Bradwust und ein Hamburg bitte

Ineens stond het vast. Ik ging naar Koeweit om voor de Nederlandse Ambassade in Koeweit te werken als stagiair. Na een dozijn aan sollicitatiebrieven, een sollicitatie gesprek over de telefoon, en een zenuwslopende wachttijd op een telefoontje, kreeg ik dan eindelijk per email de bevestiging: je hebt een stageplek in Koeweit. Ik had niet lang om al het papierwerk rond te krijgen en ook op de dag van vertrek (en ook vandaag) heb ik niet al het papierwerk op orde. Bureaucratisch geneuzel en verschillende instanties die totaal geen overlap hebben qua het op tijd insturen van formulieren etc.. Maar dat even geheel terzijde. Voor ik op de bus naar Hamburg stapte – vanwaar ik een bijzonder goedkope vlucht van €230,- had weten te vinden– had ik nog een mooie goodbye-barbecue met familie en vrienden. De kater de volgende morgen getuigde van een geslaagd feest, maar ik moest nog even de puntjes op de “i” zetten voor vertrek. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik precies allemaal mee moest nemen, dus gooide ik de koffer zo vol mogelijk.
Mama, Papa en Rolf reden mij naar Oberhausen, vanwaar ik na wat koffie en knuffels de bus pakte naar Hamburg. De familie had al aangegeven dat het onderhand begint te wennen dat ik er weer vandoor ga, al zal het deze keer anders zijn. Ik reis niet veel rond, werk 40 uur per week en ben nu een stuk sneller terug dan voorgaande reizen. In mijn hoofd speelt zich dan ook niet veel af, al kan dat ook te maken hebben met de naweeën van het feestje. Het alcoholverbod in Koeweit klinkt dan helemaal zo slecht nog niet. Na 6 uur in de bus te hebben gezeten kwam ik aan in Hamburg. Onderweg zag ik mijn hostel al, waardoor alles tot aan de balie soepel verliep. Daar begon echter de inefficiënte incheck methode van dit hostel. Ik had online al gelezen dat het erg was, maar ik had me nooit mentaal kunnen voorbereiden op een anderhalf uur wachttijd. Erg on-Duits. Ik merkte al snel op dat ik de kamer deelde met drie meiden. Voor deze deductie hoef je geen Sherlock te zijn, omdat de slipjes overal in de kamer lagen rondgeslingerd.

Na een snelle douche en een bezoek aan het dakterras met een radler’tje, besloot ik met de benenwagen maar gewoon te gaan lopen en kijken wat er op mijn pad zou komen. Ik had honger, maar de enige eettentjes die ik tegenkwam waren kebabzaken. Volgens mij stond ik in het klein-Turkije van Hamburg. Uiteindelijk gaf ik er dan ook maar aan over. Ein Kebab bitte! Via groene paden kwam ik langs een meer (Aubenalster). In de omgeving stuitte ik op een tentenkamp onder een brug en andere daklozen die in de omgeving lagen vlakbij de luxe zeilboten van de wat fortuinlijkere inwoners van de stad. Ik hoorde al een tijdje harde muziek vanaf het centrum komen en toen er naartoe liep kwam ik erachter dat er nog steeds gaypride feesten gaande waren hier. Ik liep er even langs en kreeg zowaar een paar gratis slippers. Harstikke leuk allemaal, maar ik wilde graag nog meer zien van de stad en het werd al aardig donker. Ik zette de pass er weer goed in en kwam langs allerlei historische gebouwen, al maken die eerlijk gezegd niet veel indruk. De haven daarentegen was wel even boeiend. Het was erg druk en toen het langzamerhand donker werd gingen de lampen van de kranen en boten aan en keek ik over de rivier uit naar een grote blauwe lichtshow. Best wel leuk, dus haalde ik in de metro nog een biertje en liep verder naar het historische havengedeelte. Inmiddels had ik het wel gehad en het was nu al een tijdje donker. Ik kon een van de must-sees niet vinden in eerste instantie, maar toen ik het had opgegeven en terug liep stuitte ik dan toch op het mooie aanzicht van bakstenen gebouwen aan de rivier. Nu had ik er echt genoeg van en toen ik eenmaal mijn lawaaiige kamer betrad besloot ik met de oordopjes in te gaan slapen. De kamergenoten waren er nog niet, maar de lege wodka fles op de tafel gaf mij de impressie dat het wel eens nog lawaaiiger kon worden.

Natuurlijk een paar keer wakker geworden en maar vroeg opgestaan voor nog wat correspondentie met Buitenlandse Zaken en het stagebureau van de UU. Ik raakte in gesprek met de Duitse meisjes in mijn kamer – die overigens oorspronkelijk uit Rusland, Griekenland en Ghana kwamen – en zij vroegen mij vriendelijk om met hen mee te gaan op pad. Wat ik dan ook deed natuurlijk. Helaas waren ze niet heel boeiend, want de telefoon was toch wel het meest interessante aspect van de vakantie in Hamburg. Om de 2 minuten resulteerde weer in een selfie, waardoor ze volgens mij niks van de stad hebben gezien. Na een siësta in de middag gingen wij naar de hoofdattractie van Hamburg, de beruchte Reeperbahn. Ik had iets meer verwacht dan wat ik zag. Misschien komt dat, omdat ik Amsterdam gewend ben, maar er gebeurde werkelijk niks. Het was weliswaar maandagavond, maar in Amsterdam is het dan vaak nog erg druk. Hier stonden de prostituees weliswaar op straat, maar zij zagen er ook erg verveeld uit. Blijkbaar is het in Hamburg alleen in het weekend een gekkenhuis.

Uiteindelijk gingen wij naar de lokale kermis vol met attracties, braadworst en bier. Dit konden wel eens mijn laatste biertjes zijn, dus ik nam het er wel even van! Uiteindelijk besloten ik en Tatjana (de Russische) om in een van de engst uitziende attracties te gaan. De aanloop was even eng, maar eenmaal 80 meter in de lucht hadden we een prachtig uitzicht over de stad en viel het met de val van 90 km. p. uur eigenlijk wel mee. Toen de kermis sloot bezochten wij wederom de haven, maar daarna was het echt wel mooi geweest. Ik was het Duits spreken ook al aardig beu, want de meisjes spraken nauwelijks Engels.

De volgende morgen was dan de grote dag. Ik ging zitten voor ontbijt en nam afscheid van de meisjes. Ik besloot maar op tijd te gaan, want ik had verder niet zoveel te zoeken in het hostel. Na een paar uur op het vliegveld series te hebben gekeken kon ik dan op mijn vlucht naar Istanbul. Halte een! Daar vertoefde ik nog 4 uur en geraakte in eerste instantie met twee Israëli’s in gesprek en vervolgens kwam er ook nog een Palestijnse vrouw bij met twee kinderen. Wij hadden een goed dialoog over Gaza, maar ook over allerlei andere zaken en er kwam niet een keer een telefoon aan te pas. Het kan dus wel. Tussendoor moest ik even meekijken met het Mario spelletje van een van deze kinderen en moest ik vooral een vies Deens woordje weten over plassen. Ik ben dit woordje echter gek genoeg al vergeten. Al wachtend op de vlucht in de vertrekhal bespeurde ik al een aardige toename van lange witte gewaden met theedoeken op de kop en lange zwarte Abaya, maar ook gewoon vrouwen in shorts met het gezicht onder de make-up. De vlucht was wat te laat, maar uiteindelijk konden wij dan toch van start. Mooi, want ik heb er zin in!