Texico

De busreis was alles behalve plezierig. Gelukkig heb ik het vermogen ontwikkeld om te slapen in de bus! Ik ben er in ieder geval wel achter waarom mensen steen en been klagen over de Greyhound monopolie in het zuiden. Het busstation lag lekker ver buiten Austin en zoals gebruikelijk in de VS weet niemand vanwaar de de bussen gaan en waar ze heen gaan. Zo belande ik in gesprek met een buitengewoon grappige dakloze Mexicaanse relnicht die wel hele bijzondere verhalen had. Hij was bijna generaal geweest in het Amerikaanse leger en was ook een modeontwerper en weet ik nog meer wat hij allemaal voor prachtigs bedacht. Dit was even leuk, maar ik schoot er niks mee op. Uiteindelijk wist ik dan de juiste bus te vinden en belande ik bij mijn couchsurf hosts en de heerlijk behaarde oksels van zowel man als vrouw. Ook wachtte mij een heerlijk raw foodie maaltijd, want in dit huis aten ze alleen rauwe groenten en fruit. Na ongeveer dertig komkommers en tomaten zat ik dan eindelijk vol. Wat een dieet, dit zal nog interresant worden. Ik dacht, laat ik is kijken hoelang ik dit vol ga houden.

Het onbijt: een boel bananen en wat groenten. Dit gaat moeilijker worden dan ik dacht. Na een goeie TRX training ging Jor de hort op. Daarvoor had ik de hele week een fiets tot mijn beschikking. Het was bloedje heet en de heuvels maken het ook niet makelijker. Ik had geen flauw benul wat ik nou eigenlijk wilde zien. Dus fietste ik maar wat rond. Zo belande ik ineens in een menigte van Jimmy Buffet fans. Nooit van gehoord voor deze dag, maar ze dragen allemaal hawaii shirts en een papegaai op de kop. Vervolgens zag ik die gozer die eruit ziet als een reptiel op zijn scooter voorbij komen en laat in de avond fietste er een man bijna in zijn blootje door de straten van Austin. Ik begon te begrijpen waarom ze t-shirts verkochten met de tekst: keep Austin weird! Het mooie is dat het allemaal kan in deze liberale stad midden in conservatief Texas. Men oordeelt niet en laat ieder vrij om te zijn wie ze willen zijn.

Het rauwe voedsel dieet viel mij al meteen zwaar en binnen no-time bestelde ik een gigantisch Tex-Mex menu en een goeie pot Lone Star bier! Austin is de Live Music Capital of the world dus je kan muziek horen vanuit elke straathoek. Helaas is het niet allemaal even goed, maar soms stuit je op geweldige muzikanten.Vergeet niet dat de legendarische Janis Joplin, Stevie Ray Vaughn en Willie Nelson hier allemaal naam hebben gemaakt. Na Louisiana was ik nog wel into Cayan bands en die speelde toevallig die avond in de Gypsy Lounge. Geweldige sfeer onder de rode lampen en natuurlijk de geweldige Lone Star blikken. 6th Avenue is the bekendste straat, maar helaas zitten ook hier van die boemboem tenten. Je kan hier echter lekker omheen lopen en stuitten op geweldige muzikanten zoals een artist genaamd Eric Tessmer en zijn band. Het was net of Rory Gallagher of Stevie Ray Vaugh op het podium stond te knallen. Qua muziek kan deze stad je elke dag verassen, een must voor de muziekliefhebber.

Austin heeft nog veel meer te bieden dan alleen muziek. De parken in de omgeving zijn prachtig en allemaal binnen bereik. Langs de rivier zie je de locals joggen, fietsen en roeien. De mensen zijn buitengewoon sportief en voldoen totaal niet aan je stereotype Texaan. Het wildleven is overal duidelijk aanwezig, schildpadden, vogels en vleermuizen. De vleermuizen behoren tot een van de grote attracties van de stad. Onder een van de bruggen huizen rond de miljoen vleermuizen die als je geluk hebt net voor zonsondergang tegelijk vertrekken. Ik heb geduldig drie uur lang gewacht tot onze gevleugelde vrienden tevoorschijn zouden komen, maar helaas moest ik het doen met een prachtige zonsondergang en wat schildpadden en slangen. Barton Springs is waar de locals lekker afkoelen van de intense hitte. De omgeving is perfect voor mountainbiken en een goeie hike. Hier kun je lekker van hoge rotsformaties afspringen en met een touw van een boom springen. Heerlijk country! Iedereen geniet van een lekker biertje in de zon terwijl ze lekker liggen te dobberen in het koele water. Het goede leven kun je wel stellen.

Een ander park dat wij bezochten heet McKinnley Falls, daar vonden wij bij een van de watervallen een schildpad waarvan de poot in een visserhaak was beland. Met een leeg blikje sneed ik het touw en het lood van het arme beestje af, maar we wisten niet zo goed wat er met de haak moest gebeuren. De dierenambualnce kwam hiervoor niet opdraven, maar zei dat de haak vanzelf uit de poot zou groeien. Dus knipte ik met een tang de haak zo kort mogelijk en toen konden wij onze vriend vrijlaten. De weg naar dit park was ook interresant. De route liep onverwachts over de snelweg, weer iets om van de bucket list te strepen. Daarbij moet wel gezegd worden dat dit niet voor herhaling vatbaar is.

