Meer barbecue in Buenos Aires

Nog natrillend stonden Marleen en ik rustig op. Het ontbijt bleek niet veel goeds te zijn in het hostel tenzij je Tsjernobyl yoghurt als delicatesse beschouwd. De barbecue was ons goed bevallen de avond ervoor, dus daar wilden wij wel even lekker lunchen. Op een centraal plein in Buenos Aires stonden aantal mensen die de inauguratie aan het kijken waren, terwijl daar vlakbij een tentenkamp stond van de Falkland oorlog veteranen. Schijnbaar kregen die niet zoveel steun van de Argentijnse regering in tegenstelling tot de paus.

Aangezien het St.Patricks was, gingen wij op zoek naar een leuk bar om dit te vieren. Er hing wel versiering, maar er gebeurde eigenlijk niks. Meestal is het rond de middag toch wel feest, maar niet in Buenos Aires. Wij hadden al vernomen dat de feestjes later begonnen in deze stad, maar hadden niet verwacht dat het voor St.Patricks day ook zou gelden.

Dus Marleen en ik zochten naar een goedkoop en groot biertje, maar dat werd ook al geen succes. Zoals wel vaker zijn net de dingen die je graag wil op het menu weer is niet aanwezig. Gelukkig scheen de zon en stuitten wij op allerlei dansactiviteiten in de stad.Dat leverde wel wat leuk vermaak op, al snap ik weinig van de moderne dans. Het leukste van de dansjes waren de korte rokjes van de meiden.

Het werd op een gegeven moment best frisjes en wij konden zelfs bij de kleine winkeltjes geen drankjes scoren! Dat was natuurlijk vanwege St.Patricks day, wat in Argentinië een groot feest is. De lokals vertelden mij dat de reden hierachter is dat dit land de vierde grootste populatie van Ieren in de de wereld heeft. Dat geeft hoop op een mooi feestje.

In de supermarkt konden wij wel wat wijn kopen en na deze gezellig genuttigd te hebben op het balkon, leerden wij onze buurman van het balkon daarnaast kennen. Weer een oudere Zwitser, maar iets leuker dan de vorige. Die toverde op een gegeven moment een superdeluxe fles wijn tevoorschijn, waar wij van mee mochten genieten. Uiteindelijk kwamen er nog twee Duitse en een Amerikaanse meid ons vergezellen en gingen wij met zijn allen naar het feestje. De entree was weer eens alleen voor de jongens. Een terugkerend thema aan deze kant van de wereld. Het werd een gezellig feest met samba in de straten, wat toch wel gek is op St.Patricks day. De feestvreugde was er niet minder om. Mensen gingen compleet uit hun dak en het nieuws was er dan ook bij! Marleen heeft het nieuws nog gehaald ook denk ik! Helaas zijn daar geen beelden van. Binnen speelde een harstikke leuke live-band en ook daar ging het feest tot in de vroege ochtenduurtjes door.

De dag erna gingen wij met de Zwitser naar de paardenrace. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt. In de beklemmende metro gingen wij naar de dichtstbijzijnde halte en liepen de rest. Het was een geweldige baan. Ik was onder de indruk van de grote. Aan het begin kon je de paarden bekijken en zien op welke je je geld wilde zetten. Wij keken eerst nog even naar de race en hoe het systeem werkte voordat wij echt aan het gokken gingen. Ik wedde op nummer 3 en 4. Toch wel twee van de favorieten. Marleen wedde op nummer 8, al wist ik niet waarom. Het geluk was weer eens aan mijn zijde. Bij het startschot vliegen nummer 3 en 4 vol tegen elkaar en en ja hoor, wie wint? Marleen Zonneveld had de juiste gok gemaakt. Waarom had ze dat paard gekozen vraag je? Omdat daar de knapste jongen bij stond. Een goede tip voor de volgende keer dus.

Mijn schoenen hadden inmiddels de beste dagen achter zich gelaten. Ze stonken en vielen gewoon uit elkaar. Daarom gingen wij naar Palermo, de hipster wijk van Buenos Aires. Daar vond ik voor een redelijke prijs best leuke schoenen die wel verdacht veel op de Vans van Marleen leken. Dan maar unisex de reis verder vervolgen. Nog doodvermoeid gingen wij even een dutje doen, maar zo gauw Marleen wakker werd bleek een vriendin van haar langs te komen, die ze nog kende van haar tijd in Mexico. Lola was meteen een fenomeen, lekke uitbundig en gezellig. Wij gingen gezellig met zijn allen aan de wijn en nadat Marleen was ingestort gingen Lola en ik naar die luidruchtige club die mij een paar avonden daarvoor nog wakker had gehouden!

Wij hadden voor de dag erna een tour geboekt naar Boca. Dit ging niet helemaal soepel natuurlijk, maar het was best boeiend. Boca is een echte volkswijk waar de voetbal legende Diego Maradona vandaan komt. De voetbalclub Boca Juniors was dan ook de eerste stop. Hier zat ook het museum aan vast en wij konden dus het stadion in. De gids was niet al te vriendelijk en ook zeker geen objectief persoon. Ondanks de aanwezigheid van vele Engelsen en een Nederlander die geschiedenis heeft gestudeerd, wist zij even de hele Falkland oorlog te verdraaien. Dit kon ik niet aan mij voorbij laten gaan en de Engelsen liepen gewoon weg. Ik corrigeerde haar, maar het ging er niet helemaal in bij de Thatcher van Argentinië.

