What about Toronto?

De reis is begonnen. Man wat had ik zin om ons kikkerlandje weer te verlaten en de nieuwe wereld te gaan bewandelen. Met Iceland air vlogen we naar de andere kant van de Atlantische oceaan en ik had zowaar een vlucht zonder problemen. Het vliegtuig vloog tijdelijk over Groenland, wat er toch bijzonder mooi uitzag. IJsvlakten en lichtblauwe wateren lagen er onder ons.

De douane verwelkomde mij niet al te vriendelijk. Probeer maar eens uit te leggen waarom je een one-way ticket hebt. Was ik van plan te blijven? Hoeveel geld heb jij op je rekening? Laat die pasjes eens zien. Wie is die vriendin van je die je gaat bezoeken? Wanneer is zij jarig? (deze vraag kon ik beschamend genoeg niet beantwoorden) Heb jij een relatie met haar? Vanwaar die paranoia vroeg ik mij af. Was ik misschien per ongeluk naar de VS gevlogen? Mijn Irak stempel bracht hem wonderbaarlijk genoeg een glimlach op het gezicht. Zo'n stempel was hij nog niet tegengekomen. Hij zag hier ook helemaal geen gevaar in blijkbaar, deze aardige douanebeambte vroeg mij hoe ik daar in godsnaam terecht was gekomen en stempelde mijn paspoort.

Na deze zorgvuldige Guantanamo sessie kon ik dan eindelijk mijn tas ophalen. Gevoelsmatig was het al middernacht, maar in Toronto was het natuurlijk al eind van de middag. Nadat ik een halfuur met mijn backpack had lopen worstelen kwam de zon mij tegemoet en stapte ik de ROCKET bus in. De naam alleen al brengt een glimlach op het gezicht. De instructies naar het huis van de couchsurfer Dina waren perfect ik kwam zonder problemen aan. Daar werd ik getrakteerd op een lekker schotel couscous en soep. Ik kan mij zelden zo'n rustig en relaxed begin van de reis heugen.

What about Toronto? De eerste verhalen die ik hoorde waren niet al te positief. Mijn verwachtingen waren dan ook laag, maar Dina wist mij alle fijne plekjes te vertellen. Zelf moest zij werken dus ging ik alleen op pad. Het bekendste gebouw in Toronto is natuurlijk de CN tower. Dit lange stuk beton bleek een geweldig oriëntatiepunt voor mij om de lange wegen van deze stad de doorkruisen. Desalniettemin was ik redelijk zoekende. Uiteindelijk besloot ik dan maar wat te lunchen in een universiteit. In de universiteiten hier is het gebruikelijk om een Subway te huizen, maar andere fastfoodketens verzorgen het kantine voedsel. Ik werd vervolgens door een Mexicaanse en Colombiaanse gevraagd naar mijn muzikale voorkeuren voor de enquete die zij moesten doen. Van Ramses Shaffy hadden zij nog nooit gehoord en om deze meiden nog meer te verwarren noemde ik ook maar even Acda & de Munnik. De naam Seasick Steve bleek zeer moeilijk te zijn, de dames beheersten het Engels niet en schreef (Si)sik Steve. Ik probeerde het nog duidelijk te maken: sea, with fishes, boats etc. Maar het ging er simpelweg niet in. Ik wenste ze heeeel heeeel veeel succes met de studie en vervolgde mijn weg naar Kensington Market. Deze markt ligt in het midden van China town en wordt gekenmerkt door heerlijk voedsel en gave graffiti (wat ik nu al meerder malen heb uitgesproken als gravity). Overigens hangt er in heel Toronto de geur van eten. Fastfoodketens domineren op zijn Amerikaans het straatbeeld, maar er zijn ook kleine eettentjes waar je prima kan eten. Queen street is dan ook mijn favoriete straat in deze stad. Er is een leuke mix van eettentjes, fastfoodketens, arty farty kunstgalerieën, daklozen, kledingwinkels en eekhoorns. Lekker levendig bruisend en multicultureel. Toronto kan wel is een van de meest multiculturele steden ter wereld zijn. maar liefst de helft van de bevolking is geboren in een ander land. Als je hier de kroeg induikt vind je alle bevolkingsgroepen bij elkaar. Zo kan het dus ook. Een typisch Canadese voedselketen is Tim Hortons en daar zijn ze trots op. Zelf heb ik hier ook een heerlijk gekleurde donut verorberd en de ijskoffie mocht er wezen. Ook de Second Cup, wat geen vervolg is op two girls one cup, is een onderdeel van Canada en de opkomst van Starbucks wordt dan ook niet gewaardeerd.

