redelijk ver van het centrum in La Punta. Lekker rustig een geisoleerd van de stad. Het strand voor jezelf hebben was dan ook een dagelijkse realiteit. De zee is echter nog steeds vuil en zwemmen is zelfs gevaarlijk. De zee heeft al meerdere slachtoffers geeist door de hoge golven en de sterke stroming. Dit weerhoudt de surfers er niet van deze golven te trotseren. Onder hen bevond zich Sholto die eindelijk zijn kitesurf kon gebruiken. Gaaf om te zien vanaf onze strandstoelen met een Corona in de hand. De zonsondergang mocht er dan ook wezen, lekker met iedereen op het strand kijken hoe de zon ondergaat.

Het dagelijks bestaan is niet mis en boven alles erg lui. Wij begonnen te merken dat wij steeds primitiever werden. Het gros van de conversaties die plaatsvonden gingen over eten en drinken. Puerto Escondido is dan ook de perfecte plek voor heerlijk eten. Tegenover ons hostel bevond zich een hamburger tent die na de befaamde Fernburger uit Nieuw Zeeland de beste burgertent in mijn bestaan mag noemen. Wat moest ik elke avond eten? Een hamburger met guacamole en bacon, of de Bob Marley burger, of misschien de toch de Pacifico die heerlijk belegd werd met zwaardvis. Voor het einde van de week had ik ze allemaal geprobeerd! Deze burgers ga ik nog missen. Hetzelfde goldt voor de de fish of schrimp tacos in bij Playa Zicatela. Bij de gedachte ga ik al kwijlen, vooral Katie en ik waren hier elke dag te vinden. Drie van deze tacos op een dag waren geen vreemd fenomeen. Daarbij heb je nog de enorme fruitsappen die ze overal verkopen. Mango is duidelijk mijn favoriet, maar ook banaan, bessen of zelfs een agua watermeloen is goed. Wij hadden dit voedsel zeker nodig om ons drankgebruik te compenseren, elke avond is er feest. Ja, elke avond! Elke dag kwam er weer een of andere hippie langs om zijn spacecake te verkopen en ook de locale drugsdealer had een flinke stash aan wiet bij de hand. De feestjes aan het strand, toch wel de perfecte locatie, waren altijd gezellig. Soms eindigde ze in de Flybar, een van de clubs in Zicatela. De locals zijn echter behoorlijke eikels dus bij elkaar blijven was een goed idee. Een van de avonden sprong er zeker uit, omdat het begon te regenen. De flybar heeft nauwelijks een dak en voor we het wisten waren wij aan het dansen in de regen!

Pete en Verity verhuisden op een gegeven moment naar een cabana aan het strand en dat wilden Katie en ik ook wel. Dit betekende een eigen hangmat en wakker worden in de beste Cabana in het hostel. Er was echter een probleem, er was een muis in de cabana. Katie natuurlijk weer in paniek en ik maar bedenken hoe die muis uit de cabana gewerkt kon worden. Ik werd op een gegeven moment wakker van heftige geluiden uit mijn tas, had die muis mijn survivalkoekjes aangevreten. Kijk en daarmee overschreed hij de grens. Ik een van de medewerkers van het hostel gevraagd de muis te elimineren en voor het einde van de avond was het afgelopen. Waag het niet aan mijn koekjes te komen! De laatste dag werd ik overigens weer gewekt door rare geluiden, zat er een gigantische krab naast mijn bed die het voor elkaar kreeg mijn vingers te grijpen! In de soep! Tijdens een wandeling met Pete begon onze Engelsman vanzelfsprekend zwaar te verbranden en besloot hij de taxi terug te pakken. Ik vond dit wel een goed moment om uit mijn luie status te komen en naar het hostel te joggen over het strand. In de verte zag ik een groepje mensen en daar vond ik een van mijn favoriete dieren op het strand die ik net op mijn arm had getatoeerd! Dat is vanzelfsprekend de zeeschildpad! En een joekel ook nog! Ik balen, want ik had geen camera bij de hand. De schildpad leek nergens heen te gaan dus ik dacht rennen! In volle sprint bereikte ik het hostel, op zoek naar Katie die de sleutel had. Die was helaas ergens wat gaan eten dus ik de straat op en zoeken. Ik vond haar en pakte de sleutel en rende met een Schot rap terug. Helaas was de schildpad al weg rond die tijd, shit, maar ach het zit in mijn geheugen gegrift. Pech voor Pete en de Schot die later aan kwamen rollen.

