The sunshine state

Daar ging ik dan weer met mijn veel te zware bagpack. Ik was de straat nog niet uit of mensen waren aan het knokken in de straat. Wedden op de winnaar zat er deze keer niet in, ik moest mijn vlucht halen. Mensen kunnen je hier op straat nogal pardoes aanspreken, soms komt dat een beetje gek over. Meestal zijn het echter hele aardige mensen die graag wat over zichzelf willen vertellen. Op het vliegveld ging het gelukkig allemaal soepel, behalve het feit dat het allemaal heel lang duurt. Door mijn korte nachtrust was ik in staat om de hele vlucht aan mij voorbij te laten gaan en voor ik het wist landen we in Orlando. Daar kon ik dan eindelijk mijn prachtautootje ophalen, een Ford Focus. Ik kan je vertellen dat het liefde op het eerste gezicht was. De medewerkers van de verhuurmaatschappij kon mijn liefde voor zo'n 'klein' autootje niet geloven en vroeg mij zelfs nog drie keer of ik niet een grotere 'Amerikaanse' auto wilde. Liefde moet niet gemeten worden in maten of uiterlijkheden gaf ik aan. Ik vond het eerlijk gezegd een vorm van discriminatie en besloot lekker bij mij kleinere bakkie te blijven. De speakers voluit en gassen met die automaat.

Mijn doelstelling was om zo snel mogelijk naar Ocala National Forrest te komen. Helaas werkt de speedlimit hier niet echt aan mee, mijn god wat een slakkengangetje. Ik had nog geen idee waar ik nou precies heenging en was een goede tip van Paul van der A plots vergeten. Dat maakte allemaal niks uit, ik had mijn autootje en genoot enorm van die vrijheid die een auto bied in dit grote land. Laat het ook duidelijk zijn dat je niet echt een andere optie hebt buiten New York. De auto is een cruciaal aspect van het Amerikaanse leven en daardoor zijn Amerikanen zo gefrustreerd over de 'hoge' benzineprijzen. Ik lachte mijzelf rot toen ik voor het eerst de rekening kreeg van een volle tank. Goeie grap, nou even serieus hoeveel kost het werkelijk?

De McDonalds werd mijn roadside diner spot. Een lekkere Frappe of een Smoothie en ik kon de weg weer op. Natuurlijk ook handig om even gebruik te maken van de WiFi. De rit naar Ocala was iets langer dan ik dacht en stuitte uit het niets op een leuk gedeelte van het park genaamd Blue Springs. Laat nou net die eerder genoemde Paul mij dit hebben aangeraden. Binnen no-time zag ik mijn eerste alligator, een heleboel gar fish, schildpadden en aasgieren. Heerlijk, dit was toch wel een van de redenen om Florida te bezoeken. Het was ook lekker om in deze hitte even lekker te gaan zwemmen. Ik was echter niet van plan hier te overnachten, omdat ik hoorde van een plek genaamd Alexander Springs. Dus hopte ik weer vrij en blij mijn autootje in en stelde de radio af op de lokale country/rock & roll zender. Alexander Springs ging echter een paar keer aan mij voorbij en ik kwam later aan op de kampeerplekken dan gehoopt. Bij de lokale rednecks ben ik toen even wat te eten gaan halen, maar veel soeps was het niet. Daarbij moest ik ook nog vrezen voor de aanwezige beren, dus at ik mijn diner voor een keer maar in de auto. Het leuke aan het zuiden van de USA is toch wel het feit dat de vrouwen je aanspreken met 'sweety'. Ik denk dat dat nooit oud wordt. Zelfs al ben je de grote flapdrol op het Westelijk halfrond zullen ze je nog op deze manier aanspreken, geweldig.

Ik schoof die avond aan bij een groep oudjes die daar gingen kanoen. Ik liep toevallig langs en zij vonden het wel zo netjes om mij uit te nodigen. Hartstikke aardig zolang je niet over geografie of politiek spreekt. Deze avond zou geen latertje worden en ik trok mijzelf terug naar mijn tentje. De tent is een ervaring op zich. Het is voor een persoon gemaakt en daarom is die zo licht, maar die ene persoon is geen Nederlander heb ik het vermoeden. Lekker knus was het wel en ik hoefde ook niet te vrezen voor een beer die lekker bij mij zou willen liggen. Ik schrok wel even toen een van de buren begon te schreeuwen tegen iets! Ik liep er meteen naartoe met mijn jachtmes (alsof dat wat uitricht) om te kijken of ik niet beter de auto als slaapplek kon gebruiken. Het viel gelukkig allemaal mee, het was maar een illustere wasbeer die mijn ooghoek elke keer weet te ontsnappen.

In de ochtend ging ik dan weer op pad. Ik wandelde de wandelroutes rondom de Springs en genoot van de prachtige omgeving en de bijzondere kleuren van de Springs. Die dag moest ik echter nog een ander gedeelte van het park aandoen genaamd Juniper Springs. Dit was toch wel de mooiste van de drie plekken die ik in dit park heb aangedaan. De lichblauwe wateren en de aanwezigheid van alligators van formaat droegen daar zeker iets aan bij. Het meest bijzondere moment van die ochtend was mijn ontbijt. Ik had niks te eten en mijn maag was aan het rommelen. Qua ontbijt boden ze echter niet veel aan in Juniper behalve een 'very good' hamburger. Ik denk lekker, vast van vers gehakt en zelf gemaakt door die oude feeks. Helaas kreeg ik een diepvries bolletje aangereikt die ik zelf ook nog in de magnetron moest doen. Dit was genieten natuurlijk.