Toronto is ook bekend, omdat de grootste straat ter wereld hier doorheen loopt. Yonge Street is maar liefst 1896 kilometer, dus heb ik maar een fractie van deze straat belopen. De stad ligt aan het Lake Ontario en voor haven ligt een grote eilandengroep waar zomers nog aardig wat festivals aandoen. Op de zaterdag hebben zij hier een overdekte markt genaamd de St.Lawrence market. Boeren uit de omgeving verkopen dan versgeproduceerde waren en vanzelfsprekend heerlijke gerechten. De markt is op zaterdag enorm druk, en je loopt regelmatig tegen iemand op. De Canadezen zijn dan altijd de eerste die sorry zeggen, maar echt ook voor alles. Ondanks dat ik eerst niet echt gegrepen werd door deze stad, groeide dit wel met de dag. De sfeer is duidelijk Noord-Amerikaans, maar dat is prima. Ik voel me hier lekker. Dit komt natuurlijk ook, omdat de zon elke dag heeft geschenen. Toronto is geen toeristische stad en zo moet je het ook niet benaderen. De stad kan alleen ervaren worden.

Natuurlijk zijn er ook wat kanttekeningen te plaatsen aan Toronto en Canada. Mobiel bellen is simpelweg een ramp. Mijn toestel werkte niet, maar het aanschaffen van een fatsoenlijk toestel hier is ook een hele opgave. Laten maar niet beginnen over het openbaar vervoer, of de achterlijke manier hoe mensen hier belast worden. Als de prijs $8,00 aangeeft, hou er dan rekening mee dat er nog 13% bijkomt aan belasting. Daarbij mag er wel wat aan het dakloze probleem gedaan worden. De mensen struikelen bijna over de arme zielen die op de straten liggen weg te rotten. Daarbij heb ik geleerd niet aan een Canadees te vragen hoelang het nog lopen is. Canadezen in Toronto lopen blijkbaar niet, getuige de grote hoeveelheid auto's die het straatbeeld sieren. Als iemand mij zei dat het nog twintig minuten lopen was, kon ik er vanuit gaan dat het nog minstens een uur was.

Ik heb ook nog een poging gedaan om naar de Niagara watervallen te liften. Na vijf uur ronddwalen kwam ik tot de conclusie dat dit niet ging lukken. Dus besloot ik alsnog met openbaar vervoer te gaan. Om deze afstand van 150 kilometer te overbruggen, had ik vier uur nodig! Ik zal nooit meer klagen over een vetraging bij de NS tussen Amsterdam en Arnhem, mijn god wat duurde dat lang. Gelukkig scheen de zon en de beloning was groot. Als reiziger ben ik toch redelijk verwend, maar deze watervallen waren zo spectaculair. Ik heb een paar uur lopen staren en genieten en in combinatie met de zonneschijn ontstonden er verscheidene regenbogen die het geheel nog verder opleuken. De Canadezen hebben echter wel hun best gedaan om de omgeving zo veel mogelijk te verpesten. De hele omgeving is volgebouwd met Casino's, hotels en pretparken. Het had net zo goed Las Vegas at the Falls kunnen heten. De weg terug duurde wederom lang, deze keer maar liefst zes uur.

Mijn couchsurfers waren echt fantastisch. Ik verbleef een paar dagen bij Dina en verbleef vervolgens bij Subin. Ik werd goed verwend qua eten, drinken en gezellige gesprekken. Zonder deze mensen had ik nooit zo'n geweldig beeld van Toronto gehad. Daarbij werd ik ook dikke maatjes met de chiuaua en dikke kat van Subin. De chuaua kreeg het een keer bijna voor elkaar om op mijn shirt een bruine te laten vallen, maar gelukkig kon ik haar net op tijd wegleggen. Voor de rest was het een en al liefde. Als ik ging slapen lag zij aan mij zijde tot ik wakker werd.

Toronto was meer dan ik had verwacht, maar het werd tijd om ons Soppietje te bezoeken in Montreal. On y va!