As-salamu alaykum in Koeweit: de eerste week

De Koeweiti staan erom bekend niet de beste manieren te hebben. Luisteren naar de bemanning. Waarom? Tijdens het opstijgen en landen staan ze ook gerust op om nog een tas even in opbergruimtes te doen. Kinderen dumpen ze het liefst bij andere passagiers of als het uitkomt een nanny. Ik keek voornamelijk uit het raam. Het was wel even gek om over oorlogsgebied te vliegen. De gedachte aan vlucht M17 spookt toch even door je hoofd. Gelukkig gingen wij met een redelijke boog om Syrie en Irak heen, maar op een gegeven moment herkende ik ineens een stad in Irak die ik een paar jaar geleden had bezocht toen ik nog aan de UvA studeerde. Deze stad genaamd Arbil is goed te herkennen vanaf de lucht en de IS was tot recentelijk maar 30 kilometer verwijderd van de stadsgrenzen. Je weet dan, dat daar beneden de meest verschrikkelijke dingen plaatsvinden. De afslachtingen van Yezidi’s, Moslims, Christenen en iedereen die anders denkt dan IS vinden plaats ongeveer 10 kilometer onder waar jij dan zit.

De landing verliep soepel en de hitte overviel mij gelukkig niet. Op het vliegveld was het simpelweg chaotisch. Lange rijen met expats, voornamelijk uit Zuid en Zuidoost Azië vormden lange rijen. Ik moest eerst mijn toeristenvisa afhalen en kreeg te maken met een dikke Koeweiti. Die vertelde mij in gebrekkig Engels en niet al te vriendelijk dat ik eerst postzegels moest kopen. Daar zijn ze blijkbaar gek op hier. Voor elk officieel document moet je speciale postzegels kopen. Dit betekende dat ik eerst geld moest uithalen, maar ik was even kwijt hoeveel de Koeweiti valuta (KD) omrekende naar de Euro. Doe maar 90 KD dacht ik. Dit bleek achteraf ongeveer €260,- te zijn. Vervolgens moest ik naar een wisselkantoor om briefjes van 1KD te krijgen om daarna bij een automaat die postzegels te kopen. Daarna moest ik dan weer terug naar die douane beambte die vanzelfsprekend wat anders aan het doen was. Klinkt logisch toch? In ieder geval kreeg ik het redelijk snel voor elkaar en als blanke West Europese man hoef je je in tegenstelling tot Aziatische e.a. Arabische expats niet echt te identificeren bij de daarvoor bedoelde poortjes. Ondanks dat ik inmiddels al drie kwartier bezig was, had mijn koffer de band nog steeds niet gevonden. Ik was inmiddels al in gesprek met een Spaanse die mij vertelde dat haar koffer altijd beschadigd raakt op het vliegveld hier. Haar koffer kwam eerst en ja hoor, die had redelijk wat schade opgelopen. Mijne kwam wat later en die was er niet veel beter aan toe. Het leek wel of ze een wilde olifant aan de steroïden in de bagageruimte hadden gestopt.

Ik werd opgehaald door Carlos, een Palestijnse medewerker van de ambassade. Ik had gedacht even Spaans te kunnen spreken, maar dat was niet aan Carlos besteed. Het was inmiddels al 03:00 en wij reden met een leuke gezinswagen naar mijn appartement in de ambassade.
Eenmaal aangekomen kwam ik voor het eerst in aanraking met de brandtrap die richting het appartement ging. Deze is niet gemaakt voor mensen met een zwak hart of hoogtevrees. In geval van brand zou deze trap voor sommige mensen dan ook geen redding bieden. Carlos leidde mij even snel rond. Ik had de keuze voor de kamer, dus ik koos de grootste aan de straatkant. De luxepositie van wie het eerst komt, wie het eerst maalt. De andere stagiaire komt pas later, maar zal desalniettemin niet teleurgesteld zijn in zijn kamer. De grote plus van mijn kamer – bleek later – was het bad. Het appartement heeft een grote woonkamer, een terras en een keuken. In de koelkast lag eten en drinken voor mij, dat hadden mensen van de ambassade voor mij geregeld. Melk en Gouda kaas onder andere, net alsof je thuis bent. Dit kon ik zeker waarderen. Verder lag het pand nog vol met achtergelaten spullen van de vorige stagiaires. Het liefst zou ik rustig mijn spullen uitpakken en alles gaan reorganiseren, maar ik liet het maar even voor wat het was want ik werd al om 11:00 verwacht.
Om naar mijn werk te gaan hoef ik eigenlijk alleen maar de trap af te lopen. Daar ontmoette ik meteen de conciërge genaamd Jose, maar iedereen noemt hem Joe. De man is van Indiase achtergrond en heeft ook dat geweldige accent. Thank you, come again! Verder was Carlos er en ontmoette ik meteen mijn stagebegeleider Ewout en andere medewerkers op de ambassade van verschillende achtergronden. Ik kreeg een warm welkom door de ambassade en zag ik dat stagiaires een mooi kantoor hadden, waar ik nu nog even alleen in vertoef. Door al het bureaucratisch geneuzel heb ik voorlopig ook nog geen account, dus gebruik ik mijn eigen computer. De dag begon meteen met een bezoek aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Koeweit, dus ik had het meteen naar mijn zin. Ik had gehoopt dat ik op de ambassade niet altijd formeel gekleed moest, maar helaas moest dat wel, wat betekend dat ik toch zeker een pak te weinig heb. Ik vroeg mij ook af waarom er overal afdakjes voor de huizen waren gebouwd. ‘Het regent hier toch nooit?’ Ik kwam er snel achter waarom toen Ewout en ik wegreden bij het Ministerie. De zon had vol op de auto gestaan. Je had er een kip in kunnen garen. Volgens Ewout viel het nog mee, het was “maar” 50 graden. ‘Serieus! Hoeveel heter kon het hier nog worden?

