The Big Easy

Zoals ik vorige keer al had vermeld, miste ik mijn vlucht naar New Orleans. Ik vetrok vijf uur van tevoren voor een rit van twee uur en nog steeds wist ik het niet op tijd te redden. Op zo'n dag zit dan ook alles tegen en vanzelfsprekend maakte ik ook nog een snoekduik voor een van de terminals in Fort Lauderdale. Op dat moment was het om te janken, maar wanneer je het echt even gehad hebt lijken mensen dat aan te voelen. De mensen werden bijzonder aardig en zelf bij de vliegtuigmaatschappij hoefde ik maar $25,00 bij te betalen. Een acceptabel verlies op dat moment. Nu zou ik een paar uur later via Atlanta vliegen en dan naar New Orleans. Op deze vlucht werd ik vergezeld door een zwaargelovige christen, waarmee ik heerlijk kon discuseren over de waanzin van religie en de huidige maatschappij. De man was ontzettend aardig, dus ik liet mijn opinie niet volledig gelden. De vlucht naar New Orleans was lekker rustig, drie stoelen voor mezelf en even lekker tukken tot aan de destinatie. Na slechte ervaringen in het verleden, vreesde ik wel even voor mijn bagpack. Zou die aankomen?

Gelukkig ging alles nu van zijn leien dakje ook al was het inmiddels harstikke donker. Ik betaalde grof geld voor een shuttle bus, bij een ouwe zuidelijke feeks. De chauffeur wist ons echter goed te vermaken met heerlijke cayan music en een gezellig praatje over zijn stad. Een van zijn zinnen: If you ain't here to party, you went to the wrong place! Hij vertelde ook over de keuken van Louisiana en gerechten als Gumbo, Jambalaya en Crawfish. Ik begon zowaar een unieke cultuur te bespeuren. De mensen op straat leken allemaal behoorlijk aangeschoten en liepen met drank op straat. Blijkbaar mag dat hier wel! Wat een feest. Het hostel bleek een dooie boel en de omgeving was behoorlijk schimmig. New Orleans is een linke stad volgens de meeste Amerikanen en je kan maar beter uit de verkeerde buurten blijven. Niet teveel noordelijk, niet te ver zuidelijk, ga ook niet teveel oostelijk en pas op als je te ver westelijk gaat. Maar ik dwaal af, in het hostel gebeurde dus eigenlijk niks. Zoals de website eigenlijk al beschreef, maar de andere hostels zaten helaas vol. Er moesten echter nog twee gasten komen om mij gezelschap te houden in de kamer en deze mannen hadden wel zin in om lekker te gaan stappen. Met deze Franse-Algerijn en Indier stapten wij op een van de oudste trams in de wereld. Dit is op zich al een historische ervaring. Het bestuursysteem is antiek en de je kan de motor onder de tram horen brommen en ratelen. Een geweldig
transportmiddel en wat een sfeer.

De bekendste straat om te feesten is Bourbon street, de naam geeft al een beetje aan waarom. Wij waren te straat nog niet ingelopen of er onthulde zich een waar feestfestijn. De kralenkettingen, kostuums, grote hoeveelheden alcohol en drommen met mensen. Hier had ik geen rekening mee gehouden, wat een gekkenhuis. Voor ik het wist had ik mijn eerste Hurricane naar achter en begon ik te zweven. Dit drankje is overigens geen referentie naar Katrina die 2/3 van de mensen in deze stad permanent verdreef. Nee, dat zou net zo'n naar grapje zijn als een drankje in Nederland de Watersnoodramp te noemen. De avond zou tot in de late uurtjes doorgaan, tenminste denk ik?

