Henry Pittier, you are a dangerous park!

De taxirit was een van de beste die ik ooit heb gehad. Wij reden over kronkelige wegen door de mistige bergen van Henry Pittier, die toch wel redelijk gevaarlijk oogde. De taxichauffeur sloeg bij elk altaartje even een kruisje, alsof het zou helpen. Lenny had allemaal snacks meegebracht en verwachtte dat ze nieuw voor me waren. Ik moest haar helaas teleurstellen en vertellen dat in Latijns-Amerika het dusver allemaal heel erg op elkaar leek qua cuisine. Dit mocht het uitzicht niet drukken en toen wij het pittoreske dorpje Choroni binnenreden werd mijn sombere humeur van de ochtend een stuk beter. Het dorpje was verassend mooi.

De taxi zette ons af bij de posada en daar werden wij onverwachts verwelkomd door drie papegaaien. Hola, Hola, Bonitoooo!!!! Zelf de papegaaien herkenden mijn knappe kop, toch wel leuk binnenkomen.
Wij kregen een gigantische kamer, wat wel eens lekker was eerlijk gezegd. Lenny en ik besloten maar even door het dorpje te lopen, maar verder vooral even rustig aan te doen. Ik moest nog van mijn kater bekomen, dus dat kwam mij vooral goed uit.

De dag erna besloten wij lekker een stranddagje te houden. Zonnen en chillen aan Playa Grande. Daarvoor moet je eerst naar Puerto Colombia lopen, het dorpje ernaast en eigenlijk zitten de twee dorpjes gewoon aan elkaar. In Puerto, vroegen Lenny naar de boten die mij de dag erna naar Chuao konden brengen, zodat ik kon hiken. Vervolgens aten wij belachelijk goedkope en heerlijke arepas. Eenmaal aan het strand werden wij overvallen door van die strandventers, maar dan spreekt señor Krasenberg geen Spaans meer hoor! Het strand lag vol met Venezuelaanse relnichten, dus moet ik als blauwogige jongen even net alsof doen dat ik en Lenny een stel waren. Die gasten hier springen als het ware op je als je niet duidelijk bent en drie Italiaanse heren waren later dan ook goed de lul.

De donkere wolken pakten zich al gauw boven het strand en de golven gooiden allerlei giftige vissen het strand op. Zwemmen zat er dus ook niet meer in. Wij besloten maar terug te gaan en de regen uit te zitten. Lenny zat nog steeds in over welke bikini ze nou moest dragen. De ene met de billen bloot? Of toch meer Europees met de billen half bedekt? Ze koos de laatste, want het zou voor mij wel is te schokkend kunnen zijn. Gekke meid, kent mij dus nog steeds niet.

De papegaaien vermaakten ons met allerlei liedjes tot de regen voorbij was. Met de bus konden wij dus weer terug en Lenny kon even lekker in het water spelen. Ik moest op een gegeven moment nodig plassen en zocht achter de palmbomen een goed plekkie. Ik had het niet meteen door, maar op een gegeven moment realiseerde ik mij dat er een naakte meid tegen een palmboom lag met een ventje ertussenin. Ik vond het wel gedurfd zo dicht bij het strand. Ik liep dus nog maar wat verder, al leek het er niet op dat ze zich erg aan mij stoorden.

Lenny's was inmiddels uitgespeeld in het water en haar plastic borsten hadden twee harde knopjes erop zitten. Ik blijf het een gek gezicht vinden al die neppe lichaamsdelen, maar hier is het de normaalste zaak in de wereld. Op een gegeven moment hadden wij het wel weer gezien en aten wij een heerlijke soep vol met schaaldieren in Puerto Colombia.

De pijn in mijn voet hield echter maar niet op en ik kon een doktorsbezoekje niet kanger vermijden. Het ziekenhuisje zat naast onze posada en het was net alsof ik een stap terug deed in de tijd. De apparatuur was zwaar verouderd, maar gelukkig waren mijn doktoren dat niet. Ik kreeg twee leuke studentes toegwezen en die genoten aanzienlijk van mijn bezoekje. Lenny vertelde wat er allemaal was gebeurd en de meiden verklaarden mij voor gek dat ik nu pas medische hulp had gezocht. Ik dacht eerst dat het allemaal wel mee zou vallen, maar toen de naald tevoorschijn kwam begon ik hem toch wel even te knijpen.

De eerste poging om de zee-egel naald uit mijn voet te krijgen faalde hopeloos en deed enorm veel pijn. Er werd dus gekozen voor een andere techniek, waarbij met een mes de eelt van mijn hiel werd weggeschraapt, zodat zij de naald konden zien en verwijderen. Lenny sprak nog even over amputatie, maar dat leek mij geen goed idee als ik de dag erna wilde hiken. De lieve studentes schraapten zeer zorgvuldig de eelt weg en ik voelde geen centje pijn meer. Na een halfuur kwam er een naald van minstens 3 centimeter uit mijn voet en volgens de dames zat die erg diep. Ik keek ernaar en vroeg mij af hoe ik hier twee weken mee heb rondgelopen? Sterker nog, hoe heb ik hierop gangnam style lopen dansen in Chichiriviche? Ik bedankte de dames met een kus op de wang, want de medische zorg ik gratis hier. Dat liep toch een stuk makkelijker moet ik zeggen.

