Puebla en Oaxaca

De rit naar Puebla vanaf Mexico city duurt maar anderhalf uur. Lekker dichtbij, maar je het verschil met de grote stad is groot. Puebla is een koloniale stad en daar kun je niet omheen. De architectuur is prachtig. Het is vooral erg kleurrijk, wat meestal het geval is volgens mij met koloniale steden in Latijns-Amerika. Ik raakte redelijk verdwaald toen ik op zoek was naar het hostel. De instructies waren niet al te duidelijk. Gelukkig zijn de mensen heel behulpzaam, tenminste dat zijn zij wanneer zij zeker weten dat je geen Amerikaan bent. Amerikanen zijn niet echt geliefd hier en mijn cowboyhoed gaf natuurlijk de impressie dat ik een Amerikaan was. Of erger nog een Texaan. Eenmaal ingecheckt besloot ik zo snel mogelijk op pad te gaan en deze stad te verkennen. De kleuren roze, lichtblauw en geel zijn het meest populair in deze vrolijke stad. De fontijntjes rond de kerk in zocalo brachten een hoop plezier. Een groep meisjes dansten in het water en werden even gestopt toen twee jongens op de motor hard door de fontijn reden. De meiden hier zijn ook wel van de flirt, blanke jongens zijn natuurlijk populair. Hetzelfde geldt vanzelfsprekend voor de blanke meiden die nogal eens nagefloten worden door hitsige Mexicanen. Het hoort er allemaal bij, dit is Mexico. Ik was ook onder de indruk van de straatkunst. Vooral de graffiti kunstwerken waren spraakmakend. Puebla staat ook bekend om zijn arabische taco´s. Simpelweg taco´s gevult met kebab mexican style. Onzettend lekker en spotgoedkoop! Wat mij ook opviel rond de pleinen was dat je overal puppy´s kon kopen. Verleidelijk, heel verleidelijk!

Het was wel fijn om weer is in een hostel te resideren, ik maakte vrijwel meteen een boel nieuwe vrienden. Onder hen waren een Engels stel genaamd Peter en Verity en een Australier genaamd Pat en Quebecoise genaamd Flo die eveneens een stel waren. Later kwam er ook een Duitse meid bij genaamd Eva, pijnlijk hoor na het verlies. Desalniettemin was het harstikke gezellig. Op het dak brachten wij met zijn allen de avond door onder het genot van wat bier en rum totdat iemand vond dat we teveel decibels produceerden. Marco van het hostel had ons niet eens gehoord, zeikerds! Na twee dagen hier had ik het wel gezien en de rest van de groep was al vooruit gegaan. Ik vond het wel gezellig om ze op te zoeken in Oaxaca.

De busrit naar het station was vermakelijk, letterlijk en figuurlijk zat het volgepropt met Mexicanen en mijn bagpack was daar mede verantwoordelijk voor. Eenmaal daar bleek de bus nogal laat te vertrekken, dus zat ik maar liefst 4 uur op het station te wachtten. Gezellig is anders, maar het gaf mij wel de tijd om mijn Spaans te oefenen. De busrit was behoorljik lang, maar wat een prachtig uitzicht. De natuur is overweldigend mooi. De bergen en metershoge cactussen domineren het landschap. Bij aankomst was het al donker en ik heb het dan altijd moeilijker om de weg te vinden. Met die zware bagpack was het nogal pittig, maar bij aankomst zat de bende daar met een maaltijd en een lekker pilsje. Er kwamen ook nog twee nieuwe mensen bij, een Schotse genaamd Katie en een Australier genaamd Sholto. Die avond brachten wij door het het dakterras met een geweldig uitzicht over de stad die omringd wordt door bergen.

