Crazy Freaking Albania!!!

14-08-09
Ik ben even van stoel gewisseld toen ik het idee kreeg dat het vrouwtje naast me in mijn broekzak probeerde te graaien op het moment dat ik even wegviel.. In de ochtend dacht ik in Tirana te zijn, maar blijkbaar was dit een stad 50km van Tirana vandaan. De buschaffeur die geen Engels sprak wilde me onder geen voorbehouden naar Tirana brengen terwijl ik daar toch echt voor betaald had. De gillende taxichauffeurs wilden me allemaal overal brengen, maar gelukkig was er een Albanier in de bus die in deze stad woonde en mij even op weg hielp naar de juiste taxistandplaats. Steker nog hij wilde de rit, die 2 en een halfuur duurt voor me betalen. Drie euro was het voor de hele rit, een lachertje.. Ik moest wel lachen aangezien er een publieke bus aankwam met 21 Kanaleneiland erop. Ook met 0900 nummer er nog bij gevolgd door een soortgelijke Nederlandse bus. Na drie kwartier wachten was de bus dan eindelijk gevuld. In mijn bus zat een imam met de blauwste ogen die ik ook heb gezien en hij was ontzettend aardig. Nu begon de 50km lange dodemansrit. Eerst rezen we boven de smog uit, omdat we boven de berg moesten. Om de 100meter zag je een graf voor iemand die in het verkeer was overleden. Ik was hier zeker niet verbaasd over toen ik het rijgedrag zag van de gemiddelde ALbanier en de vele hoeveelheden mensen en dieren die gewoon midden op deze smalle beschadigde weg liepen. Midden in de bergen stopten we ineens om over te stappen op een ander busje. Wederom zat er geen veiligheidsgordel in het busje, die ik maar al te graag om had gehad.. Vooral nadat bleek dat deze chauffeur nog suicidaler was dan de vorige. Tirana binnerijdend werd ik geconfronteerd met een koe die midden op straat werd geslacht. Ook een vuilvebranding kennen ze denk ik niet, dat word gewoon in een bak gegooid en op straat verbrand. Gelukkig heelhuids het hostel weten te bereiken, waarna ik al snel een Nederlander ontmoette genaamd Vincent. Na wat slaapwerk te hebben verricht ben ik met Vincent het centrum ingedoken. Hier bleek al dat er qua oversteken ook geen regels zijn. Zebrapaden zijn er bijna niet en vaak is het gewoon een kwestie van lopen met je ogen dicht en maar hopen dat je het overleefd. Om de vijf minuten komen er kinderen naar toe die willen dat je een pen koopt met de vlag van Albanie erop. Om er vanaf te zijn kochten we er allebei 1 en dit bleek een succesvolle methode. De moskeen en Kerken zijn praktisch verlaten in dit land. Dit werd al enigszins duidelijk toen we zagen hoe de vrouwen er hier bijliepen. Gewoon ontzettend modern! Ik heb misschien drie hoofddoekjes gezien en dat was alleen bij bejaarden. De lonely planet geeft ook een schatting over het aantal moslims 0 tot 70% aangezien dit land in complete isolatie heeft gezeten. Het was heel gezellig buiten als was er verder weinig te zien. In de avond zijn we met twee Finse meiden gaan stappen, maar we vonden hun niet zo gezellig en besloten na een foto te hebben gemaakt van George w Bush street naar bed te gaan. Ter uitleg, de Albaniers zijn gek op Amerika en de Europese unie, om de rol die zij spelen in het conflict Kosovo.

15-08-09
We hadden het wel gezien met Albanie en besloten te vertrekken vergezeld door de Engelse Holly Vandyke naar Montenegro. Dit bleek nog een hele opgave te zijn. Eerst met de taxi naar het treinstation, toen met de bus naar Skodra waar we de meest bizarre dingen weer zagen. Zo was het niet vreemd dat er bunkers in de achtertuin stonden, knuffels die boven onafgemaakte huizen hingen alsof ze aan de galg hingen, dode dieren in de greppels zoals honden, katten en zelfs een schaap die net als een knuffel daar was opgehangen. De helft van de tijd reden we over een zandweg met een tourbus wat me ook niet echt goed voor de banden leek. Tussen dit alles zag ik in een vijvertje twee schildpadden die aan het paren waren tussen het plastic en ander vuil. De Amerikaanse en Eu vlaggen waren over de hele rit aanwezig evenals de vele graven langs de weg. Ook is er om de 500m een Lavazh ofwel een car wash! Eenmaal in Skodra werden we overvallen door bustaxichauffeurs. Het bleek niet meer mogelijk een bus naar Ulcinj in Montenegro te pakken. We waren echter niet de eerste de beste reizigers en de bedragen die langs kwamen wezen we allemaal af totdat we voor 20 euro gedeeld door drie daar werden afgezet. Makkelijk de grens over en in Ulcinj gedag tegen Holly gezegd en vetrokken naar Podgorica om vandaar naar eindbestemming Zabljek te gaan bij Durmitor national park. Dit mocht echter niet zo zijn kwamen we al snel achter. Er reden rond deze tijd geen bussen meer en we moesten noodgedwongen in een hotel crashen. Dit wisten we echter wel budgetait te doen door middel van onderhandelen over prijs. 25 p persoon leek ons een goeie deel en na twee giga hamburgers en wat pilsjes genoten van het hotelkamertje.