Jordsky & Zevsky en de Monpolen

Om 05:00 werd ik wakker van een enorme klap. Viva Hollandia zoemde nog in mijn hoofd rond na de overwinning van het Nederlands elftal op de Braziliaanse kanaries. Ik vraag mijn goede vriend Chaim nogmaals of dit nou daadwerkelijk gebeurd en na het bekijken van het nieuws drong het tot ons door, ja we staan in de halve finale. Nu stond er eigenlijk wat anders op de agenda. Ik en Zev vliegen vandaag naar Gdansk om onze twee maanden durende reis te starten. Met mijn vermoeide en katerige kop de trein gepakt richting Arnhem, zodat ik daar nog even de oogjes kon sluiten. Kraas senior zou ons op vliegveld Weeze afzette, waar wij Duitsland-Argentinie konden volgen. Nadat de familie weer over de vloer was geweest en moeder de foto's van mij en Zev gemaakt had, alsof het onze laatste reis zou kunnen worden, kon senior nog even 'blowing in the wind' aan Zev doceren. De zit naar Weeze verliep snel en de Duitsers waren als een Blitzkrieg over de Tango dansers van Argenitinie heengewalst. Onze vlucht had drie kwartier vertraging opgelopen, maar zoals wel vaker met Ryanair haal je dat in de lucht weer in. Op het vliegveld was het even wachten op Zev zijn reisgitaartje, die wel eens een kort leven beschoren kon zijn. De gitaar bleek gelukkig inorde en we konden al snel de eerste Poolse sloty's uit de muur trekken. Naja bij Zev duurde het wat langer, aangezien hij zijn pinpas kwijt was en al vreesde dat deze zich nog in Nederland bevond. Het lot wilde echter dat ik een bloedneus kreeg en dat de pinpas van Zev naast zijn EHBO kitje lag. De scherpte van Zev deze dag bleek vooral toen een Aziatische man uit de auto riep dat hij Zev zijn gitaar had gevonden en het bij lost en found had achtergelaten. Met al het geluk aan zijn zijde was dit gitaar nog niet vernietigd en konden wij in de bus naar Gdansk centraal. We genoten eersten even van de McDonald momentje. Ik bleek zelf ook niet zo scherp toen ik Zev zijn Ice Tea voor een raar smakende Cola aanzag. Het hostel was niet al te moeilijk te vinden ondanks de vage instructies van de Polen. Zo was er een niet al te snuggere jongen die er een kwartier over deed om drie streepjes op een blaadje te zetten als route. Wij lagen behoorlijk in de scheur om zijn TomTom kwaliteiten, maar het was gelukkig niet ver meer. Even kort iets over Gdansk: De stad heet in het Duits Danzig en dat komt, omdat het lang in Duits bezit is geweest. De Polen hebben de strijd uiteindelijk gewonnen na de tweede wereldoorlog en mogen zich de gelukkige eigenaar noemen van deze prachtige havenstad. Volgens de Lonely Planet is het een van de highlights van Polen.
Slapen verliep in het hostel niet zoals gewenst. Ondanks het innemen van een goede dosis slaappillen en het gebruik van oordopjes, hield het motor geronk van sommigen mij uit dromenland. Eerst schrok ik mij nog het apelazarus, doordat Zev ineens naast mijn bed stond en tegen mij begon te praten. Door mijn oordopjes leek het net of Gollem naast mijn bed stond. Gelukkig zei Zev niks in de trent van 'my precious' maar was hij gewoon zo hyper als een hyena van de Lion King. Toen wij de eerste stappen buiten het hostel hadden gezet, zagen wij tot onze verbazing de piratenboot van Kapitein Jack Sparrow voorbij varen. Als twee opgewonden jochies jochies renden wij achter de boot aan en kwamen we terecht in de middeleeuwse haven van deze mooie stad. Na een zeer goed Pools ontbijtje te hebben genuttigd brachten wij een bezoekje aan de grootste kerk van Gdansk. Hier lag een van de ministers die was omgekomen bij het vliegtuigongeluk een tijdje terug in Rusland, waarbij ook de president omkwam. Vervolgens hebben wij het prachtige centrum van Gdansk in ogenschouw genomen. We genoten onzettend van onze tour de Gdansk, maar we hadden twee kaartjes voor het Heineken open'er festival dat als snel zou gaan beginnen. ALs kuddedieren volgden wij de meute door de overvolle treinen en bussen. De mensen zaten nog net niet op het dak of we hadden het Indiase taferelen gehad. De buschauffeur was ook te genieten. Deze reed met als een bezetene over het wegdek en bracht ons in een rap tempo op de locatie. Van daaruit zijn wij het festival terrein gaan verkennen. Het was enorm en de goedkope biertjes maakten het tot een waar feest. Daarbij kwamen we heel makkelijk in contact met andere festivalgangers uit allerlei verschillende landen. Belgen, Russen, Polen en zelfs Brazilianen. Die waren gek genoeg niet van plan het over voetbal te hebben die dag. We hadden op het festival ook het systeem van bierschenken gekraakt, waardoor we net zo goed een Heinekeninfuus in onze aderen konden injecteren. The Hives, The White Stripes en Fatboy Slim maakten het festival een groots begin van deze reis. Wij hadden het zo naar onze zin, dat we elkaar uit het oog waren verloren en pas in het hostel weer wedervonden. Daar konden we nog even onze ervaringen nabespreken. Na deze geweldige dronkemanspraat probeerde wij wederom onze nachtrust te vinden.