Mijn kater was acceptabel en ik was zowaar de eerste die de hitte trotseerde. Omdat wij een Algerijn in ons midden hadden, besloten wij de ferry naar Algiers te pakken. De hitte was inmiddels niet te harden. Geen zuchtje wind, zware luchtvochtigheid, een lichte kater en 37 graden celsius. Aan de andere kant van de Mississipi werden wij verwelkomd door het standbeeld van good old Saxmo, oftewel Louis Armstrong. De oude Franse koloniale huizen sierden de omgeving. De aandacht erbij houden was moeilijk, mijn god wat was het heet! De redding was gelukkig nabij. Een local was zijn plantjes en het besproeien bij een van deze huizen. Deze aardige man hielp mij uit de brand, door mij regelmatig even een verkoeldende douche te geven zodat ik weer door kon zetten. De mensen in deze stad zijn bijzonder aardig, echte southern hospitality zoals ze dat hier zeggen. De French quarter is waar het allemaal gebeurd in deze stad en lekker rustig hier doorheen struinen is enorm vermakend. Cayan music hoor je uit elke winkel en de muziek is overal. No more dancing in the street geldt zeker niet voor the big easy. Just let the good times roll. Neem dit van mij aan, deze stad is echt uniek!

Onze laatste interresse punt was de Louis Armstrong cemetery. Deze plek is berucht vanwege het feit dat de voodooqueen marie laveau hier begraven licht en de graven boven de grond zijn. Zombieverhalen en voodoo heksen zijn alleen niet het naarste wat je hier tegenkomt. Het was in ieder geval duidelijk dat deze begraafplaats iets te ver oostelijk lag, of westelijk, of noordelijk. In ieder geval toen wij voor de ingang stonden bleek die op slot. Op het bord stond:

'Visitors are welcome but enter these premises at their own risk. No security guards are provided and the new orleans acrhdioscesan cemetries disclaims responsibility for the personal safety of visitors and their property'

Goed idee om toch naar binnen te sneaken? Dacht het niet. Het werd al donker en ondanks dat het politiebureau om de hoek lag waren wij hier zeker niet klaar voor. Dus via de French quarter liepen wij weer rustig terug, naar de veilige zone en aten die avond gefrituurde Catfish.

De dag erna waagden wij echter een nieuwe poging in de ochtend, wanneer het wel veilig is door de grote aanwezigheid van de vele toeristen. Daar is elke voodooqueen toch wel een beetje angstig voor. Het was een enge begraafplaats om s'avonds door rond te dwalen en zelfs alleen overdag daar ronddwalen lijkt mij geen goed idee voor je gemoedstoestand. Wij bezochten het graf van de voodooqueen en na het afluisteren van wat toergroepen kwam ik erachter dat de witte pyramide in het midden van de begraafplaats aan Nicolas Cage toebehoord als die een keer het loodje legt.

Op de straten in French Quarter luisterden wij nog naar wat straatbandjes, maar mijn nieuwe vrienden gingen vroeg weer terug naar Atlanta. Dus struinde ik alleen door de straten van New Orleans. Die avond ging ik voor de muziek had ik mezelf voorgenomen en de lokale gerechten. Ik besloot naar een restaurant te gaan genaamd Mothers. De dag ervoor zag ik een rij voor dit restaurant staan tot aan de straat, dus dit moest wel goed zijn. Ik was lekker vroeg en het was rustig dus ik zei: Kom maar op met die Gumbo en Crawfish. De crawfish vond ik wel echt iets speciaals. Heerlijk zeevoer, al bedacht ik mij later dat die olieramp van BP ook de kusten van New Orleans had bereikt! Ach, een beetje olie ga je niet dood aan toch? De dag sloot ik af in verschillende bluesbarretjes in Frenchman street. Wederom dansende mensen en gezelligheid. Alleen al rondkijken geeft een boel plezier. Elk instrument heb ik de afgelopen dagen voorbij zien komen in deze levendige muzikale stad. Een must see voor iedereen die van muziek en eten houd. I found my thrill on blueberry hill! Voor de laatste keer met de eeuwenoude tram naar mijn door muggenbezette hostel en dan op naar de livemusic capital of the world!