Extreem in Merida

Het station van Maracay was goed hectisch en aangezien het al donker was stond ik op scherp. Ik kocht een kaartje naar Merida van de eerste beste verkoper die ik zag en at een Tesquena, een soort kaasstok. Dit was de lekkerste die ik had gehad, vooral alle lekkere sausjes maakten het bijzonder lekker. Ik wachtte rustig op het station en alle blikken waren zoals gewoonlijk weer is op mij gericht. Dat werd niet minder toen ik door een Nederlander werd vergezeld en het Nederlands nog meer aandacht trok. De Nederlander had alleen een andere bus dus ik kon weer alleen verder.

Ik zat achterin de bus aan de raamkant en ik zag een vrouw zo groot als een olifant mijn kant opkomen. Nee toch, dacht ik. Het zal toch niet dat ik Venezuela niet overleef, omdat ik in mijn slaap geplet zou worden door dit monster. Het bleek ook nog een naar mens te zijn. Zij claimde de raamkant, die mij was toegewezen en startte er een hele discussie mee op. Gelukkig stond de rest van de Venezuelanen aan mijn kant en werd deze bolle troela een andere stoel aangewezen, waar ze niemand zou kunnen vermoorden.

Ik kon lekker slapen op deze rit, al werd ik ineens wakker met een natte rug. Bleek de airco te lekken. Ik was dan ook blij om eindelijk Merida te bereiken en ontmoette daar in het hostel weer Serge. Merida bleek wel heel goedkoop te zijn in verhouding tot andere plekken in Venezuela en ik vermaakte mij meteen al prima hier. De veiligheidssituatie was ook goed. Ik deed wat onderzoek naar de mogelijkheden qua tours en dat bleek allemaal dan weer erg duur te zijn. Ik moest dus kiezen wat te doen hier.

Eerst ging ik dan maar even stappen met Serge. Merida moest goed stappen zijn, maar ik kwam er al gauw achter dat het goed is voor tieners en vieze oude mannen. Elke tent waar je binnen liep liepen er veel te jonge meisjes en jongens te schuren, en een stelletje hitsige oude mannetjes die het dan allemaal observeerden. Serge en ik wilde daar liever geen deel van uitmaken dus hield ik het stappen hier maar voor gezien.

Dat was prima, want er was zat te doen hier. Ik besloot het maar op de extreme sporten te gooien. Om te beginnen besloot ik te gaan paragliden. Natuurlijk was ik weer de enige die engels sprak, dus moest ik maar alles in het Spaans doen. Wel gezellig en ik geraakte met een Colombiaanse in gesprek. Boven aan de berg had ik een mooi uitzicht op de stad en voor ik het wist werd ik in mijn pakkie gehezen. Ik was niet echt bang hiervoor, omdat ik mij nog goed herinner hoe rustgevend parachutespringen was. Eenmaal zwevend boven de vallei zat ik rustig op mijn stoeletje te genieten van het uitzicht en een biertje leek mij wel lekker op dat moment.

De landing ging redelijk soepel en op de weg terug werd er weer bier gehaald. Het was overigens nog geen twaalf uur, maar daar hebben ze in deze landen niet zo'n problemen mee. De weg terug duurde weer een eeuwigheid, omdat de mensen hier niks begrijpen van het idee dat je nog iets te doen hebt met je dag. Tegen de tijd dat ik terug was kon ik nog weinig doen. Ik besloot mijn een Venezuelaanse van het internetcafe wat te gaan drinken en ook onze Colombiaanse tante van de paraglide kwam later gezellig wat meedrinken. Uiteindelijk dronk ik dan met een Colombiaanse possie, harstikke gezellig.

Ik wilde ook nog is lekker gek van de brug springen met een pendulum bungee jump. Dat moest gewoon even gebeuren. Er ging weer vanalles mis met de organisatie, waardoor ik behoorlijk geirriteerd was. Dus op het moment dat ik moest springen voelde ik eigenlijk weinig angst. De sprong was 35 meter hoog en trok veel bekijks van voorbijgangers. Ik stond te trappelen en ondanks mijn benen minder kracht leken te hebben kwam de sprong natuurlijk. Daarna was het een paar seconden zwart, het was alsof mij hersenen even waren uitgeschakeld. Wat een bizar gevoel maar ook een heerlijk gevoel. Ik schommelde nog even lekker na en voelde mij weer helemaal pico bello!