De luiheid nam wel erg extreme vormen aan. De enige reden om het strand te verlaten was om alcohol, voedsel en voetbal. De laatste dagen waren wij hier dan ook behoorlijk zat van. Daarbij werden wij constant omringd door een zwerm aan muggen die niet vies waren van alle hostelgasten. De koude douches en het zand dat letterlijk overal zat begonnen een beetje te vervelen. Katie, Sholto, Pete en Verity gingen allemaal weg. Katie naar huis, Sholto naar Kenia, Pete en Verity naar San Cristobal. Daarop besloten wij de laatste dag toch maar te kijken hoe het met Masunte en Zipolite gesteld was. Katie en ik wilde dit wel op de scooter doen terwijl de rest de bus pakte. Zoals altijd begonnen wij twee met onze tacos en daarna een frappe. Een scooter huren bleek nog een hele opgave. Mexicanen zijn al niet al te snel, maar in Puerto Escondido hebben ze een nieuwe woord voor langzaam nodig! Mijn god, wat een tempo. Na anderhalfuur hadden wij het nog niet voor elkaar, omdat de scooter met een schakelkast werkte. Uiteindelijk vond de snorreman toch niet dat wij hierop moesten rijden en kwam hij ineens aan met een scooter die lekke banden had. Ik vroeg mijn geld maar snel terug en besloot naar de Engelsprekende concurrent te gaan die het lekker snel voor ons regelde. Met Katie achterop reden wij op de rustige wegen naar Masunte. Dit is nog niet zo makkelijk als het lijkt, omdat in Mexico de wegen redelijk beschadigd zijn. De hurricane heeft daar natuurlijk niet aan bijgedragen. De grootse obstakels zijn echter de drempels die zeer moeilijk te zien zijn. De eerste zagen wij totaal niet aankomen en vlogen wij bijna op onze oude scooter door de lucht. Dat ging maar net goed! Daarna kreeg ik ongeveer door waar ze te vinden waren, al hielp het niet dat alle borden omgewaaid waren. Onderweg zagen wij de schade die de hurricane had aangericht. Vele hectares aan bomen waren omgewaaid of gebroken. Hetzelfde goldt voor sommige huizen. De mensen hebben het niet makkelijk op het moment, wat een armoede. Richting Masunte reden wij over een weg die bezet werd door krabben. Veilig op de scooter was Katie niet meer bang en vond ze het wel lachen dat alle krabben hun vlucht namen bij het aanzicht van de scooter. In Masunte konden wij aanschouwen hoe erg dit dorp eraantoe was. De hele straat lach onder zand en er waren nauwelijks mensen. Helaas was een irritante Amerikaan die wij ook al in Oaxaca hadden leren kennen daar wel. Snel wegwezen dus naar Zipolite, waar de rest was. Zipolite was echt totaal verlaten. Je kon de mensen op twee handen tellen, wat wel treurig is aangezien dit dorp afhankelijk is van de toeristen. Het strand was echter prachtig en de golven waren nog hoger dan in Puerto Escondido. Pete en Verity waren natuurlijk weer goed verbrand, heerlijk Engels. Dit was ook het geval bij Sholto, onze bruine Aussie en onze nieuwe Mexiaanse vriend Guilliermo. Toen Katie en ik even naar onzelf keken begonnen wij toch ook een beetje rood te kleuren.

Pete en Verity vertrokken die avond naar San Cristobal en Katie, ik en Sholto brachten nog een avond door in Buena Onda. Rustig aan deze keer. Katie moest vroeg op, dus ik ook. Toen ik haar in de taxi zette was het alleen ik en Sholto en de Mexicanen. Ik at nog wat Talyudas en checkte uit. Ik was onderhand wel toe aan wat koudere lucht en vooral een warme douche. Pete heeft onderhand een aardige reputatie opgehaald als een kluns en hij was daarom niet verrassend zijn zwembroek vergeten. Ik zou het Engelse koppel weer zien in San Cristobal, dus hij had geluk. Later bleek hij beide zwembroeken die hij mee had te zijn vergeten. Ik ben zelf ook lekker bezig met dingen vergeten. Na mijn eerste handdoek in Florida kwijt te zijn geraakt, vergat ik deze keer mijn tweede handdoek in het hostel. Zucht... Achja, niet het einde van de wereld. Ik was toe aan aan wat anders, koelere temperaturen en warme douches klonken als muziek in de oren. Vamos!