Een leven zonder risico is geen leven

Van tevoren had ik al een boel wilde verhalen gehoord over Venezuela. Daarbij heeft het land een negatief reisadvies van onze ambassade en de meeste reizigers zijn dan ook niet van plan om dit land te bezoeken. De hoofstad Caracas is de moordhoofstad van de wereld en schijnbaar doen de andere steden hier er niet al teveel voor onder. Daarbij heb je dan die malloot van een Chavez aan de macht en kritiek kun je dan ook maar beter voor jezelf houden of in de juiste kringen. Al met al een interessant land om te bezoeken dus!

Na de chaotische markt van Uribia, stapte ik weer in een stervenskoude taxi. Gematigd gebruik van de airco is een onbekend begrip hier. De taxiachauffeur bleek een aardige vent en zette mij af in het wat gevaarlijke en nog meer chaotische Maicao.Het zag ernaar uit dat op deze grensstad alles te koop was en dat kwam goed uit want ik moest Venezuelaanse Bolivares hebben. Zoals ik al eerder had vermeld heeft Venezuela een beruchte zwarte markt qua geld, omdat Chavez stelselmatig de inflatie van de Bolivares tegenhoud. Daardoor is de daadwerkelijk waarde van de Bolivar veel lager dan officiele waarde. Dat betekent dat waneer je geld uit de automaat haalt, je maar een derde van de waarde krijgt, wat Venezuela een van de duurste landen op aarde zou maken.

Gelukkig was ik goed geinformeerd en ruilde ik mijn Colombiaanse pesos in voor Bolivares. Daar sta je dan midden op straat geld te wisselen in een linke stad met een heleboel geld. De beste man gaf mij een pak Bolivares waar je 'u' tegen zegt. Even voelde ik mij een rijk man, maar shit! Waar moest ik dit verbergen? Dan ga je naar een van de gevaarlijkste landen ter wereld en steek je een van de gevaarlijkste grenzen ter wereld over met zo'n pak geld in je broek. En ik kan je zeggen dat het moeilijk te missen is die grote stapel. Daarbij had ik ook nog een paar honderd dollar die ik in Colombia met andere reizigers voor pesos had geruild.

Ik had mijn zwembroek onder mijn lange broek aangehouden en daar mijn pak Bolivares verstopt. Ik nam nog even snel een empanada en een papa de heuvos, maar werd geattendeerd op het feit dat de carritos er waren. Ik wist nog even niet zo goed wat dat betekende, omdat ik er vanuit ging dat er wel een bus was. Dit bleek niet zo te zijn en ik werd er op gewezen dat ik in die ouwe roestige Chevrolet moest stappen. Serieus, dacht ik? Het deed mij denken aan Cuba, wat een ouwe gave Amerikaanse bak! Dit vond ik dan wel weer erg gaaf en ook een beetje dubieus.

Ik stapte in en de Venezuelanen waren al meteen niet erg vriendelijk op een oude man voorin na. Chavistas denk ik achteraf gezien. Al grommend en brommend gingen wij dan op weg. Ik werd zowaar een beetje enthousiast. Tot aan Colombia was het 'smooth sailing', maar aan de grens begon ik al te beseffen met wat voor land ik te maken zou krijgen. Er was geen rij aan verkeer richting Colombia, maar vanaf Colombia naar Venezuela stond een rij aan wagen. De grensovergang zou meer liefst twee uur duren en ik besteede mijn tijd voornamelijk door een beetje rond te dwalen. De douana van Venezuela controleerde werkelijk elke auto! De stempel was echter makkelijk verkregen, ze keken niet eens.

Toen wij er uiteindelijk doorheen kwamen was het net of je van een ontwikkeld land naar een zwaar onderontwikkeld land gaat. De vriendelijke en Engelsprekende douana van Colombia lag nu achter mij en de wegen waren als het ware verschrompeld en verwoest. De grootste irritatie was de constante militaire controles die je hier hebt. Tot aan Maracaibo heb ik wel 8 controles gehad. Het socialistische paradijs van Chavez begon al veelbelovend.