Ik had ook nog een hike dagje gepland. Gelukkig niet eentje waar een gids voor vereist was. Ik nam de al vroeg naar Lake Mucubaji en verwachtte wel genoeg tijd te hebben. Maar zoals altijd in Venezuela bekand je weer in een verkeersopstopping en dan duurt het weer een paar uur langer. Door het gebergte rijden is dan ook geen gemakkelijke opgave, maar na veel verstreken uren wist ik dan eindelijk het plaatsje te bereiken. Ik at even snel wat arepas en ging voor een wandeling naar Laguna Negra.

De natuur hier zag er buitenaards uit en ik zag wederom nauwelijks andere mensen. Eenmaal bij het meer heerste er absolute stilte! Wat een rust, heerlijk! Het meer had wel iets sinisters en een insect ter grootte van een vogel gaf mij niet echt een veilig gevoel. De kolibries vlogen weer overal in het rond en de mist over de bergen trok langzaamaan weg. Helaas had ik niet al teveel tijd meer over voor het donker werd en moest ik weer terug. Ik at een lekker soeppie en nam wederom de lange bus terug. Ik bereikte pas zeer laat de stad, want ja, verkeersopstoppingen.

Mijn laatste Bolivares begonnen langzaamaan op te raken en ik wilde wel weer terug naar Colombia. Ik probeerde met de hulp van de Colombiaanse nog een bus terug te boeken voor in de avond, maar helaas zat die helemaal vol. Daardoor zat ik met mijn overnachting. Dit zal wel is lastig kunnen worden financieel. Gelukkig kon ik bij de Colombiaanse blijven en de tijd daar lekker uitzetten tot in de vroege ochtend. In de vroeg ochtend nam ik een taxi naar het station. Heerlijk, ik ging weer terug naar Colombia.

De weg terug zou echter geen gemakkelijke worden. Ten eerste zat ik natuurlijk weer constant in de file, ten tweede zat een dutje er niet in omdat mensen heel erg van praten houden en ten slotte proberen een boel mensen je af te zetten in plaats van te helpen. In de bus ging het weer over de situatie Chavez en hoe moeilijk mensen het financieel allemaal wel niet hebben. Ik had de verhalen al te vaak gehoord, al was het wel een ontzettend lieve man. Overigens was dit ook een flinke vent, al dat gefrituurde eten weet zijn weg wel te vinden.

Op het station van San Cristobal probeerden de taxichauffeurs geld aan mij te verdienen, dus nam ik simpelweg de bus. Daar zat een aardige Colombiaanse man uit Cucuta die mij de hele weg over de grens zou leiden. In Venezuela hebben ze een rare manier om de vertrekbelasting te innen. Eerst moet je namelijk postzegels kopen aan het douane hokje die vervolgens weer aan het douanehokje ernaast gegeven moet worden als bewijs van betaling. Natuurlijk zit daar dan wel een enorme wachttijd tussen. Ik begrijp niet zo goed waarom ze niet gewoon zeggen betaal maar en dag.

Daarna is het pas echt feest. Als je eenmaal de grens overloopt, zie je aan alle kanten van de grens mensen smokkelen. Het is vooral olie waarin gehandeld wordt en volgens mij is de politie niet echt bezig om hier iets aan te doen. Ik kocht voor de de aardige man die mij de hele weg had geholpen een lekkere mandarijnen sap en zonder enige moeite stapte ik de grens van Colombia over.

Wat een avontuur was het geweest in Venezuela en gelukkig zonder ernstige problemen heb ik het land veilig kunnen verlaten. Ik ben wel blij om weer naar Colombia te gaan, waar het over het algemeen veilig en vertrouwd is.