Er is een boel te doen in en rondom Oaxaca. De regio staat bekend om zijn voedsel en chocola. De heerlijke chocolademelk hier is niet te overtreffen. Wat een genot! Daarbij heb je ook nog de bekende Mole Negro, dat gerecht dat ik in Mexico city geserveerd kreeg. De Mole hier viel mij echter wat tegen op de markt.Het gerecht is schijnbaar zo moeilijk te maken dat het bij de meesten nog steeds mislukt. Daarbij was er een zwakbegaafde Mexicaan die iedereen lastig viel met zijn verschrikkelijk gezang en gefluit. Nee, echt wij overwogen de man te betalen om gewoon weg te gaan! Ook leuk op de markt hier is de insecten die worden verkocht als voedsel, lekker rijk aan proteinen zeggen ze. De cultuur hier is in veel opzichten anders. Mensen dragen nog traditionele klederdracht en ook de fysieke kenmerken zijn heel anders als die van de mensen in Mexico city en Puebla.

Boven in de bergen liggen de ruines van een oude stad. De berg heet Monte Alban en daar wilden wij naartoe. Pat en Flo zouden ons niet vergezellen en met de overige vijf gingen wij de berg op. Daar boven aan de berg konden wij een spektakel aanschouwen, een prachtig uitzicht en indrukwekkende ruines op deze hoogte. Vanaf de piek zagen wij de regen met bakken naar beneden vallen in Oaxaca. Maar goed dat wij daarboven zaten in de zon. In de stad genoten wij van de heerlijke chocomelk. Even wat energie naar binnen werken voor een avondje stappen. Dit is in Mexico wel wat anders dan wat wij gewend zijn. Het is simpelweg niet zo boeiend, maar wij doken dapper een lokale bar in waar de sfeer op het begin een beetje gespannen aandeed. Het was echter heel gezellig met het juiste gezelschap en vrolijke Mexicaanse muziek.

Pat en Flo vertrokken de dag erna en wij bleven met zijn vijfen over. Met hen besloten naar Hierve el Agua te gaan om daar de mineraal waterval te zien. Op het eerste gezicht lijkt het op een waterval, maar dan in complete stilstand. Dit komt door jaren van mineralen die zich bleven ophopen tot het aandeed als een waterval. De rit ernaatoe is nog niet zo makkelijk, met zijn vijfen propten wij onszelf in een taxi naar een dorpje ´dichtbij´ de Hierve el Agua. Vandaar namen wij een busje. Het leek ons wel spannend om achterin te gaan zitten, een keuze die wij al gauw zouden berouwen. De rit liep door smalle pàden in de bergen, je kan niet spreken van wegen dus de rit was enorm hobbelig en de houten stoelen maakt het een pijnlijke rit! Daarbij duurde het erg lang. Desalniettemin was het bij aankomst de pijn meer als waard. Een prachtig uitzicht over het landschap en de waterval. Daarbij kon je zwemmen aan de rand van de afgrond, altijd spannend. In de verte kon je het zien regenen en omdat de zon erop scheen zag ik een gigantische regenboog opdoemen in het gebergte. Waarschijnlijk de grootste regenboog die ik ooit heb gezien, prachtig. Voor de rit terug leek het ons een goed idee om weer achterin te gaan zitten, maar naar een paar minuten en een kort ritje om andere reizigers op te halen besloten snel in de wagen te gaan zitten! Laat nu die andere mensen maar even lijden! Onderweg at ik nog een pizza waar ik later even flinke buikkrampen aan over zou houden. Montezuma´s wraak!! Gelukkig viel het allemaal wel mee nadat wij een een bar wat Mezcal naar achter goten. Mezcal is een vorm van tequila, maar dan wat zachter in de keel.

De stad Oaxaca was leuk, maar wij waren allemaal toe om lekker te luieren aan het strand. Puerto Escondido zou de volgende locatie worden! Dit kon nog wel is interresant worden, aangezien een oaar dagen geleden een hurricane flink had huisgehouden. Dus wij vetrokken in een bagpack treintje naar het station om daar de vomit truck te pakken naar het strand. Ja, heel gerustellend die bijnaam!