Mostar en Sarajevo

De reis zit er inmiddels weer op nu ik terug ben in Amsterdam. Alleen over Bosnie had ik nog niks geschreven dus nu alsnog even de update.

18-08-09

Het oude vrouwtje gedag gezegd en met de bus richting Niknic. Daar besloot ik Dubrovnik te skippen, want nog een busrit zou ik niet trekken. In Niknic, dat door ons Hollanders al snel werd omgedoopt tot Niksniets hebben we een beetje rondgeslenterd, maar de naam zei eigenlijk alles al. Wij moesten hier wachten op de bus naar het dorpje Nevesinje, wat het dichts bij Mostar lag. Wij hadden echter nog geen idee hoe we in Mostar moesten komen. We vonden het wel vreemd dat er geen bussen meer gingen naar Mostar en wel naar Nevesinje. Toen we daar zeer laat aankwamen, kregen we al meteen hulp van een Bosnier die ons naar een taxi zou begleiden. Hij regelde voor een redelijke prijs een taxi die ons in Mostar afzette bij een geusthouse. Dit bleek echter gewoon het huis te zijn van een oude Bosnische man, wat overigens niet verkeerd was. Na een beetje te zijn gesetteld wilde Vincent de Stari most (oude brug) fotograferen. Ik besloot het wat rustiger aan te doen door lekker een biertje te pakken op het terras onder de brug. Nadat Vincent zijn fotosessie gehouden had vergezelde hij mij om vervolgens toch enigszins moe naar de kamer terug te gaan. Onderweg viel het ons ineens op hoeveel kapotgeschoten gebouwen onze weg kruisden. De oorlog was nog nadrukkelijk aanwezig.

19-08-09

De hele dag een beetje besteed aan sightseeing. Onder andere de Stari Most, een Moskee en een exhibitie over de brug in de oorlog. Daarbij was te zien hoe de Kroaten de brug in gruzelementen schoten, best indrukwekkend. Bij de rivier weer is een terrasje gepakt en daar lekker wat biertjes genoten in het warme weer. Later even geprobeerd af te koelen in de rivier, die wel erg koud was. Ineens zag ik een bekende uit Wenen staan, waarna we snel even bijkletsen onder het genot van 'jawel'weer een biertje. Skyler moest echter al snel weg en nadat wij hadden gegeten moesten we ook snel vetrekken, want we gingen naar Sarajevo. Wij wilden de oude man betalen, maar die was er niet.. Hij had in gebrekkig engels neergezet dat we het geld maar in zijn huis moesten leggen. Dat de man zo goed van vertrouwen was vonden wij zeer mooi. Dit waren we allang niet meer gewend na al die hostels. Met de trein naar Sarajevo bleek ook een mooie ervaring, doordat je vanuit de trein regelmatig een geweldig uitzicht op het landschap had. Eenmaal aangekomen op het vervallen treinstation, werden we onverwacht vergezeld door twee Tsjechen die naar onze mening nogal angstig waren en daarom medereizigers zochten. Hier maakten wij dankbaar gebruik van door hun het hostel te laten zoeken. Vincent en ik hebben hier ook keihard om gelachen. De laatste tijd hadden we niks meer zelf uitgezocht. Op het station werden wij ook nog lastig gevallen door zigeunertjes. Wat nog enigszins leuk was totdat mijn broek scheurde en er eentje op mijn tas spuwde. Het eindigde eigenlijk toen ik er een per ongeluk een knietje op zijn neus gaf en na wat scheldwerk van hun zijde konden we onze weg voortzetten. Nadat we eenmaal een hostel hadden gevonden besloten we wat te gaan drinken. De Tsjechen waren we gelukkig al snel vanaf en we integreerden ons in een gezellig cafeetje, waar we prachtige Bosnische karikaturen ontmoeten.

20-08-09

Nadat Vincent had besloten toch nog een dagje te blijven, hebben we eigenlijk de hele dag door de stad gelopen. Er is eigenlijk niet zo veel te zien in Sarajevo, maar er heerst een onverklaarbare sfeer hier die iedere reiziger als positief ervaart. Op straat hadden we kaartjes gekocht voor de EUFA wedstrijd Sarajevo - Clunje. Ik vroeg om de beste kaartjes en die kregen we kwamen we later achter. Eerst even een sjaaltje gekcoht van Sarajevo natuurlijk om vervolgens de meute te volgen naar het stadion. Rondom het stadion leek het wel een grote markt. Cevapi, frisdrank, voetbalspullen en bier waren allemaal te koop. Wij wilden echter zo snel mogelijk het stadion in en na enig zoeken vonden onze tribune. Toen we binnenliepen kregen al een beetje het gevoel dat er iets niet klopte. We keken om ons heen en kwamen al snel tot de conclusie dat we bij de harde kern van Sarajevo waren beland. De leiders van de harde kern leiden ons naar een plek om mee te zingen. Vincent maakte nog wat foto's maar we werden al snel gewezen op het feit dat dit niet gewenst was, wat we eigenlijk al hadden verwacht, maar we hadden nu wel twee mega gave foto's. Uit volle borst zongen we de onbekende teksten mee in een ongekende sfeer. De kern bleek nauwelijks iets om het voetbal te geven, aangezien er bij de eerste goal van Clunj geeneens een kleine reactie kwam. Non stop gingen ze door met zingen en andere gekkigheid. De wedstrijd was lang niet zo interresant als het kijken naar de harde kern, wat later door twee Engelsen die ik heb leren kennen nog is werd bevestigd. De tweede helft was ik al aardig schoor en we besloten het was rustiger aan te doen aan de zijkant van de tribune. We konden eindelijk de wedstrijd kijken die ondanks het lage nivo zeer leuk was. Sarajevo wist zelfs nog een doelpunt te maken, waardoor de hele harde kern even los ging, om al na een minuut weer terug in het zingen te vervallen. We hadden de sfeer er zo goed in zitten na de wedstrijd dat we het nachtleven van Sarajevo ingingen. Er was een verbazingwekkend goed nachtleven en Vincent en ik vielen van de ene verbazing in de andere. In de ochtend vetrok Vincent waarschijnlijk nog enigszins beschonken richting Srebrenica.

21-08-09

Ik had de kamer nu voor mezelf. Dit was even wennen nadat ik een buitengewoon gezellige tijd met Vincent heb gehad. In me uppie besloot ik naar een belangrijk museum te gaan. Deze bleek echter bizar slecht te zijn, maar ik leerde hier Ollie en Simbie kennen uit Cambridge. Met hun ben ik naar de befaamde Holiday Inn van Sarajevo geweest, waar alle journalisten in de oorlog verbleven. Dit moet de enige Holiday Inn zijn met vijf sterren. Ik heb ook nog nooit zo'n mooi gebouw gezien van deze keten. Daar hebben we even een koffie genoten om vervolgens een beetje de stad af te struinen zoals wel vaker. Gesellig met zijn drieeen van cevapi genoten om daarna nog even een biertje te drinken. Ik moest de dag erna vroeg weg net als de Engelsen dus besloten we de dag erna de taxi
samen te pakken naar het station.

Mijn laatste dagen heb ik in Budapest doorgebracht. Daar sliep ik bij de locals waardoor ik de geweldige Hongaarse keuken kon ervaren. De lange treinrit van Budapest naar Arnhem was ook weer zeer plezant, maar ik ben weer thuis.