Mijn gedachten keerden zich naar het zuiden. De auto moest ingeleverd worden in Miami en ik zat helemaal in het Noorden van Florida. Dus ik knalde mijn wagentje richting een plek genaamd Sebastian Inlet, dit idee had ik spontaan gekregen in de, jawel, McDonalds toen ik zocht naar een leuke destinatie. De Sebastian Inlet leek ideaal, de rit ernaartoe was lang, maar toen ik aankwam bleek de camping vol te zijn. Genieten, en nu? 'Gelukkig' was er nog een campingground dichtbij genaamd Long Island. Waarom niet toch? Eenmaal daar kon ik een belachelijk kampeerbedrag neertellen en ik belande in de Amerikaanse oh oh Gerso. Het was een situatie van alle Rednecks verzamelen. Het kon mij echter gestolen worden, ik had het strand aan de andere kant gezien en daar zou ik blijven. De golfen waren hoog en verzwolgen mij totdat ik met mij kop in het zand werd gedrukt. Daarbij had ik het strand voor mijzelf alleen en kon ik genieten van de blauwe lucht en de witte stranden. Helaas werd het donker en overnachten op het strand is niet toegestaan. Ik mocht nog even van een geweldige zonsondergang genieten, maar toen...

Hier begon de lijdensweg pas echt. Het was weer eens muggenmania en voor ik het wist werd ik duizelig van al het bloedverlies. DIe rotbeesten zogen mij echt helemaal leeg en leken wel immuun voor de Deet en de rook. Ik besloot om maar in de auto te gaan slapen, maar natuurlijk hadden een paar van die bloedzuigers hun weg in de auto gevonden. ZzzzzZzz......splet....ZZzzzzzZzzz..... Splet.... ik kan je garanderen het ging eindeloos door. De binnenkant van de auto had al aardig wat bloedvlekken verzameld door de geplette muggen, maar het was puur overmacht. Daarbij kon ik mijzelf wel is verdacht maken wanneer ik die bebloede auto in moest leveren. Ik besloot maar te vertrekken rond bouwvakkerstijden en mijn wraak op die ellendelingen van deze planeet te nemen. Want muggen hebben een hekel aan de kou, dus die airco vol aan!

Ik genoot lekker van mijn ontbijtje die ochtend, een echt southern breakfest. Lekkere eitjes, wat getoast brood en maispap. Daarna besloot ik nog even van het strand te genieten en wederom verloor ik mijzelf in de golven alsof ik net 10 was geworden. Deze keer was er een extra schoonheidje bijgekomen, de golven waren gevuld met vissen. Een bijzonder aanzicht en vooral speciaal als ze naast je zwemmen. Ik reed vervolgens weer zuidwaarts richting Miami. Dit duurde nog wel even, maar ik was zo vroeg op dat ik alle tijd had om de auto de hele dag nog in Miami te gebruiken. Eenmaal daar kwam ik in aanraking met de eerste problemen rond Miami beach: parkeren! Ik wilde alleen even snel mijn spullen in het hostel droppen en daarna weer naar het strand gaan. Dit was moeilijker dan ik had gedacht. Maar waar er een wil is, is er een weg. Uiteindelijk kon ik dus toch naar het strand en ik besloot een wat noordelijker strand te bezoeken genaamd Haulover. Het was hier lekker rustig en kon ik dan genieten van de zon en de zee.

Nadat de auto met pijn in het hart was ingeleverd brak de hel los in Miami. Donkere wolken verpakten zich boven de stad. Wachtend op de bus begon het te gieten. En met gieten bedoel ik een goede evenaring van een douche. Het is dan heel fijn dat de bus net een koelbox is waar je altijd kan solliciteren voor een longontsteking. Miami is wat je van Miami verwacht. Dikke billen, strakke lichamen en vooral een heleboel oppervlakkigheid. Als je poen heb is het goed vertoefen, want daar draait alles om hier. Gelukkig had ik leuke mensen om mij te vergezellen in deze stad. Met twee Taiwanese en een Amerikaans-Marokaanse gozer gingen wij op stap in deze stad. Dat betekent vanzelfsprekend Cubaans eten, maar ook lekkere hamburgers bij de fiveguys. Daarbij heb je Lincoln road, wat toch wel een van de leukere delen van Miami is in de nacht. Lekker ontspannen en niet diezelfde gekkigheid die Oceans Drive kenmerkt. Elke dag het strand op en genieten van zonsondergang aan de andere kant van Miami Beach. Helaas was het memorial weekend, ik zeg helaas omdat dit betekende dat Miami Beach in een grote politiestaat veranderd door de grote aanwezigheid van vooral afro-Amerikaanse gangsters. Alles was afgezet en elk blok telde meerdere agenten. De mensen zijn uberhaupt wat minder aardig en vooral niet behulpzaam geweest naar mij toe in Miami. De enige man die echt een poging waagde was een oude Cubaan die geen woord Engels sprak, maar wel de moeite nam om zich duidelijk te maken.

Wat doe je nog meer als je in Miami bent? Nou, naar de Everglades natuurlijk. Lekker op zo'n bootje door het moeras een beetje alligators kijken, vasthouden en opeten. Dat is het idee! Ik moest zeggen dat ik wel enorm genoot van dit korte avontuur. Wat had ik graag die alligator meegenomen, al kan het zijn dat ik zijn moeder heb opgegeten nadat ik mijn broodje alligator had besteld.

Miami was leuk voor zolang het duurde. Maar het duurde lang genoeg en door Miami public transport duurde het nog langer. Een rit van twee uur duurde maar liefst vijf uur en vanzelfsprekend miste ik mijn vlucht. Tip dus, als je je vlucht wilt halen in Miami of Fort Lauderdale. Neem een Shuttle of een Taxi. Next stop New Orleans!