Het werd later een beetje eng toen ik verderop zag dat de weg in de brand stond. Ik zag het al voor me, een groep bandieten die je helemaal kaalplukten. Oftewel, het was afgelopen met de gein. Iedereen stapte uit de carrito en staarde naar de meute die waarschijnlijk ergens tegen protesteerde, al weet ik nog steeds niet waarom. Voor de aardige oude man leek het de normaalste zaak van de wereld en hij dirigeerde mij naar de andere kant van de barricade met de rest van de mensen die in de carrito zaten. De andere zijde werd ook geblokkeerd door een vrachtwagen en eenmaal daar voorbij, was het wachten op een andere carrito. Deze kwam gelukkig al gauw al was het nog wel even wachten tot de benzine, die in colaflessen in de auto werden gegooid, in de auto was gegoten.

Eindelijk waren wij dan weer op weg. Van tevoren had ik meerdere couchsurfers aangeschreven, maar ik had zolang in plekken vertoefd waar geen internet te verkijgen was, dat ik nauwelijks contact met hun had gehad. bij aankomst in Maracaibo was ik dan ook een beetje gedesorienteerd, wat nu? De oude man en menig ander persoon daar toonde een oprechte bezorgheid betreffende mijn veiligheid en wilde zijn telefoon nummer geven. Superlief, maar ik had geen telefoon nummer hier. Daarom stuurde hij mij de andere kant van de weg over, waar ik de veilige taxi's kon pakken. Het verkeer leek mij vanaf het begin al gevaarlijker, dit was absurd rijgedrag.

De taxi's bleken bij de universiteit te staan, maar het hotel waar ik hoopte te verblijven bestond niet meer. De taxichaufferus en de beveiliging was ontzettend behulpzaam en wederom ook erg bezorgd. Binnen een straal van 300 meter bleek er nog een hotel te zijn, maar lopen nee! Dat was veels te gevaarlijk. Was het dan echt zo erg dacht ik bij mijzelf? De beveiliging zette mij op een bus en ook de buschauffeur had een bezorgde blik en bracht mij gratis naar de bushalte dichtbij het hotel. Ik begon mij al af te vragen waar al die boeven zich dan bevonden als alle mensen zo aardig waren?

Ik stapte uit en zoals menig reiziger wel kan beamen voel je de spanning in de lucht. Je hebt geen instructies nodig om te voelen dat een plek niet echt veilig is. Ik liep het hotel binnen, maar deze was vol. Shit. Er was echter nog een hotel om de hoek, maar ook deze bleek vol. Er was een festival dit weekend dus het zou overal vol zitten. Wat nu dacht ik bij mijzelf? Ik vroeg de hoteleigenaar of ik het Wifi mocht gebruiken en zij waren maar al te vriendelijk. Ik zag dat de couchsurfer Veronica een berichtje had achtergelaten met haar telefoonnummer en vroeg aan de receptie of ik haar dan mocht bellen. Toen zij opnam was ik maar al te blij! Ik was al vanaf vier uur s'ochtends aan het reizen en was behoorlijk gesloopt. Ik vroeg of zij mij konden helpen en dat was geen probleem. Mijn redding was nabij. Veronica kwam al na een halfuur aanzetten met haar goede vriend Danilo, waar ik zou verblijven.

Vanaf nu zou alles met de auto gebeuren, de enige veilige manier in Maracaibo. Ik maakte kennis met de mijn couchsurfers en met de familie van Danilo waar ik zou verblijven. De Venezuelan houden in het bijzonder van twee dingen kwam ik al gauw achter. Dat is airconditioning en de malls. Dus ik werd al meteen richting de mall gesleept en bleek meteen de attractie de worden van Maracaibo. Dat is wel gek want voor mij was het net andersom. Ik zag een heleboel plastic billen en tieten voorbij lopen, iets wat hier de normaalste zaak van de wereld bleek te zijn. Als je in Maracaibo wat wil eten of drinken, moet je je gek genoeg registreren. Is dit weer iets van dat doorgeslagen socialisme van Chavez?

