Districto Federal

Het was een gezellige vlucht door een aardige en gezette Mexicaanse tante. Op het vliegveld begon ik al meteen met mijn Spaans. Even woordjes leren. Op het vliegveld wachtte ik in de starbucks op een vriendin van mijn ex Meriem. Zij en haar moeder waren zo aardig om mij onder hun hoede te nemen. Elisa haalde mij op van het vliegveld en ik kon al meteen kennis maken met het enorm drukke verkeer van deze gigantische stad. De stad alleen al heeft een heleboel meer inwoners dan Nederland in zijn geheel. Eenmaal daar kon ik kennis maken met Madre Olvera en vanzelfsprekend woonde de rest van de familie aan de andere kant van de gang. Wij besloten meteen Coyoacan in te duiken, een leuke buurt in de stad. Het eten ging er al meteen op vooruit! Heerlijke smoothies en een met kaas gevulde paprika die overgoten werd door een mangosaus. Geen slecht begin in culinair opzicht. Opvallend was dat alle ogen op mij gericht waren, er was een gringo in de stad. Die avond kocht ik een heleboel mangos en andere voor mij vreemde fruitsoorten zoals mamey. Spotgoedkoop! Mijn bed was niet veel. Simpelweg een kleed en mijn slaapzak. De gordijnen waren wit en dit betekende naast het lawaai vanaf de straat al dat ik vroeg op was. Dit zou zich elke dag herhalen. De tamalle (mexicaans gerecht) man gaat mij nog jaren achtervolgen rond het vroege tijdstip!

Het was tijd om even door de stad te touren. Centro Historico was de eerste destinatie. Via het geweldige metrosysteem belande ik meteen bij het bekendste gebouw in de stad. Dit is de Catedral Metropolitana de la Asunción de María. Lange naam, maar zeker een indrukwekkende kerk. Voor de kerk stond een enorm tentenkamp. Blijkbaar heeft Mexico ook zijn studentenprotesten. Aangezien ik geen idee had wat er allemaal te doen was, besloot ik maar gewoon wat door de stad te struinen. In een dubieus steegje vond ik een druk eettentje met Tortas en het voedsel zag er toch wel erg goed uit. Dit levert wel enkele risico´s op, ook wel bekend als Montezuma wraak! Aangezien ik toch al vier keer voedselvergiftiging heb opgelopen dacht ik dat dit er nog wel bij zou kunnen. Niet te ver naast mij kwam twee mensen erachter dat zij voedsel consumeerden boven een menselijke drol. Eet Smakelijk! De mensen zijn ontzettend vriendelijk zonder iets van je te willen. Oprecht aardig en behulpzaam ondanks mijn gebrek aan kennis van de Spaanse taal. Het straatbeeld werd ook lekker levendig na 11 uur en alle winkeltjes en voedseltentjes deden de deuren open. De aanname dat je in deze stad constant op je hoede moet zijn blijkt ook allemaal wel mee te vallen. Ik voel me meer dan veilig en iedereen waarschuwt je wel welke gebieden te vermijden. Mexico stad, ofwel DF is zoals eerder genoemd een grote stad en een paar wandelschoenen waren wel fijn geweest maar ik zou er dan wel erg als een toerist uitzien. Er gebeuren allemaal boeiende dingen op de straat. Een Vermeer op straat, Predator die met je op de foto wil of een clown die een Hollandse gringo ziet lopen en die hem dan aan heel DF wil voorstellen. Ik leerde ook dat DF op een groot meer is gebouwd, wat al tot meerdere verzakkingen heeft geleid en een paar heftige aardbevingen. Soms loop je rond en zie je de kerk half in de grond. Buitengewoon veel impressies en dan heb je nog maar een fractie van de stad te pakken. Ik liep met Elisa op een dag de stad in en rond een van de volkswijken was een heus dansfestijn gaande. Elisa die hier nooit kwam uit angst voor het gebied voelde zich een toerist in eigen stad. Persoonlijk vond ik het een prachtige ervaring, vooral na het verlies van het Nederlands elftal. Toch nog iets om voor te dansen.