Slapen wordt mij echter nooit gegund tijdens reizen. In Zev heb ik nu wel een lotgenoot die het slapen ook niet al te bekend is. Overigens, op het moment dat ik dit schrijf ligt hij wel te tukken in de trein. Daarbij hadden we nu een redelijke kater te verwerken. Gelukkig zijn we niet van suiker en hadden we nog een doel voor ogen. In Malbork, vijftig kilometer onder Gdansk, ligt het grootste kasteel van de wereld. Daar konden wij lekker riddertje gaan spelen en onze fantasie de vrije loop laten. Nadat we onze kaartjes verkregen hadden, was het een heel proces om het juiste perron te vinden. Als de borden al werkten waren zij zelden accuraat en na minstens vijf verschillende Polen het juiste perron te hebben gevraagd, wisten we het eindelijk zeker. De trein zat overvol, waardoor we in het kleine doorloop gangetje moesten gaan zitten. Daarbij waren er een hele hoop Polen die om onduidelijke redenen de hele tijd heen en weer liepen. Daar zat ook een hele logge Pool bij die even vol op Zev zijn voet stapte. In combinatie met eerdere niet al te intelligente ervaringen, kwamen wij tot het gebruik van monpool, in de trent van New Kids On The Block! De meeste Polen zijn echter onzettend aardig en behulpzaam als ze kunnen. Veel jongeren beheersen wel het Engels en vertalen vaak onze vragen in het Pools. Eenmaal in Malbork zagen we een hoop zwervers en een echte monpool die uit een rijdende trein sprong en zich goed bezeerde. Het kasteel is door Teutonische ridders gebouwd, die van hieruit plunderingen uitvoerden. Dit kasteel is zo overweldigend groot, dat er flink wat tijd nodig is om er doorheen te komen. Op de marktjes buiten het kasteel werd Zev als snel verliefd op de vele houten wapens, terwijl ik mij inbeelde dat ik als een Robin Hood de belegeraars met pijl en boog op afstand hield. Zev werd helemaal verliefd op de de metalen zwaarden die er in veelvoud waren. ALs koning Arthur trok hij het ene na het andere zwaard uit zijn schede en demonstreerde hij zijn ridderlijke kunsten. Zelf ben ik ook niet vies van deze wapens en ik was dan maar die andere ridder van de ronde tafel, sir Lancelot. Er waren echter deze keer geen draken te bestrijden dus hielden wij het maar op bezichtingen. De rijkdom van deze ridderorde was enorm en uitte zich in de architectuur. Een grappig feitje vond ik hoe zij twintig a dertig meter naar beneden poepten. Leek mij toch vervelend als je daar net onder zou staan. Het kasteel is in allerlei verschillende handen geweest. De Duitsers en de Pruissen maakten ook aanspraak op het kasteel en in de tweede wereldoorlog was het compleet in de puin geschoten. In het communistische tijdperk is het echter hersteld, wat ook wel is te merken was aan de lelijke betonnen trappen. Onze voeten begonnen het na een tijdje af te leggen en we zetten de weg terug in. Zev moest het zwaard kopen en mag zich nu de gelukkige eigenaar noemen van een ridderzwaard. Op het station was het weer is niet duidelijk welke treinw e moesten hebben, maar een oud vrouwtje kon ons gelukkig helpen. NA lang te hebben gewacht op de trein, bleek de treinrit nog langer te duren. We waren inmiddels zo honger als twee vegetarische leeuwen. In Gdanks hebben we nog laat in een restaurant gegeten en hadden we tot de verbazing van de serveerster twee menu's besteld en opgegeten. Op de weg terug beZevte mijn reisbuddy ineens dat hij zijn zwaard vergeten was. Op zijn blote voeten rende hij terug en wederom was het geluk aan zijn zijde. Net toen wij dachten dat we eindelijk lekker konden gaan slapen ging er een Engelse Buldogg naast ons liggen die ons met zijn enorm vermogen om geluid te maken, uit onze slaap hield.