Al die sportieve activiteiten begonnen wel hun tol te eisen. De benen werden zo zwaar als lood en menigmaal dacht ik erover na om van de fiets te stappen. Gek genoeg, begon ik wel gewend te raken aan het rauwe eten en zowaar resultaat te zien. Misschien zo gek nog niet dit dieet? Wie houdt ik voor de gek, ik kan niet de hele dag door bananen en rauwe tomaten eten. Ik speelde al een beetje vals door bonen te koken in mijn aluminium theepot. Dit moest wel in de theepot, omdat er geen pannen in huis aanwezig waren. Dit leverde regelmatig een goede bende op.

Mijn laatste dag in Austin moest besteed worden in de befaamde Alamo Ritz bioscoop. Lekker ouderwetse bios waarin je tijdens de film eten en drinken kan bestellen terwijl je lekker languit achteruit ligt in de comfortabele stoelen. Met mijn host MissPapaya gingen wij naar een briljante film genaamd God Bless America. De film gaat simpelweg over de onbeschoftheid en oppervlakkigheid van mensen. De hoofdrolspelers schieten deze pèrsonen aan de lopende band neer op in de vorm van een comedie. Zeker een aanrader! Wij hadden dit gevoel goed te pakken eenmaal buiten en toen een groepje het nodig vond een zwakzinnige dakloze belachelijk te maken sprong MissPapaya in de bres! Met haar Jamaicaanse felheid scheelde het niet veel of er waren klajes gevallen. Maar, de dakloze kon lekker ongestuurd verder in coma op de stoep liggen. De film heeft zijn uitwerking gehad.

Austin kan wel is de meest leefbare stad zijn waar ik tot nog toe ben geweest. De mensen, de sfeer en de mogelijkheden. Zeker een aanrader!
De laatste halte in de VS zou San Antonio zijn. Ik wist alleen dat mijn vlucht hiervandaan ging en dat mijn couchsurfhosts Nederlandse origin hadden. Ik bezocht de school waar mijn host Jana werkte en zag meteen waarom mensen bij Texas ook wel Texico zeggen. Serieus de hele klas bestond uit kinderen met Mexicaanse origin. Met een echte bak uit Texas kwam ik aan bij het geweldige huis van de familie Lavern. Deze muzikale familie vormt als het ware een echte band.Het huis ligt vol en dan ook echt vol met gitaren en andere instrumenten. Mr.Nico Lavern loopt erbij als een ware Cowboy en het echte Texas gevoel bekroop me. Dit werd versterkt na een lekker biertje op het terras (front porch) gevolgd door nog een heleboel biertjes. Ja, de Laverns zijn goede drinkers. De hele buurt kwam dan ook over de vloer, wat een gezellige boel hier!

Ik had maar een dag om de toerist uit te hangen en dat is genoeg. De eerste attractie is The Alamo. Misschien niet bekend voor iedereen, maar dit is de plek waar een cruciale veldslag plaatsvond die bepaalde dat Texas en alles ten westen van Texas onderdeel zou uit gaan maken van de VS. Leuk lesje geschiedenis en daarbij een boeiende omgeving. Zegt Davy Crockett je iets? De stad heeft nog meer te bieden, zoals wederom een boel muziek en de kanalen die door de stad lopen. Hier heet het de Riverwalk en je kan deze lange route helemaal aflopen. Leuke stad voor een dagje. De laatste avond met Jana Lavern was buitengewoon boeiend. Een paar van haar vrienden hangen dagelijks rond in dezelfde bar. Grotendeels alcoholisten. Met dit gezelschap had ik geweldige gesprekken. Een van hen genaamd Felix droeg een zonebril en het duurde even voor ik doordat dat hij blind was! Lekker lullig, ik vroeg hem wanneer hij voor het laatst op zijn motor had gereden. De laatste keer dat hij had gereden was voordat hij naar Vietnam werd uitgezonden, ai. Je kunt wel raden hoe hij blind is geraakt. De aardigste man daar was een Cowboy genaamd Bill, al had hij ook een Duitse naam. Hij vond het leuk om met mij in Duits te praten, maar we wisselden uiteindelijk naar Engels. Hij vertelde mij dat hij terminale kanker had, dit was ook wel te zien aan zijn huid en lichaamsgewicht. Hij waardeerde mijn gezelschap in zoverre dat hij zijn hoed op mijn hoofd plaatste en alsof het een film was wegliep. Volgens Jana mocht hij mij heel graag, dit was wel even ontroerend. Deze hoed ga ik koesteren voor het leven kan ik je vertellen.

Mijn tijd in de VS was bijna voorbij. Jana bracht mij naar het vliegveld en gaf ook nog twee ontbijt taco's mee. Wat een goede mensen, ik ga iedereen zeker missen in deze streken.