Een van de meest bijzondere ervaringen was een wedstrijd van de Lucha Libre. Je kent ze wel, die gemaskerde mannen in van die strakke broekjes die elkaar in allerlei yogastandjes plaatsen. De sfeer was geweldig, ik heb alle Spaanse scheldwoorden voorbij horen komen en de grote bekers met Corona smaakten prima. Hier echter geen limoen erbij, wel bij al het andere wat je maar kan bedenken. Het was lachen, gieren, brullen. Opeens begreep ik waarom deze show zo populair is, je lacht je kapot onder het genot van een biertje. Helaas is mij Spaans niet toereikend genoeg om even lekker alles eruit te gooien, maar dat mocht de pret niet drukken. De verleiding om buiten een oranje masker te kopen was groot, gelukkig heb ik dat niet gedaan.

De stad heeft zoveel te bieden, ook in de omgeving. Het openbaar vervoer is buitengewoon goed en dat maakt het makkelijk. Ik heb zelden langer dan een minuut op de bus of de metro gewacht. Elke chauffeur heeft het in zich om in de Formule 1 aan de slag te gaan, wat een rijkunsten in dit verkeer. DF staat ook bekend om alle ontvoeringen die er plaatsvonden. Dit merkte je vooral in de middenklasse wijk waar ik verbleef. Scholen waren afgesloten door grote stalen deuren en auto´s moesten minstens 15 meter van de deuren vandaan blijven. De angst zit er goed in bij de mensen voor deze ontvoeringen die soms tragisch aflopen. Ook zijn de mensen nog traditioneel. Als meisje ga je pas uit huis als je getrouwd bent en zelfs voor de mannen gaat dit vaak op. Getuige het feit dat Elisa, met haar 29 jaar nog thuis woont.

De ochtendgesprekken die ik elke dag met de moeder van Elisa heb zijn hilarisch. Een grote miscommunicatie al worden ze met de dag beter. Moeder is ook een geweldige chef en bereide op Elisa´s verjaardag een traditioneel gerecht uit Oaxaca. Dit gerecht staat bekend als Mole Negro. Als ik er nu weer aan denk ga ik al watertanden, nooit gedacht dat een gerecht met chocolade erin zo goed kon zijn! Ik nam ook dubbele porties tot genoegen van deze geweldige familie. Mexicanen zijn zo warm en vriendelijk. Iedereen wil dat je het naar je zin hebt en dat alles goed gaat. Zelfs de tante vond mijn slaapplek een beetje sneu en bracht een yogamatras om het wat comfortabeler te maken. De laatste twee dagen was moeder wel gewend aan de vreemde Hollander en mocht ik zelfs in de voormalige kamer van de grote broer slapen.

Er waren nog meer activiteiten in de omgeving. Onder andere een bezoekje aan Xochimilco, een naam die ik alleen kon onthouden door Chocomilco te zeggen. Waar de mariachi´s hun liederen lieten gelden en je in kleurrijke boten door de kanalen kon varen. Ik was helaas alleen en dat maakte het een teleurstellende eravring. Blijkbaar is het een leuk uitje voor met de familie of met vrienden en een fijn excuus om even goed zat te worden. Echter niet getreurd, ik had die dag een tattoo laten zetten. Iets wat ik nou al jaren had uitgesteld. Eerlijk gezegd was ik best even nerveus en kon ik pas op het laatste moment te knoop doorhakken betreffende de waar vraag! Op de bovenarm, of onderarm. Of toch misschien op mijn rug? Gelukkig was Elisa er om mij te ondersteunen en was de tattoeerder een buitengewoon aardige gozer. Het zetten van de tattoo deed behoorlijk veel zeer de eerste 10 minuten. Ik hoopte dat het niet de hele rit zo pijnlijk zou zijn en dat was het ook niet. Na die die 10 minuten was het bijna gevoelloos en kon ik de rit lekker uitzitten.

De pyramides van Teotihuacan waren een van de laatste bijzondere plekken die in in de omgeving van DF kon bezoeken. Toch wel indrukwekkend wat deze mensen gepresteerd hebben, als je hier rondloopt sta je wel even met je mond open van verbazing. Het terrein is gigantisch en de trappen oplopen is nog geen gemakkelijke opgave! De tempel van de zon is de hoogste en geeft je een prachtig uitzicht over de rest van de voormalige bewoonde stad.

Mijn tijd hier begon een beetje op te raken en na lang na te hebben gedacht besloot ik naar de stad Puebla te gaan. Nog even een bosje bloemen voor Moeder Olvera en Hasta Luego!