Na de eerste werkdag kon ik lekker de kamer herindelen en besloot ik boodschappen te gaan doen. Ik had niet erg goed opgelet in het donker toen Carlos mij aanwees waar de supermarkt was en daar kwam ik na een uur lopen ook achter. Ja, een uur ja, in 50 graden. Eerlijk vond ik het niet heel erg. Onderweg kreeg applaus vanuit een auto naast mij, een blanke man die over straat loopt, wat een attractie. Waarom neem je geen taxi? Oversteken was ook erg gevaarlijk zonder voetpaden, zebra paden of stoplichten. Ik besloot dan ook dat het een eenmalig avontuurtje was. Uiteindelijk vond ik gelukkig wel een supermarkt en nam ik mijn boodschappen in de taxi mee naar huis.

Het weekend begint hier donderdag na het aflopen van je werk eigenlijk. Vrijdag en zaterdag zijn hier de officiële weekend dagen, want veel mensen moeten op vrijdag naar de Moskee. Ewout nodigde mij, collega Femke en haar man uit om even wat in zijn appartement te gaan drinken. Op dag twee had ik alweer een Heineken pils in de hand, terwijl ik de skyline van Koeweit bekeek. ‘Wie had dat gedacht?’ Rond etenstijd ging ik met Ewout uit eten in een Libanees restaurant en werd er allerlei lekkers op tafel gelegd en ook waterpijp gerookt. Geen alcohol hier natuurlijk, dus dan maar een malt biertje. De lokale en regionale politieke, culture en sociale aspecten werden uitvoerig besproken. Daarnaast keek ik mijn ogen uit, want er was geen abaya (de beroemde zwarte ninja-outfits) te zien in dit restaurant. De meeste vrouwen hadden een plamuurlaag op het gezicht en leken eerder thuis te horen in een aflevering van Jersey Shore dan in het oerconservatieve Koeweit. Het andere Koeweit dus. Na een paar koppen thee werd ik weer thuis op de ambassade afgezet. Ik ga toch minder series kijken dan ik had verwacht.

Vrijdag kon ik even lekker aanrommelen overdag, maar ik ontving al snel een bericht van een contactpersoon en vriend van mijn voorgangers genaamd Yehia. ‘Hey man, how are you? You want to come to a pool party tonight?’. Hoe kun je daar nee op zeggen? Hij haalde mij op en bleek een aardige gezette Egyptenaar te zijn. Het zwembad was in een appartementencomplex en daar ontmoette ik de rest van de lokale uitgaande expat crew. Ik geraakte al snel in gesprek met een Engelse, maar ook vele andere mensen van allerlei achtergronden. Syriërs, Egyptenaren, een Poolse, Vietnamese, Filipijnse, Ethiopisch, je verzint het maar, het is allemaal hier. De huisgestookte alcohol stond blijkbaar ook op tafel, al had ik dat eerst niet door, omdat het in waterflessen zit en wodka er natuurlijk ook als water uitziet. Ik waagde me er liever niet aan nog, maar het zal vast wel eens wennen. Later op de dag nam Yehia mij mee naar een illegaal huisfeest. Het was net als in de bootlegging dagen die de jaren 20’ in de VS zo kenmerkend hadden gemaakt. Bij aankomst stond er echter politie voor vlakbij. Gevoelsmatig zat het toen al niet goed. We gingen toch even kijken en belanden in een bloedhete kelder waar een Filipijnse de entree afrekende. Wij besloten maar snel weg te gaan naar een ander feestje. Dit andere feestje had een Jamaicaans thema en ondanks dat wij niet waren uitgenodigd werden wij wel binnengelaten. Het feestje was niet helemaal mijn ding, maar het was in ieder geval in een airco omgeving.

Zaterdag werd ik uitgenodigd om met een paar Britten van het bedrijf Alshaya te gaan jetskiën. Na een stevige lunch gingen wij met ongeveer 8 man de zee op. Ik vond de prijs voor de jetski erg hoog, maar kon wel gratis achterop. Nou kreeg ik daar al gauw spijt van. Achterop een jetski bij iemand die weinig controle heeft. Ik stond doodsangsten uit als ze weer eens een poging deed om iemand af te snijden. Een fatale botsing bleef gelukkig uit, maar ik ben twee keer het water in gevallen wat wederom resulteerde in een verloren zonnebril. Het zal eens een keer niet. ’Zucht’. Na dit avontuur gingen wij nog even een tweede lunch doen, maar ik zat nog behoorlijk vol van de eerste. De service was helaas om te janken. Het duurde drie kwartier voor ik mijn drankje kreeg en in die tussentijd had bijna iedereen al het eten en drinken al op. Een Engelsman genaamd Lewis had het helemaal voor elkaar. Die kreeg pas na een uur eten. De meeste waren inmiddels al lang klaar. Na de lunch namen we de taxi naar huis en dook ik er vroeg in. Zondag is de nieuwe maandag. Wat een gek idee. Wat nog gekker was, ik had stiekem zelfs best wel zin om weer te gaan werken.