Danilo en Vero hadden een gruwelijke hekel aan Chavez en eigenlijk heb ik ook niet echt pro-Chavistas onmoet. Zij vertelde mij over hun stad, de rare onverstaanbare Maraicabo slang en het leven in deze stad. Ik kan je zeggen dat niemand echt gelukkig is met de situatie hier. Vero was al van plan te emigreren en ook Danilo moet het allemaal nog maar zien hier. Overigens woonden zij ook allebei nog bij hun moeder met de rest van de familie. Geen raar fenomeen in Zuid-Amerika. Gek genoeg, lijken vaders hier veel de benen te nemen. Iets typisch voor Venezuela zo blijkt.

Mijn dagen in Maracaibo werden voornamelijk in de auto doorgebracht. Wij bezochten meerdere bezienswaardigheden in de stad, maar de meeste waren nou niet echt fascinerend. Behalve dan als het op eten aankomt. Ondanks dat ik de slechtste Shoarma in mijn leven hier heb gegeten, heb ik ook de beste Arepa van mijn leven hier gehad. Allemachtig, wat is de super-arepa van Maracaibo buitensporig groot en lekker. Daarbij probeerde ik cepilla, een ijskoud drankje van fruit en typisch voor Maracaibo blijkbaar.

Ik vond het wel gezellig hier. Wij waren nog naar een bar geweest, waar de vrouwen buitensporig mooi waren en hebben een wilde avond gehad op de dag van het festival waar de goedkope rum en wiskey al gauw op waren. Ik vond het wel gezellig hier en sliep erg goed in het donkere en ijskoude kamertje van Danilo. De airo staat de hele dag aan in dit kamertje en ik slaap hier in mijn winterkleding en een slaapzak. Ja echt, zo koud! En dat terwijl het buiten bloedje heet is. De moeder van Danilo gaf mij regelmatig wat te eten en de broer van Danilo probeerde in het Spaans met mij een gesprek te voeren. Voor ik weg ging kreeg ik zelfs nog een mok met typische uitspraken uit Maracaibo. Niet echt handig om mee te reizen, maar wel heel lief.

Toen het tijd was om te gaan gaf de Vero mij een lift naar het station, dat niet al te dichtbij was. Ze vertelde mij over een beroving die haar een paar jaar terug was overkomen. Blijkbaar had iemand haar voor haar huis beroofd met een pistool en de bewaker voor haar gebouw was vervolgens gaan schieten. Daardoor onstond er een schietpartij en dat was voor haar het punt om te zeggen, ik wil hier niet blijven. Mensen leven echt in doodangst. Met de auto reed je de beveiligde huizen binnen en eigenlijk hebben wij nauwelijks een stap in de straten gezet. Dit leek mij ook geen leven. Op het station moest ik beloven dat ik zou aangeven of ik veilig was aangekomen en toen zeiden wij gedag. De Venezuelanen bleken toch wel erg warme mensen te zijn.

Mijn volgende stad was Coro, in het noorden van Venezuela. Om daar te komen stapte ik weer in de bus en mijn god het was heet. Op het station moet je dan een rare belasting betaling en vervolgens je naam registreren op een velletje papier. De stad uitkomen bleek nog niet al te makkelijk en dat werd er niet makkelijker op vanwege de militaire checkpoints. Daar sta je dan voor jan lul een uur te wachten op een 'controle'. Mijn bagage moest door de scanner, maar niemand die er naar omkeek. Naast onze bus was een minibusje vol met sponzen. De militair vond het nodig al die sponzen eruit te halen, waardoor de man twee uur bezig was met alles eruit en erin te doen. Wat een onzin allemaal zeg! Na weer lang gewacht te hebben waren wij dan eindelijk op weg. Weg van die gevaarlijke stad met vriendelijke en warme mensen.