Lenny moest de volgende dag op tijd terug naar Caracas, dus ik ging alleen op zoek naar de waterval Chorreron. Deze waterval was moeilijk te vinden schijnbaar, maar ik dacht het wel zonder gids aan te kunnen. Ik gaf de kleine Lenny een dikke knuffel en stapte op de boot met de drie Italianen die dag dag ervoor nog moesten rennen voor de Venezuelaanse bipsridders.

Met een visserbootje vaarden langs de prachtige stranden en bergen van Henry Pittier NP en uitiendelijk kwamen wij dan aan in de haven. Met de Italianen liep ik de hele weg naar het dorpje Chuao en de wandeling was zeer boeiend door de vele vogels en prachtige bomen. Het dorpsplein lag vol cacaobonen om te drogen en volgens de experts komt de beste cacao van hier. Dat kan wel zijn, maar de chocola was niet te vreten.

Ik moest helaas de hike naar de waterval alleen maken en dat was nog geen gemakkelijke opgave. Ik kon wel eindelijk mijn schoenen uittesten en in het begin leek het erop dat ik meteen de goede kant uitging. Mijn schoenen waren bij de eerste rivier al doorweekt, dus liep ik te soppen door de jungle. Ik belande bij een boerderijtje, maar er was niemand en ik liep dus finaal verkeerd. Voor ik het wist stond ik tot mijn middel in het water en daarom besloot ik maar terug te keren en bij de eerdere splitsing het andere pad te nemen.

Deze keer ging ik wel de goede kant op, al was dit vooral omhoog. Door mijn vermoeidheid zag ik niet dat er een koraalslang op de weg lag en ik stapte bijna op dit giftige beest. Gelukkig had de slang mijn schoen zien aankomen en wist hij net op tijd weg te glijden. Ik schrok mij het apelazarus en sprong in de lucht. Mijn hart sloeg een paar keer over, dat was te dichtbij voor comfort.

Ik kon in de verte de waterval zien en zag dat ik steil naar beneden moest. De weg was niet duidelijk en ik dacht te zien dat er een pad was door de struiken. Dit leek ook zo te zijn, al was het niet duidelijk hoe ik het pad kon volgen. Daardoor verloor ik het pad en ging ik rechtdoor de jungle naar beneden. Al klimmend en klauterend probeerde ik beneden te komen en de angst voor gifslangen onder het gebladerte was groot. Ik gooide regelmatig een grote steen naar beneden om duidelijk te maken dat ik eraan kwam. Een machete was geen overbodige luxe geweest, ik kon vaak simpelweg niet door de planten heenkomen en swingde aan lianen van de ene naar de andere kant. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik een beetje bang begon te worden.

Ik bereikte de rivier met was krassen, maar de weg naar de waterval was minder makkelijk dan gehoopt. Het gesteentje was spekglad en ik kon simpelweg niet klimmen zonder weg te glijden. Ik viel dus meerdere malen in de rivier, vaak met harde klappen op de stenen. Ik zag de `I shouldn`t be alive` scenarios al voor me. Dit was meer dan ik had gewenst qua spanning. Ik kon vaak niet omhoog komen en moest tegen de stroming in zwemmen om bij de volgende rots te komen. Daar gleed ik dan weer weg en het kostte mij dan ook een enorme inspanning om bij de waterval te komen.

Eenmaal bij de waterval was ik weer alleen. Al uren eigenlijk en met de adreline nog in mijn lijf besloot ik met de billen bloot in het water te springen. Dit was even spannend, maar het was nog steeds niet voorbij. Ik kon het pad vanaf de waterval niet vinden! Shit, shit, shit!! Ik besloot gewoon weer recht omhoog te gaan, door de planten en alle ellende van dien. Het werd al laat en de angst bekroop mij dat ik de weg niet voor het donker zou vinden. Ik stuitte gelukkig op een moeilijk zichtbaar paadje en na wat heen en weer gebanjer wist ik dan eindelijk de weg naar mijn vrijheid te vinden.

Nu was het dus als een gek naar beneden sprinten en toen ik de beschaving weer bereikte was ik maar wat blij. Met een truck reed ik naar de haven en stapte in een vissersboot terug. Het was al donker toen ik mijn posada bereikte en natuurlijk regende het weer. Als mijn natte spullen bleven dus nat. Mijhn schoenen waren een bende en ik zat onder krassen. Maar goed, ik was veilig en wel en genoot van een warme douche.

Ik vertrok de dag erna op tijd. De Italianen waren blij mij weer levend te zien en met hen reden wij in een chicken bus terug naar Maracay. Vandaar ging naar naar mijn volgende en laatste destinatie in Venezuela: Merida!