The Montrèal Vibe

Daar ging ik dan vroeg in de ochtend met een redelijke kater. De backpack is aanzienlijk zwaarder dan voorgaande jaren. Dat merk je vooral met een kater rond zes uur in de ochtend. Misschien is er wel een link te vinden? Desalniettemin, struinde ik door de straten van Toronto, op zoek naar de bus die mij naar Montrèal kon brengen. Het ging allemaal soepel en voor ik het wist had ik de ogen al dicht in de megabus.

Daar stond ze dan in Montrèal, Sophietje de Vries-Robles. Even niet gezien. Gek genoeg, voelde het helemaal niet gek. Net als thuiskomen zeg maar. Sophietje heeft een gezellig huis met grotendeels leuke kamergenoten. De big brother camera`s zijn wel enigzins intimiderend en het is maar goed dat de eigenaar op vakantie is.

Wat kan ik zeggen over Montrèal? In vijf woorden: muziek, drugs, seks, daklozen en Fransofielen. Dat laatste heb ik nog wel is moeite mee als Fransofoob. Gelukkig spreken de Quebecanen in Montrèal wel Engels en word ik niet lelijk aangeken als ik Frans probeer te spreken. De stad is na Parijs de grootste Franstalige stad ter wereld, toch wel een interessant gegeven om even te vermelden.

Het schijnt hier in de winter stervenskoud te zijn. Persoonlijk heb ik het al koud bij Nederlandse temperaturen, maar hier lopen de mensen al in een t-shirt bij acht graden. Gelukkig heb ik twee paar truien meegenomen, want ik ben niet bestand tegen de kou. Maar er mag niet geklaagd worden, zoals een goede calvinist zou zeggen. Het weer was de afgelopen tijd fantastisch. Inmiddels heb ik al een lekker bruin koppie gekregen en ik ben zelfs verbrand geweest een paar dagen terug. Het dakterras heeft daar zeker aan bijgedragen. Heerlijk die platte daken voor de zomerse dagen. Het weer was zo goed, dat we zelfs een good old barbie (BBQ) momentje hadden. Maar genoeg getreiter voor de mensen thuis. Het weer is flink omgeslagen de laatste dagen en de regen doet mij denken dat ik niet aan de andere kant van de wereld zit. Nu merk ik overigens hoe Nederlands ik ben, omdat ik maar blijf doorratelen over het weer. Lekker boeiend zeg maar.

Ok, terug naar Montrèal. Voor een architectonisch of historisch uitje hoef je niet naar deze stad te komen. De moderne wolkenkrabbers in het centrum zijn nog best boeiend, maar voor de rest is het een grijze en treurige bedoeling. Het leven speelt zich dan ook voornamelijk af wanneer de zon ondergaat. De stad veranderd in een muzikaal paradijs, waar elke dag de jazz, blues en vele andere muziekstijlen tot leven komen. Als liefhebber van de oude muziekstijlen, heb ik ondertussen al redelijk wat live-performances bijgewoond. Voor een goed avondje stappen moet je hier zijn, met het gevaar dat het moeilijk is een alcoholvrije dag te houden. Sophie woont dan ook nog is in een straat vol met gezellige pubs en het wordt mij steeds meer duidelijk waarom er zoveel mensen dakloos zijn geworden. De prijzen liegen er ook niet om. Als je denkt $7,00 voor je biertje af te rekenen, maak dan maar vast je borst nat. Eerst komt er nog 16% belasting overheen, gevolgd door 15% aan tip voor het personeel. Zelf kom ik nooit aan die hoeveelheid tip en het heeft vooralsnog geen probleem opgeleverd. Desondanks ken ik al aardig wat mensen die zowat naar binnen zijn gesleurd om alsnog die tip te betalen.

Vanaf een heuvel genaamd Mont Royal heb je een geweldig uitzicht over de stad. Helaas is het daarboven wel winderig en koud, dus is het rond dit tijdstip van het jaar wel handig een goede partij kleding aan te doen. Qua eten zit je hier ook op de juiste plek. Tenminste als je uit eten gaat, want de supermarkten hier verkopen rotzooi voor veel te hoge prijzen. Ik ben dan ook gevallen voor de Venezuelaanse keuken. Het restaurant heet Arepera en de reden voor mijn liefde is te vinden in de heerlijke broodjes die zij verkopen. Ik begon met een lekker broodje haai, ja haai! Dit combineer je dan met heerlijke advocado saus en chili saus en voor je het weet kwijl je de hele vloer onder. Wij vullen dit meestal nog aan met een lekker mango sapje en verleiding om gewoonweg meteen naar Venezuela te vliegen is groot. Ik vrees nu alleen wel een beetje voor karma, wanneer ik in Caribische wateren ga zwemmen. Misschien heb ik wel het broertje opgegeten van een grote haai in de regio.

Dit is het dan even voor Montrèal. Volgende stad is Quebec city!