De volgende dag begonnen met de vaste Poolse broodjes en op naar de trein. Tot onze verbazing zat de trein weer overvol, wat inhield dat we zes en een halfuur in het gangetje konden gaan zitten. Wij waren op weg naar Warschau, waar wij het Nederlands elftal gingen kijken. De Polen organiseren het EK 2012 samen met Oekraine, waadoor de spoorwerkzaamheden allles nog langer laten duren. Eenmaal in Warschau dachten we al snel een goed hostel te hebben gevonden. Onze kamer was leeg en het vooruitzicht van een goede nachtrust leek bracht een grote glimlach op het gezicht. Wij zijn toen in een traditioneel Pools restaurantje gaan eten om wat Poolse cultuur op te snuiven. Het was onzettend leuk de het eten was best aardig. De halve finale kijken was het volgende doel. Meteen een cafeetje binnengelopen, maar daar bleek het gros om een of andere reden voor Uruguay. Dat was even een minpuntje voor de Polen, dus besloten wij al snel naar een ander cafe op zoek te gaan. Wij vonden een druk cafe met Nederlanders, waardoor de sfeer weer super was. Na deze overwinning viel er wat te vieren en het bier vloeide rijkelijk. Het moment van instorten was echter aanstaande, waardoor wij besloten ons naar het hostel te begeven en onze welverdiende rust te pakken. Maar de slaapgoden waren ons ongunstig gezind en de van het hostek werd niet opengedaan. Na wel honderd keer aan te hebben gebeld zijn we naar een cafe gegaan. We kwamen erachter dat het hostel van 24:00 tot 06:00 gesloten was, en dat ging niet alleen ons twee het verstand te boven, maar ook andere Polen in het cafe! Rond 04:00 zakte de moed ons in de schoenen. Doodvermoeid deden wij nog een paar pogingen. De eerste deur ging eindelijk open, maar de tweede deur bleef gesloten. Dat betekende dat er gewoon iemand was en we bleven net zolang aanbellen tot deze persoon kanariedol zou worden. Uiteindelijk bezweek ZIJ onder de druk en liet ze ons binnen. Nadat we haar verbala even de les hadden gelzen gingen wij naar onze kamer. Daar wachtte ons nog een verassing. Onze bedden werden ineens bezet daar andere mensen. Er waren zelfs teveel mensen voor deze kamer! We kregen hen snel uit de kamer en het leek ons dat zij zich goed bewust waren van wat er hier gebeurde.
Zoals je je wel kan voorstellen si dit ook weer een verschrikkelijk nacht geweest voor onze gezondheid en om 10:00 werden uit ons bed gelicht. Het was misschien wel de zwaarste ochtend ooit. Vermoeid, brak en toch ook wel boos moesten we proberen om de knop om te zetten. Zev had voor het hostel nog twee kadootjes achter gelaten waar ik verder niet op in zal gaan en toen konden wij met onze volle bepakking door Warschau gaan struinen. Bij wat wij deze dag gelopen hebben is de Vierdaagse niks. Op een bepaald moment leken onze voeten eraf te vallen en kregen wij eigenlijk weinig mee van de stad. Die hamer die de hele tijd op mijn hoofd leek te bonzen hielp daar ook niet bij. Het oude en nieuwe centrum hadden wij eigenlijk wel gezien en het werd tijd om onze tickets voor Vilnius te kopen. Het busstation was ver buiten het centrum en elke stap die we zetten leek alsof we moesten lopen op hete kolen. Zev zijn voeten werden net een hoopje blaren en het vinden van het station was een hele verademing. Het voelde alsof de de Himalaya hadden bedwongen, maar wij konden onze vlag nog niet planten. Er was geen mogelijkheid om de kaartjes daar te kopen en de bussen konden wel is vol zijn. Wij moesten maar hopen dat het kaartje bij de buschauffeur gekocht kon worden. Tot overmaat van overbodige ellende was wederom de pinautomaat kapot op het station. Dit was niet de eerste keer. Dit betekende dat er weer gelopen moest worden naar de dichtsbijzijnde pinautomaat die toch niet echt dichtbij was. Met onze toch als genoeg gemartelde voeten wisten wij onze taak te volbrengen en draaide het geluk weer naar onze zijde. De tweede bus naar Vilnius bleek nog ruimte te hebben. Op naar Vilnius!