De tour bracht ons ook in het kleurrijke hart van de wijk. De huizen hebben allemaal verschillende kleuren, waardoor het als een artistieke wijk oogt. Toch is dit een gevaarlijke wijk waar je goed op je spullen moet passen. Nu valt er van mij niks meer te stelen, dus dat scheelt. Wij gingen wat eten in een gezellig tentje waar wij typisch Argentijns eten kregen en een lekker drankje. Marleen vroeg om wijn en kreeg bijna een wijnkan! Het leuke aan dit restaurantje waren de tango dansers. Een dans waar ik ooit twee lessen op een blauwe maandag in had gevolgd en toen maar had besloten dat dit niet in mijn levenstijd zou gebeuren. Gelukkig kon ik net alsof doen voor de foto's en konden wij genieten van de show.

Vervolgens gingen Lola, Marleen en ik nog door de wijk lopen en op zoek naar souvenirs. De mensen waren heel vriendelijk en ik kocht een leuk mate pakketje voor thuis. Lola en Marleen kochten twee Boca topjes en die werden met trots gedragen. De gids was weer blij met ons, want wij waren weer veel te laat. De busrit terug was geen pretje, want wij vielen allemaal langzaamaan in slaap. Na een dutje kregen wij het echter voor elkaar om weer wat te gaan drinken. Lola en ik gingen weer op pad en Marleen ging naar het hostel. Na wat Gin Tonics en andere mixdrankjes vonden wij het ook wel weer mooi geweest. Dit was echter wel toen het feestje afgelopen was. Niet echt vroeg dus.

De dag erna was ik niet van plan veel te ondernemen. Marleen was verdwenen met een Hagenees die nu ook in onze kamer resideerde en Lola en ik gingen maar een beetje door Buenos Aires struinen. Ik moest echter wel wat kopietjes maken van mijn aangiftes en bonnetjes. Als ik die ook kwijt zou raken was ik helemaal het zakkie geweest. Vervolgens klepten wij wat aan zoals wij wel vaker deden, maar deze keer besloot ik wel even lekker vroeg naar bed te gaan. Het lichaam was toe aan wat rust. Eenmaal terug trof ik twee dronken gekken aan op het balkon. Onze nieuwe Haagse vriend zong een mooie serenade voor me en ik hoorde dat deze twee een leuke dag hadden gehad.

Met Lola ging ik weer is op pad door Buenos Aires. Ik was nog bij het beroemde kerkhof geweest waar Evita zou liggen. Eerlijk gezegd stond het ook niet in de planning, maar wij kwamen er per ongeluk terecht. Inmiddels was ik ook al behoorlijk verslaafd geraakt aan de Argentijnse hartige taartjes. Ik nuttigde vooral deze smaakvolle en vullende taartjes. Lekker gevuld kwamen wij aan bij de begraafplaats, waar wij veel moeite hadden met het vinden van het graf van Evita. Er stonden wanstaltig grote graven over het hele kerkhof, waarvan sommigen een fortuin moeten hebben gekost. Met veel moeite vonden wij het graf van Evita en die was eigenlijk in verhouding met de andere graven helemaal niet bijzonder.

De zon scheen volop en wij hadden het wel naar onze zin. In het hostel vond ik Joris en Marleen en met zijn vieren gingen wij vervolgens gezellig een paar potjes poolen. Wij hadden een grote jukebox staan, waar wij gewoon random nummers intoetsten. Wij kenden de meeste liedjes toch niet, dus soms kwam er een Argentijns country nummer uit en de andere keer een lekkere foute reggeaton knaller.Na deze sessie waren Joris en Marleen weer uitgeput, dus ging ik met Lola gezellig naar de barbecue. Dit zou de laatste keer worden, dus ik genoot er even met volle teugen van.

Lola en Joris gingen ervandoor. Lola naar Mendoza en Joris naar Peru. Marleen en ik vonden het eigenlijk ook wel mooi geweest en besloten naar het gevaarlijk busstation El Retiro te gaan voor een ticket naar Iguazu. De prijzen tussen de verschillende busmaatschappijen liepen heel erg uiteen. Wij vonden uiteindelijk een maatschappij waar wij in de eerste klasse konden zitten met een zware korting! Lekker goedkoop en luxe!

Het was nog behoorlijk vroeg, dus stelde ik voor om wat McDonalds te gaan halen. Dit werd langzaamaan een traditie en Marleen was het er volkomen mee eens. Ik liep een paar kilometer op zoek naar de McDonalds, die normaal zo makkelijk te vinden is. Helaas had ik geen succes deze keer en moesten wij het doen met de Argentijnse Chorizo worsten. Onderweg werd ik weer bijna beroofd door een klein meisje die pretendeerde het flesje coca cola uit mijn hand te pakken maar met een andere hand in mijn broekzak zat om mijn geld te pakken. Ik had het door en duwde het kind weg. Snel weg hier dacht ik! Wat een rotsstation!

Ik ging bij Marleen zitten die rustig een sigaretje zat te roken en zich onderhand al afvroeg waar ik was geweest. Het was een lange wandeling en dan ook nog geen succes. Toen de bus aankwam zagen wij dat dit een echte luxe bus zou zijn. Heerlijk, daar waren wij aan toe!!