De bejaardenbus

De bus naar Mendoza zat opvallend vol met bejaarden. Dat was te merken ook. Marleen zat naast een bejaarde die om de vijf minuten naar de wc moest, maar hoe dan ook wel bij het raam wilde zitten. Dat zou lekker slapen worden voor Marleen deze rit. Ik trof het iets beter met een bejaarde met overgewicht, maar de man was wel heel rustig. Achter Marleen en bijna naast mij zat een verschrikkelijke snurk bejaarde. Dik, met snor en een vies geurtje, wij hadden het kunnen weten. Het geluid was ondragelijk en op dit moment miste ik mijn Ipods meer dan ooit tevoren. Voor mij zou het ook weinig slaap worden deze rit.


De oren begonnen bij Marleen alweer te poppen en wij begonnen het Andes gebergte tussen Chili en Argentinië over te steken. In Valparaiso was het lekker warm geweest en ik had mijn zwembroek daarom nog aan. Dat kwam mij duur te staan op de grens. Wat een kou! Vooral als je in de wind stond was het klappertanden. Nu mocht ik ook voor het eerst met mijn roze paspoort aan de slag. Ik was wel benieuwd naar de reactie, maar het deed de douanebeambten niet zoveel. Terwijl ik aan het koukleumen was, moesten wij wachten op een tassencontrole die zoals gebruikelijk overbodig is. De douanes kijken niet eens naar je tas, maar laten je wel eerst in een achterlijk lijntje staan en wachten terwijl je ledematen eraf vriezen.


Bij aankomst in Mendoza besloten wij te gaan lopen naar het hostel. Het was nog donker, maar het voelde niet onveilig aan. Zonder al teveel moeite vonden wij het hostel en troffen een slome Franse medewerker aan. Het ontbijt stond gelukkig al klaar en het zag er zowaar goed uit. Geen jam met droog brood voor de verandering maar fruit, croissantjes, pannenkoeken en nog veel meer lekkers. Na even wat te hebben gegeten was het tijd om even wat bij te slapen. Dat hadden wij wel nodig nadat de snurkbejaarde ons belet had een dutje te doen in de bus.


Nu hadden wij al een tijdje niet meer gekookt en daarom besloten wij de supermarkt te gaan zoeken. Er was een kleine dichtbij, maar het was lekker weer en wij waren in een bui voor wat grootser. Het werd een redelijke wandeling, waardoor wij al flink wat van de stad konden zien. In de supermarkt was het meteen genieten om de Argentijnse stereotypes voorbij te zien komen. Gigantische secties met steak en daarnaast ook gigantische wijnsecties. Het straatbeeld wordt ook gekenmerkt door de hevige consumptie van de bittere mate. De Argentijnen zijn er dol op en iedereen lijkt wel een thermoskan en een mate beker bij zich te dragen.

Onderweg besloten Marleen en ik dat wij de dag erna lekker wat konden ondernemen. Fietsen, paardrijden en een bezoekje brengen aan een of meerdere wijngaarden, dat klonk wel leuk. Ik besloot lekker rustig aan te doen die avond. Op tijd naar bed en lekker verdwijnen in mijn boek Game of Thrones.


Alle mooie plannen van de dag ervoor verdwenen helaas als sneeuw voor de zon. Het was koud en het regende. Het leek wel alsof ik vervroegd in Nederland was aanbeland. Wat doe je dan op zo’n dag? Ja, eigenlijk niet veel. Het was maar hopen dat de dag erna wat beter werd. Daarom maakten wij er maar een plandagje van. Wij boekten onze auto om mee naar Buenos Aires te rijden en zochten naar goede wijngaarden om te bezoeken. In de avond kwamen twee Australiërs die Marleen de avond daarvoor had leren kennen aan met zes flessen wijn die zij ergens gratis hadden gekregen. Geen onbekend fenomeen blijkbaar in Mendoza. Wat doe je dan als goede Nederlander, ik bedoel, het is gratis toch? Dit werd natuurlijk weer een latertje. Na eerst lang met een half dove Franse te hebben gecommuniceerd, eindigde ik in de keuken met een gaucho chef die nog allerlei typische Argentijnse gerechten had voor de middernacht snack.

De volgende dag was al net zo grijs. Toen wij de auto wilden ophalen werd ons vriendelijk medegedeeld dat er nog 700 dollar bovenop de prijs kwam. Onze monden hingen op de vloer van verbazing. Waar kwam dit absurde bedrag dan vandaan? De man vertelde dat dit de afzetkosten zijn wanneer je de auto naar Buenos Aires wilde rijden! Persoonlijk vond ik het meer afzetterskosten en eigenlijk was de vriendelijke medewerker het daar wel mee eens. Wij cancelden de auto en boekten vlakbij om de hoek een bus. De prijzen van de bus blijven wel wennen in verhouding tot de landen die noordelijker liggen, maar wij wisten nog best een goede deal te krijgen. De teleurstelling was echter wel groot. Marleen en ik hadden namelijk enorm uitgekeken naar deze roadtrip. De bussen komen ons namelijk behoorlijk de keel uit!

Het was even de knop omzetten. Wij aten een absurd grote hamburger als ontbijt en daarna moesten wij uitzoeken hoe wij bij de Trapiche wijngaard zouden komen. Wij hadden gepland met de auto te komen, maar nu zouden wij hoe dan ook te laat komen. Na te hebben gebeld bleek dat wij ook later konden komen en dat kon allemaal gewoon met de bus. De buschauffeur zette ons bijna voor de deur af, maar wij waren nog te vroeg. Daarom besloten wij bij een kleine brouwerij verderop nog even een biertje te doen.

Het was een gezellige gezinsbrouwerij en ik moet zeggen dat het een heerlijk bruin biertje was. Er kwam ook nog een Koreaan naast ons zitten die geen woord Spaans sprak en ons de rest van de weg volgde. Hij raakte echter afgeleid van de twee met teken bezaaide straathonden die een klein katje aan het pesten waren. Ik vroeg of hij ze alsjeblieft niet op zou eten en liep alvast door naar de wijngaard, waar hij ons later weer vergezelde.

De tour nam ons door de Trapiche fabriek. Het was een mooi pand, maar het meest boeiende aspect van de tour was natuurlijk het proefgedeelte. Er zaten lekkere wijntjes bij en het was leerzaam. Buiten zag je alle wijngaarden, maar helaas zagen deze er nu niet heel sprankelend uit door het grijze weer. Met de bus gingen wij weer terug en wij voelden ons nog steeds in een slechte voedsel bui. Wij hadden niet veel tijd meer, maar besloten nog even snel wat eten te scoren bij de McDo. Wij hadden weer even niet rekening gehouden met het feit dat dit Zuid Amerika is en dat zelfs dat hier lang kan duren. Ik besloot vast terug te gaan en een taxi te regelen, terwijl Marleen het eten mee zou nemen.

Het was allemaal weer veel teveel gestress om niks, want eenmaal bij het station bleek dat wij nog aardig wat tijd over hadden. De bus was een goede, want wij zaten lekker rustig voorin met onze gezonde maaltijd. Nu mochten wij een lange busrit naar Buenos Aires uitzitten. Altijd iets om naar uit te kijken.