The Spirit of America

In de ochtend moest ik even de baard afscheren voordat ik richting de VS ging. Mijn ervaringen als zestienjarige op Chicago airport bleken traumatisch genoeg om deze beslissing te nemen. Toentertijd werd ik, omdat ik mijn pet naast de metaaldetector legde, een tijd lang heftig ondervraagt terwijl een andere douanier mij onder schot hield met een machinegeweer. Toch maakte ik mij niet al teveel zorgen, ik lichtte wel even mijn mede carpoolers in dat de grensovergang door mij wat langer zou kunnen duren, maar dat was geen probleem. Bij de grens namen de zenuwen wel even toe, stel dat ze mij niet zouden toelaten? Dan moest ik dat hele stuk overslaan en kon ik niet naar de gedroomde locaties in de VS. De douanier die mij hielp heette Holland, dat was een goed teken dacht ik! Ik moest een groen formuliertje invullen. Dit was nog vrij vermakelijk ook, vragen over mijn nazi verleden in de periode van 1933-1945 waren vooral amusant. Als de douaniers humor hadden in de VS had ik een hakenkruisje in het hokje ingevuld. Dit is helaas niet het geval, dus maar braaf alles ingevuld. Tot verbazing van velen werd mijn binnenkomst eerder goedgekeurd dan mijn carpoolgenoten en wij konden pas na een uur "border-bonding" deze gezellige grens verlaten. Daar reden wij dan door de bossen van Vermont en met een behoorlijk tempo ook. De chauffeur wilde heel graag zo snel mogelijk in Boston zijn en dat kwam hem bijna op een bekeuring te staan. De agent was echter mild voor hem en ik was blij met deze Amerikaanse film situatie. Daarbij merkte ik ook dat wij in de VS waren aan het gebruik van de middelvinger naar mede-automobilisten. Dat de persoon in kwestie ook nog een telefoon in de andere hand had stemde mij niet gerust over de veiligheid op de weg.

Eenmaal in Boston aangekomen werd ik gedirigeerd naar mijn Franse vriend Thibaud. Deze bleek onverwacht met zijn Amerikaanse vriendin in Boston te zijn gaan wonen. Dat ik Thibaud ken van mijn reis in Moldavie laat maar weer eens zien dat de wereld toch echt kleiner is dan gedacht. Thibaud had nog geen baan en verveelde zich behoorlijk. Daarbij moest hij de stad ook nog verkennen, dus dat konden wij mooi samen doen.

De staat Massachusetts staat bekend als de spirit of America! In Amerika is het gebruikelijk om aan te geven op je nummerbord uit welke staat je komt en er staat altijd een leuke tekst bij. Waarom is Massachusetts dan de spirit of America? Dat is eigenlijk vrij simpel, in 1620 raakte de Mayflower de Amerikaanse kust en zette daar 135 mensen aan wal. Deze mensen zijn onder andere verantwoordelijk voor het ontstaan van Thanksgiving en de genocide op de aardige indianen die hun in leven hielden. Het plaatstje Plymouth werd gesticht en Thibaud en ik vonden het een goed idee om daar eens langs te gaan. Het pittoreske stadje was vrij aandoenlijk. Een replica bootje, een steen (die blijkbaar heel belangrijk is) en natuurlijk een amusement park waarin alles nog is doodleuk nagespeeld wordt. Gelukkig was het mooi weer en was er mooi nationaal park genaamd Miles Stansis dichtbij.

Wat ook belangrijk is in deze staat is het feit dat de Amerikaanse revolutie in Boston is begonnen. Ooit wel is gehoord van de Boston Tea Party? Kijk is op Wikipedia. Alle historische plekken in Boston kunnen gevonden worden door een rode lijn te volgen die lekker Amerikaans Freedom Trail genoemd wordt. Wanneer je dit pad volgt kom je allerlei leuke gebouwtjes en monumenten tegen. Door deze rode lijn te volgen belanden wij op een gegeven moment bij een schip dat volgens de dienstdoende mariniers heel belangrijk is voor de VS. De naam van dit schip is de U.S.S. Constitution. Natuurlijk moet je door de Amerikaanse paranoia detectors voor je er binnenkomt. De tour was buitengewoon nationalistisch en ik kreeg het idee dat ze de aanwezige schoolkinderen aan het ronselen waren voor Afghanistan. Desalniettemin was het een interessant schip om te bezoeken. Wij vervolgden onze weg naar Bunker Hill, waar een belangrijke veldslag had plaatsgevonden. Hier waren heel wat jonge kinderen omgekomen en het leek mij wel een goed idee om die schoolkinderen wat weggelaten informatie over oorlog te delen. Helaas was dat een vervlogen schip.

De spirit of America kenmerkt zich ook in een ander plaatsje dat Thibaud en ik bezochten genaamd Salem. Sommigen zullen dit dorpje kennen vanwege de bekende heksenjacht die hier heeft plaatsgevonden. Het leukste aan dit stadje was de heerlijke bessenbier die de brouwerij produceert. Voor de rest is er weinig te beleven, behalve de gebruikelijke toeristische attracties. Gelukkig was er in de buurt een plaatsje genaamd Namath waar wij heerlijk van het strand en de zon konden genieten.

Boston heeft naast de Freedom Trail nog een heleboel andere interessante dingen te bieden. Zo kwam ik hier in aanraking met de heerlijke 7sub en Chipotle. Geweldige Amerikaanse sandwiches en Mexicaanse Burritos. Het eten ging er duidelijk op vooruit en wordt ook steeds vetter. Daarbij is er nog het huis waar J.F. Kennedy is opgegroeid en de beroemde Harvard Universiteit. De mensen zijn buitengewoon vriendelijk en brengen je het liefst zelf naar de locatie. De Bostonians lijken ook behoorlijk sportief te zijn, veel joggers en weinig mensen met overgewicht. Een andere rare gewaarwording is het Holocaust monument, waar het gevoel van de gaskamer wordt nagebootst. De joodse gemeenschap is groot in Boston en wij hadden Joods-Perzisch feestje in de buurt. Nog groter is de Ierse gemeenschap. De kleur groen is dan ook overal aanwezig evenals de Ierse vlag. Een Ierse pub vinden is dan ook geen probleem.

De Amerikaanse stereotypes vliegen mij om de oren en daar geniet ik van. Het is net alsof je in de film meespeelt. De dikke politieagenten in de Dunkin Donuts of de door Aziaten gerunde laundromats, een en al bevestiging van de stereotypes die ik zo vaak op televisie heb gezien. Zelf ben ik onderhand behoorlijk verkocht aan de heerlijke donuts en op weg naar New York neem ik er dan ook zeker weer een paar mee.